Sofja, zesłana na Daleką Północ, pozna prawdę o dramatycznych losach ekspedycji naukowej swojego ojca. W rzeczywistości, w której liczy się po prostu przetrwanie, Sofja musi zachować w sobie iskrę człowieczeństwa. Przede wszystkim będzie musiała zmierzyć się z pragnieniami swego serca. Tymian zaś za wszelką cenę chce udowodnić, że nie jest tchórzem, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Oboje nie są już tymi samymi osobami, co na początku pierwszego tomu (Agla. Alef). Przechodzą złożone wewnętrzne metamorfozy – odmieniają się i zmieniają świat wokół siebie.
Związek Radziecki okresu stalinowskiego jawi się jako wręcz piekło na ziemi. Owszem, jego obrońcy – dopraszający się o przywołanie nieśmiertelnego leninowskiego bonmotu – dość trafnie wskazują, że jego zestawienie z piecami Treblinki nie musi być aż tak negatywne, lecz marna to pociecha chociażby dla milionów ofiar Gułagu. Jest jednak czymś fascynującym lektura opowieści rodem z Kołymy czy Magadanu, inspirują one bowiem kolejne rzesze literatów, wyrosłych wszak w epoce już zdecydowanie postgorbaczowowskiej, jak
Radek Rak.
Historia
„Aurory” rozpoczyna się jednak dość zaskakująco dla czytelnika, który po
„Alefie” nie mógł się doczekać dalszych losów Sofji Kluk… albowiem nagle na głównego bohatera wyrasta postać wcześniej o zdecydowanie trzecioplanowym charakterze. Autor zachowuje jednak sznyt właściwy dla połączenia motywów Krakowa czasów autonomii galicyjskiej, ducha Kongresówki przeistoczonej w Kraj Nadwiślański i powiewu belle époque bez tragicznego zwieńczenia w okopach Verdun – i właściwie można przyjąć, że to właśnie owo tło tak naprawdę jest głównym „bohaterem”.
Gdy czytelnik już zacznie przywykać do owego
„Lodu Bis”, czeka go nagły przeskok w przestrzeni, a trochę i czasie, a mianowicie odwiedziny na Syberii, tyleż fascynującej jak w czasach katorgi powstańców styczniowych i tajemniczej wyprawy Tomka Wilmowskiego, co już pozostającej wyłącznie nieludzką ziemią od czekistowskich początków.
Jakby tego było mało,
Radek Rak zdecydował się jeszcze na żonglowanie nićmi czasu, co sprawia, iż momentami całość zaczyna jawić się jako konstrukcja karkołomna i na granicy sterowalności. Małopolski pisarz w mej ocenie radzi sobie jednak z tym wyzwaniem, choć choć…
„Agla. Aurora” to pozycja dla bardziej wyrobionego czytelnika, który lekturę
Jacka Piekary czy
Andrzeja Ziemiańskiego traktuje w kategoriach weekendowej odskoczni, przystawki dla lektury właściwej. Pozostawia ona czytelnika niejako w punkcie wyjścia – a mianowicie zaciekawieniu dalszymi losami Sofji, choć już nie tak naiwnej i niewinnej.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
