Wojciech Szyda - Stroiciel ciszy

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Stroiciel ciszy Autor: Wojciech Szyda Ilość stron: 301 Wydawnictwo: Zysk i S-ka Rok wydania: 2011 Cena: 34,90 PLN

Stanąć twarzą w twarz z klonem Chrystusa. Posiadać kilkanaście wersji samego siebie. Rozwikłać tajemnicę drapieżnych aniołów. Zawrzeć całą Biblię w opisie jednego dnia.

Lubię antologie opowiadań, gdyĹź dają one dość łatwą moĹźliwość przekonania się o talencie autora, jego umiejętności zaciekawienia czytelnika, zaskoczenia go niebanalnymi konceptami, bez moĹźliwości ucieczki w wymĂłwki konieczności zbudowania spĂłjnego świata czy utrzymania wartkiej akcji „przytrzymującej” odbiorcę przy liczącej sobie –set stron pozycji. A po „Siedemdziesięciu dwĂłch literach” Teda Chianga przekonałem się, iĹź moĹźliwe są opowiadania o treści religijnej, niekoniecznie konfesyjne (czy antywyznaniowe), a zarazem interesujące. Dlatego teĹź ciekaw byłem najnowszej pozycji Wojciecha Szydy, osadzającego swą specjalizację właśnie w takowej niszy.

Pierwsze trzy opowiadania – „Raport łotrĂłw”, tytułowy „Stroiciel ciszy” oraz „Ciało i krew” - okazały się jednak zniechęcające. AĹź nazbyt klarowne aluzje, przewidywalny rozwĂłj wypadkĂłw, a takĹźe pewna wręcz dydaktyka kazała mi się zastanowić, czy aby autor nie zanadto misyjnie podszedł do swego przedsięwzięcia. Chwilami zaczynał się robić wręcz pretensjonalny…



…i wtedy nastało „Wieczne oblężenie”, dowodzące, iĹź poznaniak, jeśli tylko sobie pozwoli czasami na nieco więcej luzu, ironiczny uśmiech, odsłania twarz zupełnie intrygującego autora, bynajmniej wcale nie wyrzekającego się swoich przekonań. Prosty świat, prosty koncept na zawiązanie fabuły, tym bardziej logiczne, choć wcale nie tak przewidywalne zakończenie, wodzenie czytelnika za nos – oto, czego się spodziewam po zręcznym pisarzu sięgającym po formy krĂłtkie.

Czasami wręcz zbyt krĂłtkie, sugerujące, iĹź miast z opowiadaniem mamy raczej do czynienia z nieco bardziej rozbudowaną felietonistyką, refleksją prawnika-praktyka nad rozwojem wypadkĂłw i kształtem przyszłości, ku jakiej one prowadzą. Ot, takie „Osobodante”, będące tyleĹź pastiszem, co zarazem wcale powaĹźnym kawałkiem publicystyki.

RĂłwnieĹź po nagłym wydobyciu się z Po’Sen wręcz odczułem Ĺźal, iĹź podróş po jego ulicach trwała tak niedługo, mając skrytą nadzieję, iĹź być moĹźe dane mi będzie doń wrĂłcić na dłuĹźej… Ciekaw tylko jestem, na ile suwerenny w tworzeniu tego świata był autor, w szczegĂłlności czy dziełko to nie powstało pod wpływem wizyty w kinie na „Incepcji”.

Nie wszystkie opowiadania są wszakĹźe lekkie. Najbardziej symptomatyczna jest „Drabina i łańcuch”, dość mocno przesiąknięte neoplatońskim duchem filozofii św. Augustyna – i fascynacji ową Ĺźywioną przez autora. Co prawda większa jego część nie sprawia zbyt skomplikowanego wraĹźenia, ot, kryminał noir z pewną dozą angel fantasy w tle, acz dla pełnego zrozumienia poniektĂłrych fragmentĂłw – jak i samego zakończenia – konieczna będzie większa doza wysiłku intelektualnego.

„Stroiciel ciszy” jest zbiorem dość nierĂłwnym, niektĂłre opowiadania bowiem nie poraĹźają swoją głębią, podczas gdy w innych moĹźna się dopatrzyć drugiego, a pod nim i trzeciego dna. I jakkolwiek nie dorĂłwnują one wspomnianej wcześniej pozycji Teda Chianga, to zrodziły u mnie chęć pogłębienia znajomości twĂłrczości Wojciecha Szydy.