Absolutnie nic natomiast nie może irytować w udźwiękowieniu gry, które wykonane zostało perfekcyjnie. Muzyka jest różnorodna (do tego stopnia, że niektórym walkom towarzyszyć będą ciężkie rytmy skomponowane specjalnie na potrzeby gry przez znaną polską grupę Vader), bardzo miła dla ucha i świetnie współtworzy klimat gry; bogaty repertuar dźwięków tła w rodzaju śpiewu ptaków czy dziecięcych wyliczanek potęguje wrażenie realności a głosy wszystkich pierwszo- i drugoplanowych postaci brzmią odmiennie i przekonywująco.

Omawiając techniczną warstwę gry trzeba też wspomnieć o jej wadach. Istotnym mankamentem, który co mniej cierpliwych graczy może do Wiedźmina zniechęcić są częste i długie przestoje spowodowanie wczytywaniem nowych obszarów i automatycznymi zapisami stanu gry. O ile lifting staruszki Aurory udał się wyśmienicie a jej prezencji nie można niczego zarzucić to trudno nie zauważyć, że wewnątrz tkwi ta sama stara, ledwo zipiąca babulinka. Pół biedy jeżeli hasasz po przestronnych otwartych przestrzeniach – wtedy przestoje są na tyle rzadkie, że nie rzucają się w oczy; gdy jednak spacerujesz po mieście, każda wizyta w dowolnym budynku poprzedzona jest kilkoma sekundami bezczynnego oczekiwania, co też można przeboleć. Denerwująco robi się w momencie gdy z owego budynku spróbujesz się wydostać - wtedy czeka cię kilkanaście sekund ładowania do pamięci obszaru miasta. Jeżeli dodatkowo podczas pobytu w budynku zmieniłeś status któregoś z wykonywanych zadań (o co nie trudno przy dużej liczbie aktywnych misji) to dolicz sobie kolejnych dziesięć sekund na autozapis (oczywiście nie da się go wyłączyć), zagryź zęby i spróbuj myśleć o czymś przyjemnym. Hej, panowie programiści, gdybym chciał przymusowych przerw to zamiast kupować dwa gigabajty RAMu zafundowałbym sobie konsolę! Nie jest jednak tragicznie, Wiedźmin wciąga na tyle mocno, że przestoje można znieść, mało tego, mogą okazać się zbawienne - przynajmniej zawsze znajdzie się chwila na spełnienie fizjologicznej potrzeby czy przygotowanie kanapki.



Drugim problemem są wyraźnie zepsute minigry, których mamy dwie. Pierwszą jest kościany poker, który mógłby być bardzo przyjemną odskocznią od rąbania mieczem, gdyby nie fakt, że wszyscy przeciwnicy są przeraźliwie głupi. Kierowani szwankującym algorytmem często nie tylko nie dokonują optymalnych wyborów, na ogół wręcz wybierają warianty najgorsze: w sytuacji pewnego zwycięstwa przerzucają kości ( przy czym na ogół, z niepojętych względów przerzucają kość drugą od lewej). Oprócz gry w pokera możemy oddać się też innej męskiej rozrywce – walce na pięści. Bardzo prostej, monotonnej i nieciekawej walce nie przynoszącej najmniejszej nawet satysfakcji.

Wiedźmin jest nie tylko pierwszą udaną polską superprodukcją w dziedzinie komputerowej rozrywki, nie tyko wiernym nawiązaniem do cieszącej się (przynajmniej w tej części świata) popularnością sagi Sapkowskiego – jest także jedną z lepszych gier RPG ostatnich lat. Ciekawa, wielowątkowa i nieliniowa fabuła przyciąga do monitora a rozbudowany i absorbujący sposób walki wspólnie z najwyższej jakości oprawą audiowizualną nie pozwalają się od niego oderwać. Pozycja obowiązkowa dla każdego pełnoletniego fana RPG, oferująca kilkadziesiąt godzin wyśmienitej rozrywki, tym bardziej godna polecenia, że do nabycia w przystępnej cenie.

Grafika 80% Muzyka 90% Grywalność 90% Ocena końcowa 85%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY wciągająca fabuła, interesujące postacie, dobre dialogi sugestywna, stojąca na wysokim poziomie oprawa audiowizualna ciekawa, satysfakcjonująca mechanika walki Kochanie, kochanie, popatrz! Jestem wiedźminem i moim wielgachnym mieczem odrąbuję tym paskudnym topielcom głowy! O tak! Prawda, że fajnie?

MINUSY ciągnące się w nieskończoność doczytywania obszarów zepsute minigry Kochanie, kochanie, popatrz! Dostałem wymówienie z pracy! Nareszcie będę mógł grać 20 godzin na dobę! Prawda, że fajnie?

Core 2 Duo 2.13 GHz, 2 GB RAM, karta grafiki 512 MB (GeForce 7900 lub lepsza), 8.5 GB HDD, Windows XP SP2/Vista.