Fallout - recenzja serialu

Gry wideo przez wiele dekad nie miały szczęścia do ekranizacji. Wprawki takich twĂłrcĂłw jak Uwe Boll były w stanie zniechęcić nawet najbardziej zaprzysięgłych miłośnikĂłw wirtualnej rozrywki, a filmy mimo wszystko przeciętne – jak choćby pierwsze „Mortal Kombat” czy „Tomb Raider” – na takim tle na zasadzie raka na bezrybiu były uwaĹźane za klasowe. Ostatnimi laty jednak daje się dostrzec jakościową zmianę w podejściu Hollywood i przybocznych akolitĂłw braci Lumière do tematĂłw pierwotnie przynaleĹźnych do szeroko rozumianych konsol i komputerĂłw. Jak na tym tle prezentuje się „Fallout” od Amazona?

W róşny sposĂłb moĹźna się było zabrać za ekranizację Opadu, i to z tej choćby prostej przyczyny, Ĺźe sama seria gier rĂłwnieĹź składa się z tytułów bardzo zróşnicowanych, cenionych przez graczy w mniejszym bądĹş większym stopniu, wywołujących w środowisku róşnorakie kontrowersje. W pierwszych minutach tytułu mamy więc do czynienia z puszczeniem oka do miłośnikĂłw pierwowzoru od Interplay’a, stopniowo jednak gĂłrę przejmuje wizja Bethesdy, na dobre i złe.



Pierwsze trzy Fallouty (przy czym do liczby tej zaliczam rĂłwnieĹź Brotherhood of Steel) były tytułami dość mrocznymi, niestroniącymi rzecz jasna od – przewaĹźnie czarnego –humoru, ktĂłrych uniwersa były światami przesyconymi beĹźami i niezdrową (bo radioaktywną) zielenią. Na kaĹźdym rogu czyhało niebezpieczeństwo i niejednokrotnie to te dwunoĹźne było najbardziej przeraĹźające. Późniejsze, pierwszoosobowe odsłony były juĹź bardziej groteskowe i ten duch okazał się bliĹźszy reĹźyserom i scenarzystom serialu Amazona. W konsekwencji choćby taki kanibalizm nie jawi się jako fraszka, lecz bardziej jawi się jako sposĂłb wzbudzenia u widza emocji niĹşli refleksji.

Autorom ośmioodcinkowej opowieści naleĹźy oddać, Ĺźe ewidentnie dogłębnie zapoznali się z materiałem ĹşrĂłdłowym, jak teĹź umiejętnie potrafili zeń czerpać. Zarazem postanowili oni uniknąć zarzutu odtwĂłrczości i „po prostu” zaserwowali widzom nową opowieść, wpisującą się w kanon, stanowiącą jednak ciąg dalszy historii snutych przez kolejne studia deweloperskie. Z licznymi easter eggami rzecz jasna, stanowiącymi zresztą jeden z kolejnych charakterystycznych elementĂłw cyklu.



Film jednak nade wszystko oczarowuje pod względem wizualnym. Nie chodzi mi bynajmniej o jakieś przełomowe technologie CGI etc., lecz dbałość o detale, estetykę całości sprawiającą bardzo realistyczne wraĹźenie, pozwalając graczom wreszcie ujrzeć, jak „naprawdę” wygląda pancerz wspomagany czy wnętrze Krypty.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, Ĺźe serialowy „Fallout” to zdecydowanie jedna z najlepszych ekranizacji gier, i to kultowych. Jestem praktycznie pewien, Ĺźe w nieodległym czasie doczekamy się kolejnego sezonu, na co zresztą ostatni odcinek praktycznie wprost wskazuje. Oglądając go jednak jeszcze mocniej sobie uświadomiłem, jak bardzo tęsknię za wizją Interplay’a, a szanując wysiłek Bethesdy i Obsidiana bliĹźej mi jednak choćby do Pustkowi z Wasteland 2…



Ps. Brak czołówki z głosem Rona Perlmana jest zaś zbrodnią niewybaczalną.