Gdybyście mogli odtworzyć jeden dzień, jakie mroczne sekrety udałoby się wam odkryć?
Brandon Sanderson stworzył thriller policyjny inny niż wszystkie. Anthony Davis i jego partner Chaz są jedynymi prawdziwymi ludźmi spośród dwudziestu milionów mieszkańców miasta. Trafili tam na podstawie nakazu sądowego, by dowiedzieć się, co wydarzyło się w prawdziwym świecie przed dziesięcioma dniami. To z kolei umożliwi odnalezienie ukrytych dowodów w realnym mieście.
Wewnątrz odtworzonej Migawki 1 maja Davis i Chaz są najwyższą władzą. Ich odznaki pozwalają im ominąć każdą przeszkodę i lekceważyć prawa obywatelskie otaczających ich podróbek. Jednak przestępstwa, które mają zbadać, wydają im się banalne – do chwili, gdy natrafią przypadkiem na ofiary seryjnego mordercy. I mimo iż centrala nie pozwala im przeprowadzić dochodzenia, obaj policjanci postanawiają zignorować ten rozkaz.
Rozpoczęło się polowanie. A choć miasto wraz z podróbkami przestanie istnieć po wyłączeniu Migawki, nie oznacza to jeszcze, że Davis i Chas wyjdą z niego z życiem.
Brandon Sanderson przyzwyczaił swych czytelników tyleż do niestandardowych pomysłów, co iście „ceglastych” rozmiarów swoich książek. Niestety ostatnimi czasy w tym zakresie zapanowała pewna posucha. Domniemuję, że w niemałej części jest to efektem faktu, że Amerykanin padł ofiarą własnego sukcesu, co i rusz będąc zapraszanym na różnorakie konwenty i inne spotkania marketingowe, co i również mocniej angażując się w prace nad ekranizacjami swoich dzieł. Fanom pozostaje więc sycić się jego drobniejszymi dziełami, takimi jak chociażby
„Migawka”.
Tytuł ten równie dobrze mógłby ukazać się jako opowiadanie objęte jakąś większą tematyczną antologią, nawet bowiem jego niespełna stustronicowy wolumen po części stanowi efekt zabiegów edytorskich, takich jak zastosowanie czcionki „godnych” rozmiarów, znacznych intelinii itp. itd. Podejrzewam, iż większość fanów prozy
Sandersona upora się z ową książką już przy pierwszym podejściu.
Chcąc nie chcąc bowiem świat wykreowany na potrzeby rzeczonej pozycji nie jest specjalnie nowatorski, nie wymaga przyswojenia stron nowej terminologii czy też spokojnego przestawienia umysłu na nowe realia. Przeciwnie, każda osoba, która miała kiedyś do czynienia z kryminałem noir błyskawicznie odnajdzie się w przyjętej konwencji.
Nie oznacza to bynajmniej, że amerykański fantasta poszedł po najmniejszej linii oporu, nic z tych rzeczy. Swoim zwyczajem zmienił jedną czy dwie wartości znanego nam uniwersum, czyniąc je wdzięcznym polem dla refleksji, od których „typowa” literatura chcąc nie chcąc musiała stronić. Całość jest niestety dość przewidywalna – do czego samokrytycznie w posłowiu przyznaje się sam autor – acz sądzę, iż wielu czytelników o krótszym stażu i tak da się zaskoczyć.
„Migawka” to pozycja mniej absorbująca od chociażby takiego
„Rytmatysty” czy
„Legionu”, jednakże nie żałuję poświęconego nań czasu. Choć jedna oryginalna myśl jest warta poświęcenia tych kilkudziesięciu minut na dotarcie doń, omawiana powieść zaś tyle w istocie jest zdolna zagwarantować.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
