Terry Pratchett - Para w ruch

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł : Para w ruch (Raising Steam) Autor: Terry Pratchett Ilość stron: 335 Wydawnictwo: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2014 Cena: 32 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2014-05-20 Ocena: 65/100

Ku zaskoczeniu Patrycjusza, lorda Vetinariego, w Ankh-Morpork pojawia się nowy wynalazek – wielka i hałaśliwa machina, wykorzystująca potęgę wszystkich czterech Ĺźywiołów: ziemi, powietrza, ognia i wody. A Ĺźe to Ankh-Morpork, juĹź wkrĂłtce ściąga tłumy zachwyconych gapiĂłw; niektĂłrzy wcześniej dostrzegli ducha czasĂłw i przybywają uzbrojeni w notesy i płaszcze przeciwdeszczowe.

Moist von Lipwig nie należy do miłośników ciężkiej pracy. Oczywiście, kierując Urzędem Pocztowym, Królewskim Bankiem i Mennicą wnosi swój wkład, ale polega on głównie na słowach. A słowa na szczęście nie są zbyt ciężkie i rzadko wymagają smarowania. Jednakże Moist bardzo lubi pozostawać przy życiu, co sprawia, że nowa oferta Vetinariego jest trudna do odrzucenia...

Para idzie w ruch nad światem Dysku, a jej poganiaczem jest pan Simnel, człowiek z kaszkietem i suwakiem logarytmicznym, mający ciekawy układ z sinusem i cosinusem. Jeśli Moist chce się utrzymać na torze, musi się zmierzyć z wiadrami smaru, człowiekiem, który niekiedy zrzuca pracowników ze schodów, i grupą mocno rozgniewanych krasnoludów...

PowyĹźsze streszczenie mĂłwi juĹź bardzo wiele o fabule recenzowanej książki , podobnie zresztą jak niĹźej zamieszczona okładka – Świat Dysku odkrywa maszynę parową, choć byłoby to uproszczeniem, gdyĹź tak naprawdę rozchodzi się o lokomotywę parową, i przełom związany z pojawieniem się w Ankh-Morpork kolei.

Wynalazek ten pozwala czytelnikowi opuścić ulice Wielkiego Wahooniego i udać się - w końcu – chociaĹźby do Quirmu. MoĹźe nie chodzi o stolicę, ale przynajmniej w końcu dane jest nam poznać kulturę tego kraju nieco bliĹźej (i oczywiście dostrzec pewne oczywiście nasuwające się skojarzenia ze znaną nam rzeczywistością). Ale to nie kres tych podróşy.



Jakkolwiek główną postacią „Pary w ruch” jest Moist von Lipwig, to tak naprawdę często dane nam będzie obcować chociaĹźby ze znanym dotychczas z dość epizodycznych rĂłl Harrym KrĂłlem, lecz tak naprawdę przedmiotowa pozycja jest eklektyczną we wręcz dotychczas niespotykanym stopniu – a to uświadczymy nieco więcej passusĂłw poświęconych Patrycjuszowi i jego krzyşówkowym bojom (lagniappa! kwestuariusz!), a to Samowi Vimesowi (sr.), swoje otrzymają miłośnicy krasnoludĂłw oraz innych ras, tak naprawdę do kompletu brakuje chyba wyłącznie kapitana Marchewy – dla kaĹźdego coś miłego!

Niestety, w książce brakuje solidnego szwarccharakteru, który by przerażał, a przynajmniej wzbudzał ciarki na plecach. Owszem, jest ktoś zły, ale nie Zły, ba, wręcz rozmemłany, to raczej łotrzyk niźli łotr. Nie mogłem się pozbyć wrażenia, że podczas gdy w naszym świecie narastają fundamentalizmy i ekstremizmy, brytyjski pisarz swej odmianie takowego wyrwał kły i pazury.

W ogĂłle książka jest pełna uproszczeń, zwłaszcza z perspektywy stałego czytelnika cyklu (a przestrzegam, Ĺźe sięganie po nią przez „profanĂłw” jest właściwie pozbawione sensu, choćby ze względu na całe mnĂłstwo odniesień do wątkĂłw z poprzedzających części) – właściwie kaĹźdy zakręt fabularny jest łatwy do przewidzenia, a zwykła gama szarości została zastąpiona przez biało-czarne zabarwienie. Ot, poznajemy choćby uroki anglosaskiego trainspottingu, ale problem luddyzmu autor zamyka w jednym zdaniu…

„Para w ruch” nie jest złą książką, jednak właściwie ani przez chwilę jej lektura nie porywa. Bardziej przynaleĹźna jest jej rola przekąski niĹşli zasadniczego dania. Choć dzięki wynalazkowi drogi Ĺźelaznej (czy teĹź duktu permanentnego) jest to przynajmniej smakołyk świeĹźy.