Zabicie Ostatniego Imperatora, by obalić Ostatnie Imperium, było właściwym krokiem, prawda? Wraz z powrotem zabójczej formy wszechobecnych mgieł, wzmagającymi się opadami popiołów i coraz potężniejszymi trzęsieniami ziemi, Vin i Elend zaczynają mieć wątpliwości. Przed wieloma laty Zniszczeniu - jednej z pierwotnych istot, które stworzyły świat - obiecano prawo do unicestwienia wszystkiego, co istnieje. Teraz, gdy Vin została podstępem nakłoniona do uwolnienia go ze Studni Wstąpienia, Zniszczenie pragnie wyegzekwować swoje prawo.
Brandon Sanderson lubi klisze, ograne schematy, motywy znane z tysiąca i jednej pozycji literatury fantasy, czy beletrystycznej w ogóle – lubi po nie sięgać, by następnie je wykoślawić, uczynić ułomnymi, wręcz zbanalizować. Co jednak najbardziej zadziwiające, cała ta galeria okaleczonych wątków zestawiona razem ze sobą tworzy zaiste niezwykle spójny i intrygujący obraz – autor jest doprawdy niezwykle zręcznym krawcem słowa, sprawnie splatającym ze sobą poszczególne, zdawałoby się, ograne toposy, sprawiając, iż każdy kolejny rozdział, miast spychać swą przewidywalnością w otchłanie nudy, pobudza tylko do dalszej lektury z wypiekami na twarzy.
Z pewnością końcowy efekt jest tyleż rezultatem talentu amerykańskiego pisarza, co też i jego poczucia humoru, i to tego złośliwego rodzaju. Bynajmniej nie chodzi tu o prześmiewczość pióra, miłośnicy
Terry’ego Pratchetta, wyglądający żarcików słownych czy sytuacyjnych byliby rozczarowani. Istotą warsztatu
Sandersona jest to, jak bardzo balansuje on na granicy patosu, nigdy jednak się weń nie zsuwa, mimo że dokładnie tego wymagałaby logika – tyle że to pozór, rozwiązanie autora jest bowiem równie sensowne, czytelnik zaś otrzymując prztyczka w nos odkrywa, iż to było raczej właśnie przyzwyczajenie.
…i tak przez 700 stron samego trzeciego tomu, stanowiącego naprawdę godną pożywkę dla każdego miłośnika fantastyki lepszego gatunku. Co jednak szczególnie cenne, autor miast zacząć się gubić w poszczególnych wątkach tudzież pozwalać sobie chociażby na zawoalowane
deus ex machiny wraz z rozwojem akcji dowodzi swego kunsztu wzajemnie splatając szereg dotychczas zupełnie niepozornych – czy przeciwnie, zupełnie, zdawałoby się, wyeksploatowanych – wydarzeń. I to nie tylko tych z recenzowanego tomu, ale również
„Z mgły zrodzonego” oraz
„Studni Wstąpienia”.
Jakby tego było mało, autorowi udaje się nawet uzasadnić różnorakie „dłużyzny”, które od czasu do czasu mu się przydarzają, szczególnie na tle zagadnień religijnych, które wcześniej mogły czytelnika nieco nużyć. Tymczasem okazuje się, iż nic nie jest bez przyczyny.
Swoją drogą to można się pokusić o nazwanie Sandersona autorem „kultowym”, a mianowicie ze względu na to, jak dużą wagę przywiązuje on w swoich książkach – by wskazać także na
„Siewcę wojny” oraz
„Elantris” – zagadnieniom religijnym, a właściwie religioznawczym. Jego postacie niejednokrotnie zdobywają się na refleksję o otaczającym je świecie, jego początku i końcu. I bynajmniej nie są to zaślepieni fanatycy – służący za obiekt eksterminacji dla głównego bohatera – z jakimi czytelnik mógł się zetknąć w książkach klasy Z.
„Bohater wieków” stanowi naprawdę godne zwieńczenie trylogii Zrodzonej z Mgły Vin oraz ekipy Kelsiera, stanowiąc w pełni logiczną i koherentną kontynuację wcześniejszych opowieści. Sięganie po nią bez znajomości poprzednich tomów byłoby zaś o tyle niewskazane, iż co prawda nie uniemożliwi zrozumienia fabuły, odbierze wszakże wiele frajdy, płynącej z nagłego zrozumienia wcześniejszych pozornie zakończonych wątków. Zaiste, to wyśmienita pozycja!
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Bohater wieków (The Hero of Ages)
