Bohaterowie Miasta w chmurach są marzycielami i outsiderami. Łączy ich jeden starożytny tekst: historia Aetona, który pragnie zostać ptakiem, by odlecieć do utopijnego miasta w niebiosach.
Osierocona Anna i przeklęty chłopiec Omeir przebywają po przeciwnych stronach potężnych murów podczas oblężenia Konstantynopola w 1453 roku.
Współczesne Idaho. Weteran wojenny, osiemdziesięcioparoletni Zeno próbuje uchronić bibliotekę przed wybuchem bomby, podłożonej przez nastoletniego idealistę Seymoura.
Konstance, dziewczyna z odległej przyszłości, sięga po najstarsze znane ludzkości opowieści, aby dotrzeć do prawdy.
„Chmurokukułków” – tak powinien brzmieć polski tytuł przedmiotowej książki, a przynajmniej przy założeniu, iż taka sama fraza w tytule oraz w dalszym tekście oznacza to samo (a która to teza w niniejszym przypadku jest w mej ocenie jak najbardziej usprawiedliwiona). Zapewne jednak polski wydawca przyjął, że brzmi to nawet nie niepoważnie, co po prostu durnie, co z niemałym prawdopodobieństwem miałoby przełożenie na wyniki sprzedaży. Brzmi infantylnie, tymczasem treść wcale infantylna nie jest.
Akcja książki rozgrywa się na kilku zupełnie odrębnych planach czasowych, sięgając przeszłości właściwej dla upadku Konstantynopola, okresu wojny koreańskiej i znanej nam współczesności, w końcu zaś hipotetycznej przyszłości obejmującej podróż do gwiazd, i to całkiem dosłownie. Co łączy te wszystkie opowieści? Niemal nic, z wyjątkiem jednego tekstu…
Nasza kultura jest bardzo mocno oparta na dorobku i refleksjach starożytnych Greków, których osiągnięcia wszakże w ogromnym stopniu zostały czy to zapomniane, czy to chociażby zatarte. To trochę jak z odruchami i przyzwyczajeniami wypracowanymi bądź ukształtowanymi w dzieciństwie, które nieraz konstytuują to, kim jesteśmy, choć już wcale nie pamiętamy w jaki sposób to się stało ani czemu obecnie ma to służyć. Wątek ten stanowi kanwę całej opowieści
Anthony’ego Doerra, a mianowicie wpływu szeregu drobnostek na to, kim jesteśmy i co robimy.
Lektura powyższego akapitu nasuwa jednak pewne skojarzenia z inną książką, szerzej znaną z uwagi na jej głośną ekranizację, a mianowicie
„Atlasem chmur” Davida Mitchella. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że w najlepszym razie można mówić tylko o bardzo luźnych inspiracjach, co jednak nie zmienia faktu, iż całość nieco traci w ten sposób na sile wymowy.
„Miasto w chmurach” to pozycja dość subtelna, można rzecz nawet, że delikatna, wymagająca wyczulonego czytelnika, choć pod względem budowy i języka zasadniczo prosta. Jest to książka nade wszystko adresowana do miłośników prozy nastrojowej, a nie nasyconej akcją, choć trudno przyjąć, by w jakiejkolwiek części była ona nudna.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
