Rewolucja dojrzewająca od pokoleń zaczęła się w ogniu i skończy się we krwi.
Wolna Flota – grupa skorych do przemocy Pasiarzy w czarnorynkowych okrętach wojennych – okaleczyła Ziemię i rozpoczęła kampanię piractwa i przemocy wśród planet zewnętrznych. Statki kolonizacyjne kierujące się do tysiąca nowych planet po drugiej stronie pierścieni wrót obcych są łatwą zdobyczą, a żadna flota nie ma dość sił, by ich chronić.
James Holden i jego załoga lepiej niż inni znają mocne i słabe strony nowego przeciwnika. Mając do czynienia z silniejszym i liczniejszym wrogiem, znękane pozostałości dawnych potęg politycznych wzywają Rosynanta do desperackiej misji polegającej na dotarciu do stacji Medyna w samym sercu sieci wrót.
Jednak nowe sojusze są równie niedoskonałe jak stare, a walka o władzę dopiero się rozpoczęła.
„Gry Nemezis” była pierwszą częścią cyklu wykreowanych przez pisarzy kryjących się za zbiorczym pseudonimem
Jamesa S.A. Corey’a, której zakończenie dalekie było od triumfalistycznego, pozostawiając czytelnika wręcz z pewnym posmakiem niedosytu, a może wręcz posmaku. Oczywiście nie ma uniwersalnego prawa wszechświata, a tym bardziej i literatury (i bardzo dobrze!) które nakazywałoby tego rodzaju zwieńczenia, nie sposób jednak było nie odnieść wrażenia, iż amerykańscy pisarze tyleż się rozochocili, co zostali ku temu skłonieni względami niekoniecznie artystycznymi.
„Prochy Babilonu” to więc swego rodzaju „dogrywka”.
Konstrukcja książki jest dość klarowna, acz autorzy tu czy ówdzie przemycają wątki niezbyt związane tempem i specyfiką z głównym wątkiem, co jednak ma pozytywny wpływ na całość. Paradoksalnie to one są najbardziej interesujące, sycąc odwieczne pragnienie pewnej tajemniczości, które popychało eksploratorów i awanturników wszelkich ludów i czasów.
O dziwo nie odbywa się to jednak z uszczerbkiem dla głównej opowieści, która jest tyleż logiczna (pod względem historyczno-psychologicznego prawdopodobieństwa), co i nawet satysfakcjonująca. Właściwie końcowo pewne zdziwienie wywołują jedynie rozdziały poświęcone synowi Naomi i Marco, a to z uwagi na ich mocno ograniczony wpływ na końcowy rezultat historii, co poniekąd jest przewidywalne. Być może jest to jednak zabieg ukierunkowany na kolejne odsłony serii?
Wbrew dotychczasowym standardom czytelnik nie uświadcza obecności zbyt wielu nowych postaci, pomimo ogromu kosmosu i skali przyszłej ludzkości można odnieść wrażenie, iż tak naprawdę cały wszechświat obraca się wokół dosłownie kilku osób, znanych czytelnikowi już wcześniej. Ktoś przybywa, kogoś ubywa, acz wszystko to w ramach wąskiego strumyka…
„Prochy Babilonu” pozwoliły mi odzyskać nadzieję co do kierunku, ku któremu autorzy postanowili rozwijać swój cykl – jakkolwiek nie powstrzymali się oni przed pokusą skorzystania z „boskiej machiny”. Zarazem pozostawiają one czytelnika z mniej wymuszoną wolą sięgnięcia po kolejny tom.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
