|
|
|
|
|
.
|
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|  |
|
|
|
|
|
|
|
| Return to Mysterious Island 2
| |
Return to Mysterious Island 2 – recenzja gry
System rozgrywki, podobnie jak w Myst, oparty został na sieci węzłów. Są to z góry wyznaczone punkty, w których możliwy jest obrót o pełne 360 stopni i obserwacja otoczenia z perspektywy pierwszej osoby. Połączone są one ustalonymi ścieżkami, przy czym nie występują tu animacje maszerowania pomiędzy lokacjami. Kursor zmienia się w zależności od tego, co właśnie wskazaliśmy informując, że dany element można obejrzeć, podnieść, przyjrzeć mu się bliżej czy też przemieścić się w tym miejscu do kolejnej strefy. Uważna obserwacja wskaźnika myszy jest konieczna, gdyż część przedmiotów jest niewielkich i nie wyróżnia się z tła, a odkryć je możemy jedynie omiatając całą powierzchnię ekranu – zmuszeni więc jesteśmy do niezbyt przeze mnie lubianego „polowania na piksele”.
Czasu na uważną eksplorację nam jednak nie zabraknie, gdyż gra pozbawiona jest zdarzeń wymagających refleksu i małpiej (nomen omen) zręczności. Owszem, kilkakrotnie przyjdzie nam zmierzyć się z minigierkami (łapiąc mrówki na źdźbło trawy, wydłubując termity z kopca czy łowiąc ryby), są one jednak stosunkowo proste i nawet osoba dysponująca przeciętnymi zdolnościami manualnymi jak ja nie miała z nimi najmniejszego problemu.
Minigierki te można również rozegrać na iPhone, jeśli ktoś takowym dysponuje. W takim przypadku na ekranie pojawia się wizerunek tego telefonu, co oznacza, że po jego podłączeniu możliwe jest wczytanie gierki do pamięci, rozegranie na jego ekraniku, a następnie ponowne wgranie wyniku do pamięci komputera. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że minigierki te są bardzo krótkie, więc ich przenoszenie na iPhone właściwie mija się z celem. Pomijam tu już popularność tego urządzenia w naszym kraju. Zamiast interesującej nowinki, rozwiązanie to staje się raczej nachalną reklamą produktu Apple, która pojawiając się w najmniej oczekiwanej chwili burzy nastrój Tajemniczej Wyspy.
Tym, czym gra z pewnością wyróżnia się pozytywnie, jest bardzo otwarty świat. Od samego początku mamy dostęp do sporej liczby lokacji, a różne metody zdobywania pożywienia wprowadzają pewną iluzję nieliniowości. Działania z tym zadaniem związane można wykonywać niemal w dowolnej kolejności, co więcej - niektóre nie są w ogóle niezbędne do ukończenia gry (chociaż nasza pomysłowość wpływa na wynik punktowy wyświetlany po ukończeniu przygody). Jednocześnie podróż nie ma budowy łańcuchowej (w której po przeniesieniu się do kolejnej grupy lokacji nie wracamy już do poprzednich), gdyż wędrując po wyspie niejednokrotnie mijamy elementy, które stają się przydatne dopiero w późniejszej części rozgrywki.
Gra, stawiając przed nami określone cele, nie precyzuje jednak metody ich osiągnięcia, pozwalając na dużą swobodę. Gracz przez to może lepiej wczuć się w położenie Miny, a możliwość (i konieczność) zajęcia się tak przyziemnymi sprawami jak poszukiwanie żywności czy wytwarzanie glinianych naczyń pozwala poczuć się jak prawdziwy rozbitek na bezludnej wyspie.
Ta swoboda działań przekłada się jednak na dużą liczbę możliwych do zebrania przedmiotów. Żywność czy kwiaty, ze względu na różnorodność zastosowań, znajdujemy przeważnie w kilku egzemplarzach, a i znalezisk o nieznanej początkowo funkcji bynajmniej nie brakuje. Nasz plecak wkrótce zaczyna więc przypominać pokój przeciętnego nastolatka, w którym porządek jest stanem nietypowym i wybitnie krótkotrwałym. Konstrukcja inwentarza również nie ułatwia zapanowania nad tym chaosem. Podzielony jest on na zakładki, jednak wszystkie nowe znaleziska, podobnie jak przedmioty powstałe z rozmontowania stworzonych uprzednio konstrukcji, lądują na jednej stercie w polu w prawym górnym rogu, z którego ręcznie lub przy użyciu przycisku „Auto” przenosimy je do wolnych miejsc w wyświetlanej właśnie zakładce. Nawet, jeśli staramy się zachowywać porządek, po kilku tego typu akcjach jest on jedynie wspomnieniem. Brakuje możliwości sortowania według typu - rozdzielenie żywności, kwiatów, ceramiki (którą przyjdzie nam wytwarzać niemalże w hurtowych ilościach) oraz reszty zawartości plecaka znacząco ułatwiłoby rozgrywkę. Sama obecność tego „zbiorczego” pola również jest co najmniej dyskusyjna – nie pomaga w niczym, a jedynie zmusza do ponownego rozmieszczania niedawno używanych przedmiotów.
| |
|
| |
| | << poprzednia | 1 | 2 | 3 | następna >>
|
| |
|
Przedyskutuj artykuł na forum
|
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
