Layers of Fear 2

Informacje o grze Nazwa gry: Layers of Fear 2 Gatunek: przygodówka Producent: Bloober Team Cena: 107,99 PLN Recenzent: „tenshi_chan” Ocena: 75%

Layers of Fear okazało się niezwykłym arcydziełem i zdobył rzesze fanów. Choć nie był to typowy horror z jump scenkami, to perfekcyjnie budował klimat i zaskakiwał designem. Miało się wrażenie, że nad grą pracowali prawdziwi artyści. Wielu więc czekało na Layers of Fear 2. Tutaj również przygodowy horror łączy się ze sztuką, tworząc surrealistyczne sceny, jednakże tym razem główny bohater nie jest malarzem, a aktorem. Aktorem mającym zagrać w sztuce na pewnym transatlantyku. Jednakże gra sugeruje, że aktor przyjmujący wciąż nowe role, sam jest bezkształtny, gubi siebie i naszym zadaniem jest zdecydować, czy będziemy podążać za nakazem reżysera, który mówi nam co mamy robić, czy też sami będziemy tworzyć naszą sztukę. Nasze decyzje będą miały wpływ na zakończenie jakie osiągniemy (dostępne są 3).

Dodatkowo transatlantyk, na którym lądujemy, kryje w sobie mroczne sekrety. Oprócz własnej sztuki podążamy też szlakiem tragedii uwięzionych na statku dzieci, które również udawały, że ich trudne położenie to tylko zabawa. I tu pojawia się pierwszy problem. O tyle o ile w pierwszej części wiele rzeczy było niejasnych, ale wiedzieliśmy CO ODKRYWAMY, to tutaj dwie historie plączą się ze sobą i po ukończeniu gry nadal własnej interpretacji podlega historia dzieci, czy fakt kim były. Nie wiemy czy podzieliliśmy ich los, co mieliśmy z nimi wspólnego, ani w ogóle jak znalazły się na statku. Mamy pewne wskazówki, ale możemy jedynie domniemywać, i to było nieco irytujące. Zagadki są ciekawe, o ile można je rozwiązać. Poplątanie złożonych historii w artystyczny nieład nie było dobrym pomysłem. Na szczęście choć jest masa niewiadomych, fabuła potrafi trochę zaskoczyć i wciągnąć.



Tutaj również nie zaznamy jump scenek, czy typowego dla horroru stresu. Są momenty, gdzie „COŚ” nas goni, ale jest to tylko oskryptowany kawałek drogi, który należy przebiec nie oglądając się za siebie i będzie dobrze. Nadal są też momenty, gdzie sceneria została niezwykle dobrze przemyślana i budzi zachwyt, ale wielokrotnie też takie same korytarze dłużyły się w nieskończoność. Co tu dużo mówić, poziom jest znacznie gorszy od „jedynki”, gdzie każde otwarcie drzwi zostawiało nas z „wow” i niesamowicie różniło się od poprzedniej lokalizacji. Zbyt wiele tu powtarzalnych elementów. Same manekiny wyglądają ciągle tak samo, twórcy nawet ich nie „ubrali”, ot gołe lalki w różnych pozycjach. Tymczasem w „jedynce” każdy obraz miał swoją duszę.

Grafika jest na przyzwoitym poziomie, ale to cienie odgrywają główną rolę. Całość jest też podzielona na akty, nie zaś rozdziały, każdy akt ma swój tytuł i zaczynamy go w swojej własnej garderobie jak prawdziwy artysta. Jeśli zaś umieramy, gra raczy nas cytatami o śmierci.



Największym plusem jest tu soundtrack. Muzyka przestrzenna budowała klimat jak nic innego. Dała poczucie namacalnej grozy (o ile grało się w dobrych słuchawkach), budowała napięcie i potrafiła przestraszyć bardziej niż niejedna scena.

Na pewno grę polecam każdemu zamiłowanemu w horrorach, czy nawet po prostu w teatrze, bo twórcy odrobili pracę domową, nawet osiągnięcia to pokazują, np. zasada trzech jedności. Jednakże obraz, który wielokrotnie staje się czarnobiały, jak na starym filmie, i bliźniaczo podobne do siebie korytarze czy poczucie zagubienia sprawiają, że historii gry możemy nie pojąć tak jakbyśmy chcieli.

Grafika 80% Muzyka 95% Grywalność 70% Ocena końcowa 75%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY świetny klimat genialna ścieżka dźwiękowa przyzwoita grafika interesujące wprowadzenie w świat gry aktorskiej

MINUSY fabuła strasznie zagmatwana nie zaskakuje już tak jak pierwsza odsłona serii

Intel Core i5-3470 3.2 GHz / AMD A8-7600 3.1 GHz, 5 GB RAM, karta grafiki 2 GB GeForce GTX 750 Ti / Radeon R7 265 lub lepsza, 14 GB HDD, Windows 7 64-bit