Divinity 2: Ego Draconis

Informacje o grze Nazwa gry: Divinity 2: Ego Draconis Gatunek: cRPG WWW: www.divinity2.com/ Producent: Larian Studios Dystrybutor: Cenega Poland Cena: 99,99 PLN

Standardem każdego dobrego rpg-a jest walka z potężnym uskrzydlonym jaszczurem. Mowa oczywiście o smoku. Panowie z Larian Studio postanowili pójść o jeden krok dalej i zafundować nam grę Divinity 2: Ego Draconis, w której wspomniany pokryty łuską i ziejący ogniem gad to właśnie ty.

Nie jest to pierwsza tego typu produkcja. Były choćby zręcznościowe I of The Dragon czy polski rpg Gorasul: Dziedzictwo Smoka (całkiem przyjemny zresztą). Co wyróżnia D2EG? Sporo. Od premiery wymienionych tytułów minęło kilka lat, w trakcie których technika dokonała znaczącego skoku jakościowego. Szczególnie dobrze widać to na przykładzie oprawy graficznej. Rivellon, bo takie miano nosi świat gry, to stereotypowa kraina fantasy z pełnym dobrodziejstwem inwentarza jakie niesie ze sobą to stwierdzenie. Są warowne twierdze i rycerze zakuci w lśniące zbroje. Na bezdrożach spotkać można tak bandę goblinów, jak i olbrzymiego trolla. Są miecze i topory. Są czary i zaklęcia. Są też oczywiście smoki. Wszystko to wykonane w pełnym trójwymiarze i z zauważalną dbałością o szczegóły. Rewelacyjnie prezentują się wnętrza domów i jaskiń, nieco gorzej, choć wciąż bardzo dobrze wyglądają tereny zewnętrzne. Świetnie dobrano towarzyszącą rozgrywce muzykę. Wybrane motywy szybko wpadają w ucho i niechętnie chcą je potem opuścić. Słowem jest dobrze. Imponująco wyglądają niektóre epickie lokacje i zestawy zbroi.

Na jedne i drugie przyjdzie ci natknąć się podczas poznawania głównego wątku fabularnego. Ten rozpoczyna się wraz z zakończeniem twego szkolenia na zabójcę smoków. Ostatnim etapem tegoż jest przyjęcie daru smoczych oczu, znaku rozpoznawczego każdego członka zakonu. Poza specyficznym wyglądem zapewniają one możliwość zrozumienia mowy i uczuć smoków w myśl zasady, że by pokonać swego wroga trzeba go najpierw dobrze poznać. Z białymi oczyma wiąże się jeszcze jeden ciekawy „ficzer” promowany przez twórców, a mianowicie umiejętność czytania w myślach. Dzięki niej bohaterowie niezależni zdradzą hasło do zaklętej skrzyni, podzielą się przeczuciami czy ujawnią zadanie poboczne, o którego wykonanie normalnie wstydziliby się poprosić. Niestety, tak jak to w życiu, nie ma nic za darmo tak i tu za wykorzystanie tej umiejętności trzeba słono płacić bardzo cennym surowcem jakim są punkty doświadczenia. Pomysł fajny tym bardziej, że xp-ków, zwłaszcza na początku gry, ciągle brakuje i nieraz trzeba głowić się czy w ogóle warto zagłębiać się w myśli rozmówcy.



Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, na którą składa się głównie całkiem interesująca historia Damiena, człowieka będącego największym od setek lat zagrożeniem dla całego świata Rivellionu, powiem tylko, że w pewnym momencie przyjdzie ci zmienić stronę konfliktu. Zamiast zabójcą zostaniesz smoczym rycerzem, a co za tym idzie, w razie potrzeby czy też chęci będziesz mógł zmienić się w prawdziwego smoka. Jest to bez wątpienia największa atrakcja jaką serwują twórcy. Walka pod postacią uskrzydlonego gada nabiera charakteru zręcznościowego. Są to zwykle powietrzne pojedynki z innymi bestiami bądź latającymi fortecami Damiena. Szkoda tylko, że nie można atakować celów naziemnych ani wylądować na twardym gruncie. Kolejnym plusem smoczej formy jest możliwość osiągnięcia trudnodostępnych miejsc i znaczne skrócenie czasu podróży. Tytułowe smocze ego rośnie w siłę wraz z postępami w grze. Oddzielne drzewko umiejętności pozwala na wzmocnienie siły ataku czy przywołanie wiwerny. Równie przydatne okażą się elementy uzbrojenia jak np. stalowe pazury czy pancerz na tułów.

Niezależnie od powyższego rozwija się też ludzka postać twego protoplasty. Prócz podstawowych współczynników jakimi są np. wpływająca na ilość zadawanych obrażeń siła czy odpowiedzialna za ilość many inteligencja, na użyteczność bojową wpływają umiejętności specjalne. Tych jest łącznie kilkadziesiąt i można swobodnie wybierać dowolną z nich. Nie ma tu konieczności sztywnego określania profesji swej postaci. Jeżeli tylko wystarczy wymaganych punktów, nic nie stoi na przeszkodzie by stworzyć złodzieja z siekierą w jednej i palcami skrzącymi od zaklęci w drugiej ręce. Umiejętności są zróżnicowane i jest w czym wybierać, ale brakuje im odpowiedniego zbalansowania. Jedne są niemal niezbędne, a na inne szkoda tracić doświadczenie. Brakuje możliwości ponownego rozdysponowania już ulokowanych punktów, warto więc zawczasu przemyśleć swój wybór. Odrębny od smoczego jest też ekwipunek formy ludzkiej. Większość spotkanych przedmiotów generowana jest losowo. Dodatkowo przedmioty można zauroczyć przy użyciu kamieni szlachetnych i zakląć stosując specjalne runy. Te trzy składowe dają łącznie dość pokaźną ilość przedmiotów i możliwość ich modyfikacji.



Modyfikacje te można przeprowadzić u napotkanych specjalistów bądź też we własnej wieży bojowej, która w pewnym momencie zostanie oddana w posiadanie bohatera. Wieża ta pełni kilka użytecznych funkcji. Prócz wspomnianej modyfikacji ekwipunku można tu również zając się alchemią i treningiem umiejętności. Niektóre z wymienionych operacji do przeprowadzenia wymagają pewnych określonych składników. Te można pozyskać na trzy sposoby. Dwa standardowe: kupić lub samodzielnie znaleźć. Trzeci sposób jest pewną miłą nowinką. W wieży możemy bowiem w każdej chwili wysłać w teren jednego z trzech dostępnych podróżników w poszukiwaniu konkretnego minerału czy zioła. Trwa to wprawdzie dłuższą chwilę, ale potrafi zaoszczędzić wiele czasu i fatygi. Kolejną ciekawostką jest sztuka nekromancji. Przy pomocy fachowego maga, można ze znalezionych części martwych istot stworzyć własnego zwierzo-frankensteina. Różne części charakteryzowane są różnymi statystykami, więc wedle preferencji bestia taka może być miotającym ogniste kule wsparciem bądź walczącym w pierwszej linii mięsem armatnim.

Divinity 2: Ego Draconis - recenzja gry