Są takie serie gier, które zawsze gdzieś wpadały mi w kącik oka, zawsze sprawiały, że zastanawiałem się „czy to jest już ten czas by spróbować”. Seria Disaster Report jest idealnym tego przykładem. Sięgająca czasów PlayStation 2 seria gier przygodowych (z elementami RPG) wraz z nadejściem 4 części w końcu mnie przekonała do spróbowania tego małego dziwadła.
Cykl
Disaster Report to seria typowo japońskich gier survival adventure, których akcja toczy się wokół katastrof naturalnych. Część czwarta skupia się na trzęsieniu ziemi i w zasadzie tyle można powiedzieć o fabule gry. Ty jako protagonista zmierzasz ku określonym przez samego siebie (w formie szeregu pytań, na które gracz odpowiada podczas prologu) celu gdy nagle nadchodzi katastrofa. Udało Ci się przeżyć jej początek, więc bierz najbliższy pod ręką plecak i zrób wszystko by nie zmarnować tej szansy, którą dostałeś od losu.
To co przede wszystkim wyróżnia tą serię i błyszczy także i w części czwartej to powaga i realizm z jakimi został potraktowany punkt główny gry, czyli sam kataklizm. Twórcy bardzo jasno określają swoje podejście do tematu szybko pokazując graczowi, że nie jest to opera mydlana, a brutalna rzeczywistość. Budynki się walą, ludzie giną, a ruch płyt tektonicznych nie daje o sobie zapomnieć. Gracz do swojej dyspozycji otrzymuje radio, z którego nadawane są bardzo realistycznie przygotowane komunikaty alarmowe oraz niezwykle ważny system klękania i czołgania się, który w trakcie następujących po sobie trzęsień pomaga nam zmniejszyć (lub całkiem uniknąć) otrzymane obrażenia oraz poziom stresu swojej postaci.
No właśnie, stresu, gdyż
DR4: Summer Memories idzie z realizmem o krok dalej wprowadzając do typowej, przygodowej gry eksploracyjnej motyw survivalowy z drobnymi elementami RPG. Oprócz standardowego paska życia mamy zatem poziom stresu określającego naszą kondycję psychiczną oraz szereg statystyk określający poziom zmęczenia, głodu, pragnienia czy stanu żołądka.
Disaster Report 4 bardzo lubuje się w statystykach, co jest niestety jego pierwszym poważnym problemem (przynajmniej w moim odczuciu). Zbyt częste przeglądanie pasków, statystyk czy inwentarza nieco odrywa od zabawy i potrafi wytrącić całkiem sprawnie budowaną immersję.
Od strony rozgrywki jest to typowa „japońszczyzna” pamiętająca jeszcze swoje korzenie z czasów PlayStation 2. Gra nie posiada systemu walki, więc to co będziemy robić to chodzić, zwiedzać, przeszukiwać kolejne kąty, odpowiadać na szereg pytań, które gra rzuca nam raz za razem i rozmawiać z niemalże każdą napotkaną na swej drodze osobą. Szczególnie te dwa ostatnie elementy są w zabawie niezwykle ważne. Zarówno pierwszy jak i drugi na pewno z początku niezauważalne sposoby kształtują przebieg rozgrywki oraz pozwalają zdobywać specjalne punkty moralne, które koniec końców podyktują to, w jaki sposób rozwiąże się fabuła (o czym za chwilę). Rozmowa z napotkanymi NPCami ma podwójne znaczenie, gdyż jest to punkt kluczowy w tym, aby popchnąć linię fabularną do przodu. W poszczególnych fragmentach rozgrywki część postaci niezależnych ma zaprogramowane triggery, które uruchamiamy poprzez rozmowę z nimi. W takim przypadku należy uruchomić je wszystkie na danym obszarze, by akcja przeszła o krok dalej, warto zatem zaczepić każdego przechodnia, by nie pominąć tych, którzy dla rozgrywki są niezbędni.
Disaster Report 4: Summer Memories - recenzja
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: 
