Still Life 2

Informacje o grze Nazwa gry: Still Life 2 Gatunek: przygodówka WWW: www.stilllife-game.com/ Producent: GameCO Studios Dystrybutor: IQ Publishing Cena: 49,90 PLN

Kolejne kobiety padają ofiarą tajemniczego mordercy, którego media okrzyknęły Zabójcą ze Wschodniego Wybrzeża. Kobiety są torturowane i zmuszane do udziału w z góry skazanej na porażkę grze o własne życie. Przestępca nie pozostawia po sobie żadnych śladów, a policja jest zupełnie bezradna. Wtedy właśnie do akcji wkracza agentka FBI Victoria McPherson.

W ten właśnie sposób rozpoczyna się akcja Still Life 2 – gry przygodowej, która doskonale wpasowuje się w kanony kryminalnego thrillera. Victorię McPherson, czy jak nazywają ją przyjaciele Vic, fani przygodówek mogli już poznać dzięki pierwszej części Still Life. Krótkie intro poprzedzające właściwą rozgrywkę w wielkim skrócie przypomina wydarzenia z „jedynki”, a w szczególności to, że tropiony przez Vic morderca nie został zdemaskowany. Po trzech latach agentkę nadal nurtuje pytanie o tożsamość sprawcy, a dodatkowo dostaje przydział do sprawy Zabójcy ze Wschodniego Wybrzeża. Dochodzenie tkwi w martwym punkcie, bowiem jedynym śladem zbrodni są wysyłane do telewizji kasety z nagraniami tortur i zamaskowaną twarzą mordercy.

Nadzieją na przełom okazuje się być młoda ambitna dziennikarka o wdzięcznym imieniu Paloma Hernandez, która kontaktuje się z Vic twierdząc, że posiada pewne istotne informacje dotyczące śledztwa. Niestety, spotkanie obu kobiet nie dochodzi do skutku, co więcej Paloma zostaje uprowadzona. Porywaczem okazuje się być nie kto inny jak właśnie Zabójca ze Wschodniego Wybrzeża. Tu też objawia się bardzo ciekawy sposób narracji przedstawionych zdarzeń. Paloma okazuje się być drugą w pełni grywalną postacią i przebieg fabuły obserwujemy z dwóch różnych punktów widzenia. Pierwszy epizod rozgrywany więzioną dziennikarką kończy się telefonem do agentki FBI i podaniem jej namiarów na miejsce uwięzienia.



Miejscem tym jest opuszczony i otoczony lasem dom, znajdujący się gdzieś w stanie Maine w USA. Jest to praktycznie jedyna lokacja w jakiej rozgrywa się cała historia i mimo całkiem pokaźnych rozmiarów pozostawia duży niedosyt. Co gorsza, ubóstwo obszaru gry idzie w parze z ubóstwem oprawy graficznej. Liczące sobie już cztery lata dwuwymiarowe tła z trójwymiarowymi postaciami pierwszego Still Life prezentują się o niebo lepiej od zaserwowanego w „dwójce” pełnego trójwymiaru otoczenia. W domyśle gra uruchamia się z wyłączonym wygładzaniem krawędzi i jest to widok wręcz odrzucający od komputera, a muszę tu zaznaczyć, że grafika w grach ma dla mnie znaczenie drugo-, o ile nie trzeciorzędne. Przy poczwórnym antialiasingu jest już znacznie lepiej, choć nadal trudno mówić tu o jakiejkolwiek przyjemności płynącej z wizualnych walorów produkcji.

Co więcej, nie da się zmienić kąta widzenia kamery. Postacie są kiepsko animowane i nie mają bladego pojęcia czym jest synchronizacja ruchu warg do wypowiadanych kwestii. Brakuje też wielu animacji związanych z interakcją bohaterek z otoczeniem – gdy musiałem włożyć kabel do gniazdka Paloma stała sobie nieruchomo tuż przy nim, a przewód sam w mgnieniu oka znalazł się na właściwym miejscu. Hm… telekineza? Kolejna rzecz to kilka miejsc z niedokładnie nałożonymi hitpointami – przykładowo by wcisnąć guzik trzeba kliknąć myszką nieco na prawo od niego. Jednym zdaniem - grze brakuje wykończeniowego szlifu. Nawet krócej, bo jednym słowem – budżetówka.

Brzydka czy tylko mniej ładna – nieważne. W końcu liczy się wnętrze, a tego Still Life nie brakuje. Gra ma wszystkie najważniejsze elementy jakie składają się na solidną kryminalną historię. Mamy piękną (w założeniu:)) agentkę FBI, seryjnego mordercę lubującego się w intelektualnych gierkach, klimatyczne lokacje, niespodziewane zwroty akcji i dramatyczne sytuacje przyprawiające o dreszcze. Nie gorzej wypada sama fabuła, która mogłaby śmiało konkurować z historiami najlepszych hollywoodzkich filmów kryminalnych. Pikanterii dodają tu etapy rozgrywane uwięzioną Palomą. Generalnie polegają one na ucieczce z kolejnych pomieszczeń zmyślnie przygotowanych przez tajemniczego mordercę. Etapy te często zawierają w sobie tzw. czasówki, czyli niekoniecznie lubiane przez fanów gier przygodowych zadania, na których wykonanie gracz posiada bardzo ograniczoną ilość czasu. Nie należy się jednak tym zrażać, bowiem gra dokonuje autozapisu przed każdą taką wstawką, a samo zadanie pozbawione jest elementów zręcznościowych – trzeba tylko nieco szybciej pomyśleć.



Czasówki wzmagają tworzone przez sugestywną muzykę poczucie zagrożenia, co łącznie z fabułą, nadaje rozgrywce więzioną dziennikarką ciężkiego emocjonującego klimatu, bardzo rzadko spotykanego w grach przygodowych. Nieco inaczej wygląda kierowanie poczynaniami agentki McPherson, której większość czasu zajmują oględziny opuszczonego domu. Dwie różne bohaterki to zarazem dwa różne punkty widzenia dla tych samych wydarzeń. Paloma bierze czynny udział w wydarzeniach, zaś Vic stara się wiernie odtworzyć ich przebieg i możliwie szybko namierzyć zabójcę. W zadaniu tym niezwykle pomocnym narzędziem okazuje się być podręczna walizka Victorii służąca jej do zbierania dowodów i dokonywaniu ich analizy. Znajdują się w niej między innymi skaner cyfrowy czy zestaw do zbierania odcisków palców. Obsługa powyższych nie wymaga wprawdzie niczego więcej niż kilku kliknięć myszą, ale doskonale buduje klimat towarzyszący prowadzeniu policyjnego śledztwa.