Wasteland 2

Informacje o grze Nazwa gry: Wasteland 2 Gatunek: cRPG Producent: inXile entertainment Dystrybutor: Cenega Cena: 129,99 PLN Recenzent: Piotr „Klemens” Kociubiński Ocena: 70%

Zaliczam się do grona tych podeszłych wiekiem graczy, którzy doskonale pamiętają czasy pierwszego Fallouta (a później kontynuacji), który skradł mi niejedną godzinę z życiorysu. Nie jestem jednak aż na tyle leciwy, by pamiętać pierwsze Wasteland, które, nie oszukujmy się, nie było aż tak wielkim hitem – gdyby było, już dużo wcześniej doczekałoby się sequelu, quod erat demonstrandum. Zapewne jednak gra ta wywarła faktyczny wpływ na twórców Opadu, skoro jeden z głównych z ich grona, Brian Fargo, postanowił wskrzesić daną produkcję i uczynić z niej pierwszą część serii. I jakkolwiek dwa najnowsze Fallouty dostarczyły niżej podpisanemu – i wielu innym fanom – mnóstwa frajdy, tym niemniej gdzieś z tyłu głowy tkwiło pragnienie ponownego zagłębienia się w izometrycznej postapokalipsie, na co szansę daje właśnie Wasteland 2.

Już na samym początku zetkniemy się ze specyficznym poczuciem humoru twórców, gdy na planszy głównej raczeni jesteśmy żarcikiem o możliwości zakupu dodatku DLC za „zaledwie” niespełna 50 dolarów. Autorzy mogli jednak sobie pozwolić na tego rodzaju kpinę ze względu na swą niezależność uzyskaną dzięki zbiórce na Kickstarterze.

Przystępując do gry stajemy przed możliwością stworzenia czteroosobowej drużyny, co szybko okazuje się zresztą nieodzowną koniecznością chociażby ze względu na potrzebę różnorakiej „specjalizacji” poszczególnych postaci. Element ten jest dość rozbudowany i od razu nasuwa nieodparte skojarzenia z klasycznym Falloutem, choć muszę przyznać, iż zabrakło mi „perków”, czyli umiejętności specjalnych – przyzwyczajenie drugą naturą człowieka.

To dopiero prawdziwa szkoła życia!

Następnie raczeni jesteśmy intrem, wskazującym jednak na pewną budżetowość gry – otóż całość nie ma postaci animacji czy choćby scenki generowanej na silniku gry, lecz jest to po prostu prawdziwy film krótkometrażowy z udziałem rzeczywistych aktorów. Na początku byłem nastawiony wobec tego konceptu niekoniecznie pozytywnie, szybko wszakże dostrzegłem w tym pewien urok retro, jak i uświadomiłem sobie, że właściwie trudno o większy realizm.

W końcu ruszamy w bój – jakkolwiek gra jest wyposażona w system podpowiedzi, nie ma co się spodziewać jakiegokolwiek samouczka – szybko więc odbywamy pierwsze rozmowy i rekrutujemy NPC-ów, wyposażamy się w różnorakiego rodzaju sprzęt i toczymy pierwsze walki, rzecz jasna z niespecjalnie wymagającymi przeciwnikami (choć już w trakcie pierwszego starcia jedna z mych postaci „oberwała” ciągłym krwotokiem, więc także musiałem się od razu wdrożyć w chirurgię).

Lizusostwo i cwaniactwo zawsze w cenie

Wasteland 2 ustrzegło się charakterystycznego dla wielu współczesnych pozycji „prowadzenia za rączkę” – owszem, otrzymujemy zadanie główne rzucające nas do kolejnych i kolejnych miejsc, nie ma jednak przeciwwskazań, by w ogóle zacząć je ignorować i skupić się na misjach pobocznych, mało tego, w ogóle wędrować po mapie „na ślepo”. Inna rzecz jednak, że dostęp do zupełnie nowych lokacji uzyskamy dopiero po wykonaniu kilku głównowątkowych zadań.

Atutem gry jest szeroki zakres swobody pozostawiony graczowi przy okazji zmagania się ze stawianymi przed nim wyzwaniami. Właściwie każdy problem możemy rozwiązać na drodze siłowej, często, a często, ba, niemal zawsze, istnieje jednak droga alternatywna, czy to o charaketrze „dyplomatycznym”, czy też „łotrzykowskiej”. Inna rzecz jednak, że jest to z reguły wybór dychotomiczny, mnogości rozwiązań jak to było w przypadku Arcanum nie uświadczymy.

Wasteland 2 - recenzja