Coś się kończy, a coś się zaczyna. Czasem ze sporym poślizgiem - tak jak w wypadku drugiej części Two Worlds, na którą krakowskie Reality Pump kazało nam czekać przeszło trzy lata. Czy było warto?
To zależy. Gra ma swoje lepsze i gorsze strony, a ostateczny rozrachunek uzależniony jest od tego, kto co lubi. Zacznijmy od miłośników dobrze opowiedzianej historii. Ci mogą od razu wrócić do jakiejkolwiek średniej klasy książki, bowiem bawić się przy niej będą lepiej niż przy
Two Worlds II. Niby jest jakaś tam fabuła. Nasz bezimienny bohater i jego obdarzona boską mocą siostra są więzieni przez złego Gandohara… Bla bla bla… z ratunkiem przybywają orkowie-partyzanci… bla bla bla… tylko bohater może uratować świat… i tak dalej, i tak dalej. Mdłe to, nudne i niewyraźne do tego stopnia, że pod już w połowie pierwszego z trzech rozdziałów najzwyczajniej w świeci przestałem śledzić wątek. Sytuacje ratują zadania poboczne, bo choć część z nich to klasyczne „idź i zabij”, to nawet one są obleczone w interesującą otoczkę fabularną. Niestety
Two Worlds II nie uchroniła się przed czymś co nazwałbym „syndromem
Obliviona”. Rzecz w tym, że wykonanie 95% zadań może ograniczać się do biegania do kolejnych oznaczonych na mapie miejsc, bez zaznajomienia się z właściwą treścią questa. Szczególnie, że kiepsko zrealizowany dziennik wręcz zachęca do tego typu podejścia.
Dlatego też o zajęciem o wiele ciekawszym jest swobodna eksploracja świata. No, może nadużyłem trochę słowa „swobodna”, bo choć po każdej z trzech dużych wysp poruszamy się stosunkowo według własnego widzimisię, to przemieszczanie się między nimi jest nierozerwalnie powiązane z głównym wątkiem fabularnym. Podobnie wygląda to w wypadku wielu zamkniętych lokacji. Wejścia do przypadkowo napotkanych jaskiń, budynków czy kopalń są często zablokowane aż do momentu przyjęcia odpowiedniego zadania. Jednak, nawet mimo to naśladowcy Wojciecha Cejrowskiego nie będą mieli powodów do narzekań. Obszar świata gry jest naprawdę spory i zróżnicowany. Ułatwieniem w jego eksploracji miała być w zamyśle twórców możliwość żeglugi i jazdy konnej. Niestety, oba pomysły okazały się totalnymi niewypałami. Dość powiedzieć, że poruszanie się na pieszo (tudzież wpław) pozwala na zaoszczędzenia dużej ilości czasu i nerwów.
Zarówno obieżyświatom, jak i estetom spodoba się oprawa wizualna produkcji. Dziw bierze, że przemierzający ulice antalorskich miast ludzi nie nucą pod nosem „jaki piękny świat…”. Grafika rzeczywiście stoi na bardzo wysokim poziomie, szczególnie jak na grę RPG. Choć nadal kilka drobiazgów może irytować – nie rozumiem np. po co dodano tak intensywny efekt rozmycia obrazu przy okazji odwracania się postaci. Spodobała mi się za to różnorodność potworów. Może nie różnorodność jako taka, bo nie ma ich znowu aż tak wiele, ale to, że dużej części z nich nie spotkałem jeszcze w żadnej innej grze. Również melomani znajdą w
Two Worlds II coś dla siebie. Prócz przyjemnego instrumentalnego podkładu mam tutaj na myśli zaimplementowane mini-gry muzyczne, które mechaniką jako żywo przypominają to co znamy z serii
Guitar Hero. Umiejętne wykonanie każdego z kilkunastu utworów wymaga pewnej wprawy, ale poświęcony czas zwraca się w postaci pokaźnych sum pieniędzy.
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: Two Worlds II
