Czasy i gatunki błyskawicznie się zmieniają, zgoda społeczna chyli się ku upadkowi, równowaga ekologiczna ulega zachwianiu. Adam Pierwszy, dobrotliwy przywódca Bożych Ogrodników – sekty religijnej dążącej do połączenia nauki z religią oraz ocalenia światowej flory i fauny – od dawna przepowiada nadejście katastrofy, która odmieni Ziemię. I oto spełnia się jego przepowiednia. Ginie prawie cała ludzkość. Z życiem uchodzą dwie kobiety: Ren, młoda tancerka trapezowa zamknięta w ekskluzywnym klubie ze striptizem, i Toby, Boża Ogrodniczka zabarykadowana w luksusowym spa, w którym wiele produktów kosmetycznych jest jadalnych.
Czy przeżył ktoś jeszcze? Przyjaciółka Ren, bioartystka Amanda? Ekowojownik Zeb, jej ojczym? Dawny kochanek Ren, Jimmy? A może krwiożerczy paintbólowcy? Nie wspominając o KorpuSOKorpie, tajemniczej, skorumpowanej służbie bezpieczeństwa strzegącej interesów władzy…
W czasie gdy Adam Pierwszy i jego zwolennicy przemierzają zmieniony świat, Ren i Toby szukają z niego ucieczki, co prowadzi do niespodziewanego, poruszającego zakończenia powieści.
„Rok Potopu” to niejako kontynuacja
„Oryks i Derkacza”, choć sugestia rozwoju wydarzeń jest jedna błędna – wydarzenia są prezentowane z odmiennej perspektywy, z oczu innych osób, które wcześniej stanowiły tło wydarzeń, sam rozwój wydarzeń jest jednak dla czytelnika znany. Ledwie ostatnich kilkadziesiąt stron prezentuje to, co można by było nazwać pełnoprawnym ciągiem dalszym.
Opowieść skupia się na dwóch kobietach – Toby i Brendzie (vel Ren) – przynależących do sekty Ogrodników Boga, stanowiącej miszmasz ekologiczno-chrześcijański, z naciskiem na pierwszy człon. Ugrupowanie to jest kierowane przez – a jakże inaczej – charyzmatycznego lidera, którego kazania przetykają ze sobą kolejne rozdziały. O kulcie jednostki nie ma jednak mowy, całość jest zaś znacznie bardziej heterogeniczna.
Nie jest łatwo rozszyfrować autorkę, na ile poważnie jest traktowana przez nią wizja tej wspólnoty. Odwołania do nowych świeckich świętych raczej budzą rozbawienie, obraz życia kultystów także raczej nie budzi zazdrości.
Książka jest utrzymana w nieco innym klimacie niż poprzedniczka, tyleż bowiem w niej prognoz co do przyszłości, co i Weltschmerzu, który być może targał Kanadyjką podczas procesu twórczego. Czyni to ją strawniejszą, podobnie jak w mniejszym stopniu epatowanie szeroko rozumianym „postępem”.
„Rok Potopu” nie zawodzi, lecz także nie porywa. Jest on czymś więcej niż próbą odcinania kuponów, lecz rozwój wizji z pierwowzoru nie jest w pełni przekonujący. Elementy wnikliwe przenikają się z wizjami z pogranicza bełkotu czy naiwności.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
