Terry Pratchett - Niewidoczni akademicy

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Niewidoczni akademicy (Unseen academicals) Autor: Terry Pratchett Ilość stron: 400 Wydawnictwo: PrĂłszyński i S-ka/ PrĂłszyński Media Rok wydania: 2010 Cena: 29,90 PLN

Magowie z Niewidocznego Uniwersytetu w Ankh-Morpork słyną z mądrości, talentów magicznych i zamiłowania do jedzenia. Z całą pewnością jednak nie ceni się ich jako sportowców. Lord Vetinari, lokalny tyran, sugeruje nadrektorowi, że uniwersytet powinien przywrócić popularną niegdyś tradycję gry w piłkę nożną i utworzyć drużynę składającą się z kadry akademickiej i studentów. Profesorowie mają twardy orzech do zgryzienia. Muszą ustalić, dlaczego ich rodacy - niezależnie od wieku i statusu społecznego - przepadają za kopaniem piłki. Muszą nauczyć się grać. A następnie muszą wygrać mecz, nie korzystając z magii...

Jedną z większych słabości dalszych książek z cyklu „Świata Dysku” było zbyt duĹźe juĹź ogranie tych samych postaci, ktĂłrzy co prawda zdołali podbić serce Czytelnika, ale z upływem czasu stawali się coraz bardziej nużący – Sam Vimes nieodmiennie pozostawał osobą zgorzkniałą i szlachetnego charakteru, podobnie babcia Weatherwax tyleĹź rozsądna, co powściągliwa w ujawnianiu emocji oraz swych myśli, a pogonie (za) Rincewindem powoli zaczynały się robić sztampowe i mało wiarygodne nawet jak na niewiarygodne uniwersum Pratchetta. Dostrzegł to i sam autor, ktĂłry zaczął wprowadzać w końcu nowe postaci, jak choćby Moista von Lipwiga. Ale było jeszcze jedno rozwiązanie.

„Niewidoczni akademicy” to powieść rozgrywająca się głównie w środowisku, a jakĹźe, Niewidocznego Uniwersytetu, czyli owszem, znanego czytelnikowi, ale zawsze – no, moĹźe z drobnym wyjątkiem „StraĹźy!”, ale to juĹź zamierzchłe czasy – stanowiącego drugi lub wręcz trzeci plan. Tym razem jest jednak inaczej, niebanalna osoba Mustruma Ridcully’ego wypełnia rĂłwnie niebanalnie karty książki, a Myślak Stibbons okazuje się nie tylko błyskotliwym technokratą, ale teĹź osobą o pewnym Ĺźyciu wewnętrznym.



A skoro już o magach mowa, to nie mogło zabraknąć Rincewinda, który jakkolwiek przewija się tylko gdzieś w tle, lecz przy okazji zdołał ustanowić nowy rekord tysiąclecia w uciekaniu...

Tematem „AkademikĂłw” jest – jak moĹźna się domyśleć juĹź po okładce – piłka noĹźna, czyli sfera, na punkcie ktĂłrej rozliczni przedstawiciele obu płci – choć ze znaczącą przewagą płci brzydkiej – potracili jakikolwiek rozsądek, czasami zaś teĹź Ĺźeby lub, w przypadkach skrajnych, Ĺźycie. Futbol w Ankh-Morpork to bowiem coś dalece innego od tego, co jest nam znane współcześnie, choć zupełnie zbieĹźne z autentycznymi korzeniami tej gry. Jak się więc brutalna szamotanina zamieniła we współczesne opium dla ludu? Cóş, lord Vetinari miał pewien pomysł…

„Niewidoczni akademicy” to książka nieco obszerniejsza od innych pozycji z serii, acz nie jest to zbyt odczuwalne, lektura bowiem i tak kończy się duĹźo szybciej, niĹź czytelnik tego by pragnął, a Ĺźe rozmiary wcale nie są skromne, jak najlepiej to świadczy o jej poziomie. Pewną nowością jest jednak brak „czarnego charakteru” z prawdziwego zdarzenia, czyli coś zupełnie dotychczas niespotykane w „Świecie Dysku”. Książce brakuje przez to pewnego „pazuru”, ale z drugiej strony przydaje jej to nieco wiarygodności.

Ubawiłem się przednio przy lekturze, kilka bon-motĂłw głęboko zapadnie mi w pamięć, ale… to juĹź jakby nie to. „Światowi Dysku” brakuje prawdziwej rewolucji, monsunowych zmian w miejsce dotychczasowych wycyzelowanych i ostroĹźnych posunięć. Tak bardzo czuję się juĹź zmęczony Ankh-Morpork, atmosferą miasta i ludzi je tworzących oraz zamieszkujących – dlaczego by nie spojrzeć na Pseudopolis oczami jego obywateli? Dlaczego by nie sprĂłbować przemĂłwić po klatchiańsku jako native speaker? Tak wielki „Świat Dysku”, a jakĹźe punktowy.