Pillars of Eternity było udanym powrotem do klimatu gier crpg z lat 90. Minionego wieku, a The White March Part I mogło aspirować do miana w miarę wdzięcznego dodatku, w odniesieniu do którego literki DLC mogłyby być uważane za obraźliwe. Samo użycie w tytule frazy „Part I” z natury rzeczy imputuje powstanie części drugiej i w rzeczy samej ta wreszcie zawitała. Czy jest ona godną kontynuatorką?
Konstrukcja tego dodatku jest zbliżona do poprzedniego, to jest raczy on nas tyleż nowymi wyzwaniami związanymi z Twierdzą gracza, co również poszerza niejako świat Białej Marchii, tak pod względem terytorialnym, jak i fabularnym.
|
|
|
Na nieliniowość fabuły oraz brak swobody nie można narzekać
|
Jeśli idzie o nasze Caed Nua, to po prostu pojawia się szlachetka z pretensjami do naszej zdobyczy, których jednak nie dane nam będzie bronić w sądzie, lecz będziemy musieli uczynić to z mieczem w dłoni. Jak rzadko kiedy gra wymusza tu na nas działanie, gdyż zwłoka będzie wiązała się z uszczerbkiem dla okolicznego chłopstwa – a więc i naszych dochodów – a i zdolność do obrony miast rosnąć może po prostu maleć. Szkoda jednak, że twórcy nie zaoferowali żadnej alternatywy wobec rozwiązania siłowego.
W Białej Marchii nowym życiem zaczyna oddychać Krzepa, która zaczyna wracać do gospodarczego krwiobiegu Jelenioborza, co rzecz jasna wiąże się z nowymi questami do wykonania. Poniekąd tego brakowało przy okazji
Odsłony Pierwszej, chwała więc autorom za te rozwinięcie.
|
|
|
Brawura, buńczuczność, duma, groźba, ironia, zrezygnowanie, proste stwierdzenie faktu
|
Szczerze jednak fabuła dodatku mnie nie porwała, w odróżnieniu od poprzedniczki, która miała specyficzny klimat. Może samo zakończenie okazało się dość wdzięczne i interesujące, gracz jednak odczuwa niedosyt wobec krótkości całości.
Najlepszym tego symbolem może być postać nowej towarzyszki – barbarzynki Manehy – która nie jest ani specjalnie intrygującą personą (choć od czasu do czasu roześmiejemy się z jej dialogów i przekomarzań), daleko jej do kolorytu Diablicy z Caroc czy Zahuy. Zresztą, sama jej „pojedynczość” może urosnąć do rangi symbolu.
Całość wymagałaby także dodatkowego szlifu od strony scenariuszowej. Tytułem przykładu możemy wyrzynać dziesiątkami akolitów wyznawców Ondry czy też po prostu ich oszukiwać, a wspomniana Maneha – będąca jedną z nich – kornie będzie nas w tym wspierać.
Z drugiej strony jednak twórcy zaimplementowali (w końcu!) tzw. Tryb Opowieści (ang. Story Mode), który odsuwa walki na dalszy plan, pozwalając graczowi nade wszystko cieszyć się samą fabułą. Znowu jednak przewidzieli oni najtrudniejsze potyczki, z jakimi graczowi dane będzie się zmierzyć (uwzględniając również „podstawkę” z jej zakończeniem) i aż grzechem jest ot tak po prostu uniknąć tego wyzwania.
Pillars of Eternity: The White March Part II to niestety jednak mało spektakularny krok twórców ze studia
Obsidian, którzy myślami są już chyba bardziej przy swoich nowych pełnoprawnych produkcjach. Miast wielkiego zwieńczenia smakowitej uczty zostaliśmy uraczeni li tylko przystawką…
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Nazwa gry: 
