Rynek gier wideo współcześnie nie ma już niemal nic wspólnego ze swymi niszowymi początkami, trudno będąc uczciwym określić go mianem hermetycznego – przeciwnie, przełamuje on kolejne bariery, pokoleniowe oraz finansowe. Na szczęście za jego uniwersalizacją nie nastąpiła uniformizacja, co oznacza, że wciąż można się natknąć na pozycje wyjątkowe bądź do owej wyjątkowości aspirujące, tak jak NieR: Automata.
Rzeczony tytuł stanowi – na co wprost nie wskazuje jego tytuł – bodaj trzecią odsłonę serii, stosunkowo słabo znanej w Europie, choć niekoniecznie zupełnie nieznanej. Co jednak istotne,
Automata nie wymaga jakiejkolwiek znajomości poprzedniczek, jej akcja rozgrywa się na tle głębszego konfliktu, stanowiąc tylko jego wycinek, choć z pretensjami do monumentalności.
|
|
|
Nie, to nie jest (tylko) strzelanka
|
Te ostatnie dają o sobie znać już na samym początku, gdy gracz jest konfrontowany z kilkoma odmiennymi planami rozgrywki – raz właściwymi dla dwuwymiarowych strzelanek i gier arcade, przy innej okazji z trójwymiarowymi roleplay’ami. Zmianie ulega również charakter rywali, z którymi będziemy walczyć – raz są to „zwykłe” roboty, których można było już naoglądać się tysiącami w japońskim anime, by po chwili stanąć oko w wizjer z bossem co się zowie, a mianowicie swoistym transformersem o rozmiarach platformy wydobywczej. I mamy zwyciężyć.
NieR: Automata jest bowiem przesycone akcją – właściwie wszelkie spory będziemy rozwiązywali z wykorzystaniem przemocy, czy to z wykorzystaniem „zwykłych” laserów, czy też – częściej – za pomocą futurystycznej broni białej. Co istotne, właściwie każda z tych walk, nawet najbardziej trywialna, jest efektowna, autorzy zadali sobie bowiem mnóstwo trudu, by animacja postaci była nie tylko płynna, lecz i spektakularna, niczym w tzw. bijatykach. Czasami aż trudno skoncentrować się samej walce obserwując formę pięknego tańca, którą ona przyjmuje.
|
|
|
Tryb dwuwymiarowy również potrafi być piękny
|
Szkoda tylko, iż grę cechuje daleko posunięta liniowość w zakresie tak fabuły głównej, jak i zadań pobocznych. Niestety nie cechujemy się żadną swobodą, pozbawieni właściwie zostaliśmy możliwości jakichkolwiek podejść alternatywnych – możemy zapomnieć o krasomówstwie czy radosnym przekradaniu się – tak czy owak trzeba będzie sięgnąć po broń.
Inna rzecz, że odmiennie niż w przypadku większości typowych gier akcji właściwie żadna rozgrywka nie będzie taka sama, albowiem twórcy oddali graczowi do wykorzystania szereg możliwości rozwoju postaci, zmieniających dość istotnie jej parametry, a w konsekwencji również i charakter preferowanych przez nią starć – czy to w postaci bezpośrednich zwarć, czy to nastawienia na uniki i kąśliwe kontry. Trochę szkoda, że sam oddany do dyspozycji arsenał nie jest większy, lecz w istocie szybko się o tym zapomina. Jest to jedna z przyczyn, dla których skłonny jestem uznać tą pozycję za action RPG a nie „zwykłą” produkcję akcji.
|
|
|
Sex sells - jak to powiadają starzy górale...
|
Drugą przyczyną jest oddana graczowi swoboda w eksploracji świata, który jest zaiste na tyle obszerny, że użytkownik potrafi się w nim zanurzyć, momentami zaś i zagubić. Co więcej, cechuje go iście nienaturalne zróżnicowanie, miasta wyrosłe w tropikach i odzyskiwane przez przyrodę po opuszczeniu przez ludzi sąsiadują bezpośrednio z sekwojopodobnym lasem z jednej strony oraz pustynią pełną diun z drugiej, wszystko to zaś w zasięgu dosłownie kilku minut biegiem. Odkładając na chwilę logiczny umysł na bok trudno nie zostać oczarowanym, zwłaszcza że twórcy dopieścili poszczególne lokacje w najdrobniejszych szczegółach, umożliwiając sprytny sposób przyspieszenia się przemieszczenia (np. zasiadając na licznych łosiach czy uprawiając surfing po piasku), skrywając również szereg sekretnych lokalizacji.
NieR: Automata - recenzja
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: 
