„Tyle z mojej zapłaty. Musiałem wydać ciężko zarobione monety na prowiant, naprawę rynsztunku oraz medykamenty i zioła, a całość wypadało zakropić niewyszukanym trunkiem w lokalnej oberży. Wszakże ostatnia wyprawa po tą cholerną księgę miała być standardowym zleceniem. Przeklęty nekromanta i wytwory jego plugawej magii! Potworny ból wydobywający się ze złamanej nogi nie daje mi o sobie zapomnieć, przywołując obrazy abominacji, którym musiałem stawić czoła. Czuję, że popadam w obłęd. Czas leczy rany, mówią, może więc jutro los będzie łaskawszy.” Oto Stoneshard.
Od kilku lat zwykłem czerpać przyjemność z gier trudnych, trudność których jednak nie wynikała ze sztucznie narzuconych mechanik czy zasad (na ciebie patrzę, generatorze liczb [nie]losowych!), lecz z brutalnych realiów, w których dane gry są osadzone. Sprzyja to w moim odczuciu płynnemu „zanurzeniu zmysłów” w świecie przedstawionym, ułatwia wczucie się w beznadziejne położenie kierowanej postaci czy grupy. W takiej właśnie sytuacji rozpoczyna się właściwa przygoda – wybierając jednego z predefiniowanych bohaterów/ek (w obecnej wersji – w przyszłym roku zapowiadany jest kreator postaci), przejmujemy cugle najemniczego żywota i trafiamy do mieściny, w której stagnacja stała się synonimem codzienności. W tamtejszej karczmie kompan o imieniu Verren, któremu nasz bohater jest winien przysługę, prosi nas o pomoc – nie ma mocy więc, aby mu odmówić. Ale… o co w zasadzie tutaj chodzi i czym jest tajemniczy, tytułowy kamień, o którym wspomniał nasz druh?
Jak się okazuje, wyszedłem trochę przed szereg, gdyż w istocie rozgrywkę zaczynamy od prologu, który w zamierzeniu pełni rolę zarówno przewodnika po grze, jak i rzuca nieco światła na tło fabularne. Jest to także świetne zaprezentowanie obecnych możliwości gry. Kierując wspomnianym wcześniej Verrenem i wsłuchując się w jego klimatyczny głos, dostajemy możliwość przemierzenia typowego lochu jakich spotkamy wiele, powalczenia w zwarciu i na dystans, rzucenia kilku czarów, posilenia się zakrapianym prowiantem i opatrzenia ran. Na końcu czeka niełatwa walka z bossem, który zapewne zaskoczy trudnością niejednego awanturnika. Jako bonus, prolog jest dostępny osobno – nieodpłatnie jako forma demonstracyjna. Świetne rozwiązanie dla każdego chcącego wypróbować grę!
Trzeba jednak przyznać, iż fabularnie ów prolog jest najbardziej dopracowany. We właściwej części rozgrywki szybko okazuje się, że ten skrawek fabuły istnieje, aby móc nazwać
Stoneshard czymś więcej niźli jedynie technicznym demo. Golizna jest bardzo widoczna – liczba zadań jest mizerna, a większość jest z gatunku przyniesienia przedmiotu, czy ukatrupienia złoczyńców. O ile po prologu miałem bardzo pozytywne uczucia, to jednak później emocje znacząco opadły i zacząłem powątpiewać w zdolności twórców do sklejenia sensownej warstwy fabularnej. Z pewnością ten element będzie wymagał niemałej pracy, aby osiągnąć zadowalający poziom.
Nie samą fabułą gracz żyje, a już z pewnością nie sięgający po ten gatunek. Na szczęście pozostałe elementy gry są jedynie lepsze. Całość podlega sztywnej regule, mówiącej iż każde jedne działanie powoduje upływ czasu, co może być błogosławieństwem, gdy potrzeba czasu na przemyślenie następnego ruchu bez konieczności zatrzymywania gry, lecz może być także utrapieniem. Przemierzanie dużych odległości może być odbierane jako przykry obowiązek, jednakże nic nie irytowało mnie bardziej, niż odchodzący od swojego straganu kupiec na kilka tur-ruchów dzielących mnie i moje łupy od ich spieniężenia… Niemniej jednak, co jest dość oczywiste, turowy system idealnie wpasowuje się w mechanikę walki.
Stoneshard - zapowiedź
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: Stoneshard
