Była to propozycja nie do odrzucenia... Kto by nie chciał zarządzać Królewską Mennicą w Ankh-Morpork i sąsiadującym z nią bankiem? To posada na całe życie. Ale były oszust, Most von Lipwig, odkrywa, że niekoniecznie znaczy to: na długo.
Główny kasjer jest prawie na pewno wampirem. W piwnicy kryje się coś bezimiennego (a i sama piwnica jest raczej bezimienna). Okazuje się też, że Królewska Mennica przynosi straty. Trzystuletni mag zaczepia jego dziewczynę, a jemu samemu grozi ujawnienie mrocznej przeszłości, choć Gildia Skrytobójców może załatwić go wcześniej. Prawdę mówiąc, bardzo wielu ludzi chciałoby widzieć go martwym. Aha... I codziennie musi wyprowadzać prezesa na spacer. Gdzie nie spojrzy, pojawiają się nowi wrogowie. Czy znajdzie swoje miejsce w tym nowym ŚWIECIE FINASJERY?
Przyznam szczerze, iż
„Piekło pocztowe” było dla mnie najlepszym „pratchettem” od dłuższego czasu – nie dość, że czytelnikowi dane było poznać zupełnie nowe postacie, nie dość, że fabuła książki była autentycznie ciekawa i zajmująca, to jeszcze można było weń uświadczyć solidnej dozy tego rodzaju humoru, który był właściwy dla pierwszych części cyklu. Dlatego też z niecierpliwością wyglądałem kolejnej odsłony Moista von Lipwiga – hochsztaplera nad hosztaplerów – i kolejnej porcji cudów przezeń dokonywanych.
Tytuł książki, a już zwłaszcza jej oryginału, mówi prawie wszystko o nowej sytuacji, z jaką łobuzersko sympatyczny Überwaldczyk musi się zmierzyć – a mianowicie zarządzaniem największym bankiem Ankh-Morpork, ba, wręcz reformy całego systemu ekonomicznego Świata Dysku. Chyba nikt nie wątpli, iż poradzi sobie on z tą rolą wybornie?
No właśnie... Główną słabością książki niestety jest jej przewidywalność, brak tego pieprzu, który towarzyszył zmaganiom niedoszłego denata z doręczaniem listów i innych wiadomości. Von Lipwig wręcz bez jakiegokolwiek wysiłku wpada na kolejne znakomite pomysły, acz nie na tyle genialne, by mogły one zaskoczyć aktualnie urzędującego Patrycjusza, który urasta wręcz do rozmiarów osoby nieomylnej, czego zresztą gorzki smak odczuwa i on sam, a więc i sam autor. Gdzie te czasy
„Czarodzicielstwa”, gdy potęzny lord Vetinari mógł się okazać bezradny wobec kilkuletniego chłopca... Parę psich chrupek nic tu nie zmienia.
Czy oznacza to, iż
„Świat finansjery” czyta się źle lub co najwyżej bez szczególnego zaciekawienia? Nic z tych rzeczy, osoba Moista wciąż bawi, podobnie jak cała czerada golemów, Igorów, strażników i wszelkiego rodzaju szaleńców, jakie jest w stanie wydać na swe koliste – acz nie kuliste – łono Świat Dysku, poziom zabawy zaś, jakkolwiek nie dorównuje poprzednim przygodom Naczelnego Oszusta, to jednak jest wyższy niż w przypadku wcale przecież też nie najgorszego
„Łupsa!”.
Cały czas jednak przy lekturze towarzyszyło mi uczucie pewnego rodzaju pożegnania
Pratchetta z jego wspaniałym cyklem i czytelnikiem w ogóle (choć może mocniej odczuwalne było to w przypadku
„Nacji”) – bynajmniej nie jest to spowodowane tylko tym, że jak na razie jest to ostatnia opublikowana odsłona fantastycznej serii, ale raczej rozłożeniem tonów, jak też i dostrzegalną chęcią zamknięcia pewnych wiecznie otwartych wątków, pewnego rodzaju wyzwolenia swoich bohaterów i przyznania im prawa do dojrzałości i samodzielności.
Zakończenie recenzowanej pozycji pozwala żywić nadzieje, iż dane nam jeszcze będzie wrócić do Ankh-Morpork i Szanowanego Obywatela von Lipwiga, oby tylko zdrowie na to pozwoliło brytyjskiemu pisarzowi. Nieodmiennie bowiem czas spędzony ze Światem Dysku jest czasem wcale nie straconym.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Świat finansjery (Making money)
