Śmierć Shughisa nie uratowała Nipponu.
Kotul, młody Chan, jest jeszcze groźniejszy od ojca: rozkochany w wojnie i żądny nowych zwycięstw, ale także mądry i cierpliwy. Nie musi się śpieszyć. Wie, że półmilionowa armia rzuci mu Nippon do stóp. Pierwsi zdrajcy już przyłączają się do Chana i ruszają przeciwko bratnim klanom.
W morzu ognia, krwi i zdrady trwa ostatnia wyspa: twierdza Ten no Iwa, Niebiańska Skała. Siedziba rodu Toyotomi zdaje się ostatnią nadzieją uciekinierów i tych, którzy chcą walczyć przeciwko Mandukom. Daimyo rodu jest młody, ale mądrością i odwagą zdobył już fanatyczną miłość swoich poddanych.
Duch znalazł trzeciego Pana.
Wojnę, którą rozpętali ojcowie, skończą teraz synowie. Srebrny Smok zmierzy się z Czerwonym Koniem. Magia, z której upleciony jest Nippon rzuci wyzwanie stalowej pięści Stepów.
Arkady Saulski kreując świat Nipponu tak naprawdę nawet nie garściami, co całymi wiadrami czerpał z rzeczywistości znanej z podręczników, dopuszczając się nie tyle dyskretnych zapożyczeń, co wręcz ostentacyjnych kradzieży. Rolę pewnego listka figowego pełnić zwykła magia, której elementy w niewielkim stopniu przenikają opisywaną rzeczywistość. Potencjalnie powinna to jednak zmienić
„Bitwa nieśmiertelnych”, już w samym tytule wskazująca na niezwykłość.
Główny bohater powieści nie ulega zmianie, acz niestety ani jedna ze stron ostatniej części trylogii nie czyni go postacią ciekawszą czy choćby bardziej skomplikowaną. Co gorsza, można odnieść wrażenie, że znudzenie Kentaro dotyczy nawet samego autora, który nawet nie podejmuje prób jego „uczłowieczenia” czy choćby zmodyfikowania.
Podobnie jak miało to miejsce w przypadku
„Pani Ciszy” autor ponownie niejako „ucieka” w stronę nowych postaci, a rozdziały im poświęcone okazują się dużo ciekawsze. Szkoda jednak, iż są one przewidywalne już właściwie od pierwszego akapitu, mimo że autor stara się nie popaść w prawieczną konwencję, co jednak niespecjalnie mu się udaje.
Książki nie ratują również sceny batalistyczne, szczególnie ta tocząca się na lądzie. Całość miała sprawiać wrażenie spektakularności i mniemam, że wielu czytelników faktycznie tak ją odbierze. Niestety wystarczy odrobinę wiedzy w danym zakresie, bądź choćby próba odwzorowania przy zastosowaniu takiej czy innej gry strategicznej, by uświadomić sobie stopień absurdalności autorskiej kreacji.
„Bitwa nieśmiertelnych” to książka, której lektura okaże się satysfakcjonująca dla mało kogo. Łatwo zresztą o wrażenie, iż zakończenia cyklu najbardziej pragnął sam autor…
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
