Przyzwyczailiśmy się, że książki Andrzeja Pilipiuka cechuje pewna stabilność. Chociaż nigdy nie wiadomo czego oczekiwać po samej fabule, styl i bezprecedensowe podejście to tematu fantastyki jest charakterystyczne dla tego autora. Do tego trzeba dodać dobre dialogi, zmyślne historie, tu i ówdzie motyw archeologiczny, wartką akcję i niekiedy dużą dozę humoru. Dzieła polskiego pisarza może nie każdemu przypadają do gustu, ale za to spotyka się wielu zagorzałych fanów, dla których jest alfą i omegą polskiej fantastyki. Słusznie czy nie – wymierzalnym faktem jest, że książki Andrzeja Pilipiuka sprzedają się jak świeże bułeczki (lub dawniej cukier na kartki). Z zainteresowaniem wziąłem więc do ręki opasły zbiór opowiadań „Aparatus”.
Jakie opowiadania można znaleźć w
„Aparatusie”? W
„Za kordonem. Lwów” głównym bohaterem jest Zygmunt Winnicki, polski oficer walczący pod flagą angielską. Żołnierzowi wkrótce skończy się żołd, a w ojczyźnie nie ma zbyt wielu perspektyw.
„Wracać do Polski? Do śmiesznego, okrojonego kraju…zarządzającego przez komunistów, okupowanego przez Sowietów, wydanego na pastwę NKWD?”. Propozycja, jaką otrzymał od dawnego kolegi, wydaje mu się życiową szansą. Musi tylko zniszczyć tajemnicze urządzenie, wydzielające ogromne pokłady energii…
W opowiadaniu
„Ostatni biskup” autor dostarcza nam jeszcze większego natężenia tajemnicy i mistycyzmu. Doktor Skórzewski obiecał spełnić ostatnie życzenie umierającego. Jest to zadanie iście trudne – doktor musi odnaleźć teraz klasztor Kiżlak, znany tylko z niejasnych legend i pozostawić relikwię. Nawet, jeśli takie miejsce istnieje, to jest zapewne ściśle strzeżone.
„Umierający kazał pozostawić i uciekać” – cóż, jak mus, to mus.
Po przeczytaniu
„Oślej opowieści” okaże się, że ośle uszy króla Midasa nie musiały być tylko wytworem wyobraźni bajarzy, historią skrzętnie spisaną i zebraną w mitologię ku radości potomnych. Główny bohater przybył do włoskiego Collodi, aby odkryć tajemnicę słynnego salami lipardyjskiego. Będzie to niezwykle trudne zadanie i na domiar niebezpieczne. W dodatku okaże się jeszcze, że niektóre sprawy nie powinny ujrzeć światła dziennego.
W antologii zawarto również opowiadania:
„Aparatus”,
„Choroba białego człowieka”,
„Staw”,
„Księgi drzewne”,
„Dzwon wolności”.
Cokolwiek by nie napisać o
Andrzeju Pilipiuku, jego twórczość i postacie potrafią wzbudzać zainteresowanie. Niezależnie czy to będzie pijak i egzorcysta Jakub Wędrowycz, banda niegroźnych wampirów (
„Wampir z M-3”) czy nauczyciel, którego przeniesiono w czasie (
„Oko jelenia”) – jego bohaterowie są żywi, często pomimo swojej pokraczności zatrważająco realni i zapadający w pamięć. W
„Aparatusie” występuje kilku bohaterów, których historie są co prawda krótsze, ale nie mniej bogate.
Książkę trudno „zaszufladkować”. Na pewno jest to ociekająca fantastycznymi kawałkami science-fiction. Nie jest to jednak ani literatura grozy, ani przygody, ani wytwór abstrakcyjno-komediowy.
„Aparatus” łączy bowiem te gatunki i każde opowiadanie jest o czymś innym, niepowtarzalnym.
Dla Czytelników niezaznajomionych w twórczością
Pilipiuka dodam tylko, że autor pisze bardzo sprawnie, gładko, z humorem a ciętą ripostą nie odbiega od
Andrzeja Sapkowskiego, co zresztą niejednokrotnie udowodnił.
Pilipiuk potrafi tworzyć całe światy, lubuje się w czasach minionych, szczególnie tych naznaczonych moskiewską protekcją i wyraźnie podczas pisania dobrze się bawi. I to widać!
Niestety część opowiadań zawartych w antologii była już publikowana w prasie, więc niektórzy Czytelnicy mogli się na nie natknąć. Czy to jednak powód, aby porzucać lekturę całej książki? Do lektury niektórych książek powraca się wielokrotnie, czasem znając fabułę niemal na pamięć…
„Aparatus” Andrzeja Pilipiuka można śmiało polecić miłośnikom fantastyki. Opowiadania są na swój sposób unikatowe i niezwykle pomysłowe.
„Aparatus. Twoja przepustka do świata ludzi i zdarzeń, których istnienia nawet nie podejrzewasz” – tekst okładkowy pokrywa się z przekazem autora.
|
| Autor: Spiderlo
|
|
|
|
|
Tytuł: Aparatus
