Orson Scott Card - Ruiny

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł : Ruiny (Ruins) Autor: Orson Scott Card Ilość stron: 384 Wydawnictwo: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2013 Cena: 35 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2014-06-27 Ocena: 65/100

Rigg i jego przyjaciele przekroczyli Mur oddzielający jedyny znany im świat od świata, którego nie potrafili sobie nawet wyobrazić. Czy dotarli do bezpiecznego miejsca? Nowe zagrożenia nie tak łatwo dostrzec. Rigg, Umbo i Param doskonale wiedzą, że nie mogą wierzyć Vadeshowi - maszynie w ludzkiej postaci, stworzonej po to, by oszukiwać i zwodzić. Ale teraz tracą pewność, czy mogą ufać sobie nawzajem. Nie mają jednak wielkiego wyboru. Chociaż Rigg potrafi odczytać ścieżki przeszłości, nie widzi jeszcze zbliżającego się zagrożenia. W stronę Ogrodu zmierza niszczycielska, złowroga siła. Jeśli Rigg, Umbo i Param nie będą umieli działać wspólnie, by zmienić przeszłość, nie będzie już przyszłości...

Początek przechodzi w koniec, koniec przechodzi w początek – rzadko kiedy tak banalna fraza jest prawdziwa w kontekście kolejnych i kolejnych części cyklu, ale w przypadku „Ruin”, czyli drugiej po „Tropicielu” opowieści Orsona Scotta Carda o świecie Arkadii jest ona ze wszech miar prawdziwa. Szczerze mĂłwiąc niewiele szczegółów poprzedniczki pamiętałem, gdy sięgnąłem po recenzowaną pozycję, jako Ĺźe leitmotivem tej powieści są podróşe w czasie, zagubienie tylko rosło – co jednak wcale nie tak znacznie przeszkadzało w lekturze.

Co istotne, w przypadku „Ruin” przemierzamy cały szereg światĂłw Arkadii, w sytuacji gdy w przypadku „Tropiciela” mieliśmy do czynienia tylko z jednym. Bardzo przypomina to zresztą gumpowską refleksję o pudełku czekoladek, choć i skojarzenia ze szkatułkową konstrukcją „Rękopisu znalezionego w Saragossie” nie będą od rzeczy.



Bohaterowie powieści są postaciami bardzo odmiennymi, aczkolwiek łączy ich jedno – inteligencja, a właściwie zamiłowanie do retorycznej szermierki aĹź iskrzącej od rebusĂłw czy paradoksĂłw. Przypomnijcie sobie słynnego cardowskiego Endera, następnie go kilkukrotnie przemnóşcie, by w końcu zamknąć całą tę grupę w niewielkim pomieszczeniu – oto „Ruiny”.

Dialogi zresztą stanowią całkiem pokaĹşną część danej książki – tak naprawdę często fabuła posuwa się naprzĂłd poprzez stwierdzenia poszczegĂłlnych postaci, osią danej pozycji jest wypracowanie konceptu postępowania, sama zaś jego realizacja ma juĹź charakter bagatelny.

Amerykański pisarz momentami popada jednak w pewne skrajności, niektĂłre fragmenty jego książki aĹź proszą się o zacytowanie by ukazać intelektualne „zwichrowanie” autora, by wspomnieć ludzkich bohaterĂłw wchodzących w symbiozę z płaszczkopodobnymi pasoĹźytami i rywalizujących z narodem istot myszopodobnych przeciwko niemal wszystkowiedzącym maszynom et cetera.

„Ruiny” potrafią wciągnąć, niemniej jednak miejscami sprawiają wraĹźenie literatury, jak rzekliby jedni, zdegenerowanej czy grafomańskiej, ustami wtĂłrych. Pisarz po trosze tak się zachwycił swymi erudycyjnymi i erystycznymi „zagwozdkami”, iĹź zapomniał, Ĺźe fabuła nade wszystko musi być płynna oraz wartka, by następnie „obrastać” dodatkowymi treściami – a nie odwrotnie.