Co także nieistotne, właściwie nie ma przeciwwskazań wobec opowiedzenia się po Ciemniej Stronie Mocy, dopuszczając się totalnej rzeźni Strażników Pustyni, w których szeregach rozpoczynami rozgrywkę. Niestety, czasami stawiany przed nami wybór jest tak czy owak kiepski, przy czym nie mamy do czynienia z dwoma rodzajami szarości, lecz czerni.

Niestety nieco rozczarował mnie system prowadzenia rozmów – pozostaje nam jedynie dokonanie wyboru poruszanego tematu, aczkolwiek sposób sformułowania wypowiedzi pozostaje właściwie poza naszą domeną. Czasami, zależnie od rozwiniętych umiejętności, możemy skorzystać z dodatkowych wariantów wypowiedzi – właśnie o charakterze zastraszającym czy przeciwnie, lizusowskim – śmiem jednak twierdzić, iż ma to miejsce zdecydowanie zbyt rzadko. Co tu kryć, nie mamy co liczyć na głębię Fallouta pod tym względem.

Skoro gra została w znacznej mierze ufundowana przez graczy na znanej platformie crowdrisingowej, bazując na ich nostalgii za dawnymi pięknymi czasami, w grze nie mogło zabraknąć różnorakich smaczków i easter-eggów. Tymi właściwie jesteśmy raczeni co chwilę poprzez analogie tak do świata wirtualnej rozrywki, jak też w ogóle popkultury.

A więc jednak jest jeszcze jeden schowek!

Głównym atutem oprawy wizualnej jest „podróż w czasie” poprzez sięgnięcie po rzut izometryczny – zresztą losy Pillars of Eternity czy Torment: Tides of Numenera wskazują, że takie w istocie było vox populi, za czym zresztą opowiada się także niżej podpisany. Szczerze mówiąc jednak trudno mi zrozumieć tak wyśrubowane wymagania sprzętowe towarzyszące temu rozwiązaniu – grafika produkcji nie jest jakoś rażąco lepsza od tej właściwej dla różnych Baldurów czy nawet Neverwinterów, tymczasem jednak przez tych kilka, kilkanaście lat moc obliczeniowa domowych maszynek do liczenia „nieco” wzrosła.

Wielce pozytywne wrażenia wywołała u mnie z kolei ścieżka muzyczna gry – jest mroczna, adekwatna do pustynnych warunków, a płytka z soundtrackiem – za którą Cenedze chwała! – na dłużej zagościła w napędzie mojej wieży. Muszę przyznać, iż po raz pierwszy więcej niż zjadliwe były dla mnie także motywy towarzyszące walce. Ale w sumie czemu się dziwić – autorem jest Mark Morgan, czyli osoba, która zasłynęła chociażby udźwiękowieniem legendarnego Planescape: Torment, a wcześniej – cóż za zaskoczenie – pierwszych dwóch Falloutów.

Główną wadą gry jest jej budżetowość – niestety, nie raz i nie dwa widać, że twórcy musieli ograniczać skalę swej wyobraźni do realiów zakreślonych przez mimo wszystko niezbyt pokaźne fundusze. Nie mam wątpliwości, że gdyby nie musieli oni tak rygorystycznie wyliczać się z każdego dnia i centa, to snuta przez nich opowieść byłaby znacznie głębsza i różnorodniejsza.

Tajemnicza kapliczka pokryta sanskrytem

Również lokalizacja nie jest doskonała, choć ponownie trzeba oddać Cenedze co jej, iż w ogóle podjęła stosowny trud. Czasami mamy bowiem do czynienia ze zbyt dosłownymi tłumaczeniami, wskazującymi na to, iż translator pracował nad „gołym” tekstem, pozbawiony informacji o kontekście, w jakim ten pada. Zdarzyło się też niemało „przeoczeń”, chociażby przy okazji szeregu komunikatów napotykanych na planszach z tzw. tajemniczymi kapliczkami.

Wasteland 2 jest grą niepozbawioną wad i słabości, lecz i tak stanowi więcej niż godnego przedstawiciela gatunku, który zdawałoby się wymarł bądź miał status pandy wielkiej. Co więcej, mimo że stanowi on niejako dopiero zapowiedź tytułów większych i zapewne bardziej „wychuchanych”, to i tak zawiesza im wysoko poprzeczkę, ukazując współczesnej młodzieży czym bawili się ich rodzice w czasach swej młodości, acz w dużo atrakcyjniejszym opakowaniu.

Grafika 70% Muzyka 90% Grywalność 75% Ocena końcowa 70%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY klimat pierwszego Fallouta fantastyczna muzyka swoboda oddana graczowi liczne easter-eggi

MINUSY oprawa graficzna nielicująca z wymaganiami systemowymi budżetowość jest jednak widoczna w niejednym elemencie

Core i5 3.0 GHz, 8 GB RAM, karta grafiki 1 GB (GeForce GTX 460 lub lepsza), 20 GB HDD, Windows Vista(SP1)/7(SP1)/8