W trakcie burzy piorun kulisty zabija rodziców czternastoletniego Chena, spalając ich na popiół. Od tego czasu Chen postanawia poświęcić życie badaniu tego bardzo rzadkiego zjawiska atmosferycznego, wciąż otoczonego tajemnicą. Jako naukowiec obsesyjnie poszukuje prawdy w stacjach meteorologicznych, w laboratoriach wojskowych, a nawet w opustoszałej radzieckiej bazie ukrytej na Syberii. Kolejne odkrycia pokazują, że to tajemnicze zjawisko prowadzi na całkowicie nieznane obszary fizyki.
Z czasem Chen odkrywa, że rozszyfrowanie sekretu pioruna kulistego może wywołać katastrofalne wręcz skutki. Badania Chena nadają sens jego życiu, ale wiodą do konfliktu z bezwzględnymi wojskowymi i naukowcami, dla których w poszerzaniu wiedzy nie ma miejsca na etyczne dylematy. Czy piękna pani major, w której Chen jest skrycie zakochany, dąży do stworzenia śmiercionośnej broni?
Wbrew dość powszechnym przekonaniom, skala ludzkiej niewiedzy na temat otaczającej go przyrody wciąż jest ogromna, i to pomimo niewątpliwego ogromnego postępu mającej miejsce w ostatnim wieku. I o ile wciąż naukowcy nie są w stanie dokonać unifikacji dotychczas sformułowanych teorii, o tyle wciąż otacza nas wiele niezrozumiałych zjawisk o dość powszednim charakterze. Albo niekoniecznie tak codziennym, jak piorun kulisty.
Akcja powieści chińskiego pisarza jest uformowana w sposób przewrotny – lektura pierwszych rozdziałów przywodzi czytelnika do przekonania, że dane mu będzie zmierzyć się z niebanalną zagadką naukową, jednakże o dość przyziemnej naturze, której daleko jednak będzie pod względem rozmachu do trylogii autora zainicjowanej
„Problemem trzech ciał”. Tak się jednak nie staje.
Podobnie jak miało to miejsce w przypadku wyżej wspomnianej pozycji,
Cixin Liu dość szybko dociera do wszak tajemniczych – i fascynujących – zagadnień mechaniki kwantowej, które z kolei stanowią dlań punkt wyjścia dla refleksji o bardziej filozoficznej naturze. I jakkolwiek żadne z tych przejść nie sprawia wrażenia wymuszonego, siłą rzeczy rodzą one sceptycyzm, nieco zbyt małą przestrzeń pozostawiając refleksjom czytelnika.
Kontrowersyjne jest zresztą zwieńczenie książki, noszące niestety w sobie dość pokaźne pokłady grafomanii. Niczym w brazylijskiej telenoweli w niezwykle sztucznym dialogu postacie dokonują wiwisekcji swych natur, tłumacząc się z kierującymi nimi motywacjami. Czasami lepiej pozostawić pewne kwestie niewypowiedziane, pozostawiając pole interpretacji odbiorcy, a z pewnością tak byłoby lepiej w danym przypadku.
„Piorun kulisty” pomimo swych warsztatowych przywar to lektura wysoce satysfakcjonująca, nasuwająca skojarzenia z tytanami gatunku, łączącymi literacką swadę z solidnym zakorzenieniem w ustaleniach aktualnego stanu nauki, czasami o charakterze dekoracyjnym, lecz w przeważającej mierze należycie zgłębionym i traktowanym z adekwatnym szacunkiem.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
