Eye Of The Beholder II: The Legend Of Darkmoon, jest drugą cześcią kultowej sagi
EOB (
Eye Of The Beholder,
Eye Of The Beholder III: The Assault On Myth Drannor) i przez wielu uważana za najlepszą z całej trylogii. Gra stworzona została przez słynne niegdyś firmy
Westwood Associates i
Strategic Simulation, i w pierwotnej wersji wyszła, tak jak poprzedniczka, w języku angielskim na Amigę. Cieszyła się dużym uznaniem wśród graczy, tym bardziej, że jej akcja toczyła się w słynnym świecie Dudgeons & Dragons. Scenariusz gry został oparty na powieści Marka Crama, w miarę wiernie oddając jej treść (książka – trylogia
EOB - wyszła jedynie w Ameryce).
Pewien czas później ukazała się wersja na PC, z poprawioną grafiką, ze zwiększoną liczbą kolorów, ulepszonym dźwiękiem, jak i odnowioną muzyką w intrze. Usunięto także obraz drużyny spod okien dialogowych rozmów przeprowadzanych z NPC-ami.
Grę rozpoczyna wizyta drużyny u Arcymaga miasta Waterdeep - Khelbena Blackstaffa. Niepokoi się on o bezpieczeństwo miasta, mówiąc że tajemnicze moce czają się w Temple Darkmoon. Mamy to zbadać i odnaleźć skautkę Khelbena, która zagubiła się w okolicy Darkmoon przed trzema dniami. Do dziś nie powróciła i Arcymag boi się o jej bezpieczeństwo. Daje nam magiczną monetę, dzięki której będzie mógł się z nami w trakcie misji kontaktować, po czym teleportuje nas do lasu, okalającego Świątynię.
Tego mniej więcej dowiadujemy się z intra... Niczego ponadto nie wiemy, co jest dużym plusem w grze. Wszystkiego będziemy się dowiadywać od samego początku. Musimy dostać się do tytułowej budowli przez las pełen wilków. Wchodząc do Świątyni Mrocznego Księżyca spotykasz dwóch tajemniczych kleryków, którzy na pytanie o poszukiwaną skautkę Khelbena dziwnie wymieniają spojrzenia, chwilę potem spotyka cię zrozpaczona dziewczyna, imieniem Ira, która prosi o odnalezienie jej zaginionej siostry Calandry. Podejrzewa, że została porwana w pobliskim lesie. Tak to zaczyna się twoja przygoda w murach tajemniczej świątyni Darkmoon.
Wcielając się w rolę czterech bohaterów musisz rozwiązać zagadkę Temple Darkmoon, przemierzać bezkresne katakumby, umiejscowione pod wzgórzem, na którym stoi budowla; dostać się do Wieży Wiatrów, odnajdując uprzednio zapomniane artefakty, które umożliwią ci dalszą wędrówkę po świątyni. W końcu, pokonując liczne istoty z krain
Forgotten Realms, spotkasz się ze swoim przeznaczeniem, zarazem łamiąc na zawsze tajemnicę tego czarodziejskiego miejsca, z pomocą dwóch postaci, jakie mogą w ciągu gry przyłączyć się do twoich czterech bohaterów.
Zmierz się z hordami szkieletów, stacjonujących w mrocznych katakumbach, rozbrajaj pułapki i odkrywaj tajemne przejścia. Zdobywaj potężne artefakty i cenne doświadczenie, by zyskać potężną drużynę, staw czoła niejednej maszkarze i wszelkim niebezpieczeństwom. Wyucz się czarów, mogących wyrządzić duże krzywdy twoim przeciwnikom, zamieszkującym korytarze magicznej świątyni, pełnej iluzji, czarów, tajemnic i tajnych przejść.
Samo Wprowadzenie wciągnie cię w niesamowity klimat gry, który oddaje również muzyka, nagrana przez Franka Klepackiego. Mimo nieco ubogiej grafiki, wczujesz się w klimat gier, tworzonych w latach ’90.
Możliwość przetransferowania drużyny z części pierwszej nie ułatwi twoim postaciom wędrówki po Temple Darkmoon. Mimo zdobytego doświadczenia, nie będzie gratką dla starych bohaterów wędrowanie po złowieszczych korytarzach.
Świątynia Mrocznego Księżyca powoli będzie otwierać przed graczem mnóstwo tajemnic. Odnalezienie skautki Khelbena, pokonanie hord bestii by odnaleźć Calandrę, czy rozszyfrowania zamiarów spiskujących kleryków będzie nie lada wyczynem dla początkujących graczy; dla graczy mających już styczność z tą częścią również będzie to ekscytujące zadanie. Liczne questy do wykonania, jak i rozbudowany wątek, który doprowadzi ciebie przez labirynty w miejsce swego ostatniego starcia; ogrom zaklęć do wyuczenia się, dużo artefaktów do zdobycia i możliwość posługiwania się przeróżnym orężem sprawi, że długo nie oderwiesz się od tejże gry.
Rozpoczynając tworzenie drużyny nie omieszkam polecić stworzenie złodzieja. Jest to chyba najważniejsza postać, jaka powinna zostać stworzona. A więc… mamy do wybory 6 ras (człowiek, elf, półelf, gnom, niziołek, krasnolud) i różną ilość profesji dla danej rasy. Mamy także do wybrania charakter naszego nowego bohatera, który na pierwszy rzut oka nic nie wnosi do gry, jednakże co innego okazuje się, gdy sięgniesz graczu po oryginalną instrukcję gry. Dużym problemem w grze jest brak wielu opisów i preferencji, o czym wspomnę nieco później.
Po wybraniu rasy, klasy i charakteru, możemy sobie ustawić dowolne lub (co jest niedopracowaniem) maksymalne możliwości postaci na 7. poziomie. W drugiej części gry mamy właściwie identyczny wybór twarz postaci, co w części pierwszej. Nie doszły żadne nowe portrety bohaterów. Jednakże ilość wizerunków jest w miarę zadowalająca. Urocze pikselowe ludziki na obrazkach, o hardych minach lub wesołych spojrzeniach; dzielą się na trzy typy: twarze mężczyzn, twarze kobiet i twarze nieokreślone (np. zakapturzone postacie), które mogą należeć do obu płci.
Gra posiada jednak dużo błędów. Jednym z nich, jest dla przykładu niemożność ukończenia gry, nie stworzywszy uprzednio złodzieja. Co prawda można znaleźć w grze jednego, ale jeżeli nie skorzysta się szybko z jego usług, ucieknie przy najbliższej okazji. Innym błędem może okazać się brak jakichkolwiek preferencji podczas walk. Niewiadoma dla gracza jest wytrzymałość i potęga przeciwników, jak i skuteczność nieczarodziejskich broni. Nieznana jest ilość obrażeń, zadawanych przez rzucane zaklęcia, jak i przez broń miotaną. Jeżeli jednak spojrzeć na to inaczej, dodaje to realności i utrudnia nieco rozgrywkę. Najlepszą podpowiedzią wtedy, jest używanie jak największej liczby zaczarowanych przedmiotów.
Eye Of The Beholder II: The Legend Of Darkmoon
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: Eye Of The Beholder II: The Legend Of Darkmoon
