Rok 1987. Związek Radziecki trzęsie się w posadach. W Gruzji coraz wyraźniej słychać głosy nawołujące do oddzielenia się od wszechwładnego niegdyś olbrzyma. W zmieniającym się, ogarniętym chaosem, ale też tętniącym życiem Tbilisi dorastają cztery przyjaciółki: spragniona wolności, pełna życia Dina, rozsądna i pragmatyczna Ira, romantyczna Nene, siostrzenica najpotężniejszego przestępcy w mieście, oraz wrażliwa, wychowująca się bez matki Keto. Różni je niemal wszystko, łączą marzenia o miłości, akceptacji i lepszym życiu.
W czasie burzliwych zmian politycznych i społecznych przyjaciółki dojrzewają, stają się kobietami, przeżywają pierwsze zauroczenia, muszą dokonywać trudnych wyborów. Ich przyjaźń wydaje się niezniszczalna – aż do dramatycznych wydarzeń, które na zawsze odmienią ich życie…
Gruzja to kraj wywołujący wiele skojarzeń, wiele spośród nich jest jednak nieprecyzyjnych czy też stanowi efekt takiej czy innej kliszy – chociażby jako kraj pochodzenia Stalina i Berii. Podejrzewam, że niejeden czytelnik próbując ją umiejscowić na mapie Kaukazu zastanawiałby się, czy bliżej jej do Morza Czarnego czy Kaspijskiego. Blaski i cienie historii owego kraju w ostatnim stuleciu przybliża nam po raz kolejny
Nino Haratischwili.
Autorka podobnie jak miało to miejsce w przypadku
„Ósmego życia” skłania się ku formie sagi rodzinnej, choć tym razem akcja całości rozgrywa się w okresie życia – i to niecałego – jednego pokolenia. Wyróżnia się również osoba narratorki, choć ani przez moment nie zaczyna ona dominować nad całą powieścią.
Gruzja na kartach omawianej powieści jest krajem, który ma podstawy z nostalgią wspominać epokę breżniewowską Związku Radzieckiego, choć na jej kartach znajdziemy wiele postaci bardzo krytycznie nastawionych wobec ówczesnego ustroju, jak i sowiecko-rosyjskiego imperializmu. Czytelnik nie powinien również przeoczyć ziaren przyszłych niepokojów i problemów, kiełkujących pod patronatem Kraju Rad.
Jest to również opowieść o gangsterskim sznycie, wyzbytym jednak orientalnej magii właściwej dla
„Shantaram”, przeciwnie, na kartach książki prezentuje się nam świat osób dorabiających się na handlu heroiną czy korupcji nowo powstałego państwa, którym trudno stawiać pomniki. Ale w żadnym razie nie jest to pozycja o machoistowskiej perspektywie, autorka wskazuje bowiem na znacznie bardziej przepastny konflikt tradycji.
„Coraz mniej światła” to książka pełna wdzięku i elegancji, nawet gdy traktuje o mrokach i brudach. Opowieść jest snuta głosem pełnym ciepła, choć też nie wolnym od bólu i rozczarowania.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
