Sean McMullen - Szklane smoki

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Szklane smoki Autor: Sean McMullen Gatunek: fantasy Wydawca: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2007 Ilość stron: 480 Cena: 36 PLN

„Wampir Laron od siedmiu stuleci ma czternaście lat, jak kaĹźdy nastolatek wstydzi się swoich pryszczy (...)” – właśnie ten tekst, umieszczony na tylnej okładce „Szklanych smokĂłw” zmylił mnie tak bardzo, Ĺźe od pierwszego kontaktu z tą pozycją wierzyłem, iĹź jest on głównym bohaterem, czekałem aĹź się pojawi i zaszokuje wszystkich. Nic takiego się jednak nie stało...

Owszem, w nowym dziele Seana McMullena występuje wampir imieniem Laron. Poznajemy go jednak bardzo późno, w zaawansowanym etapie wciąż rozwijającej się akcji. Nie gra on wcale Ĺźadnej głównej roli, a o swoich pryszczach wspomina raz, w jednym zdaniu, ktĂłre moĹźna nawet przypadkowo pominąć. To i wiele innych rzeczy sprawia, Ĺźe „Szklane smoki” to książka bardzo dziwna. Co nie znaczy wcale, Ĺźe bardzo zła.

Opowieść zaczyna się niestety nieco chaotycznie. Akcja jest niezbyt skoordynowana i wciąż przenosi się w inne miejsce, do nieznanych nam postaci. Cała książka napisana jest w podobny sposĂłb – w kaĹźdym z dziesięciu rozdziałów, moĹźemy napotkać ponad dwadzieścia „podrozdziałów” oddzielonych jedynie zawijasami. KaĹźdy podrozdział przenosi nas zwykle do innych postaci, ktĂłre pełnią inną rolę w opowieści. Taki sposĂłb jest jednak bardzo dobry – po przeczytaniu całego dzieła, wspaniała fabuła ułoĹźy nam się w głowie.

Opowiada ona o grupie magĂłw, ktĂłrzy zdecydowali się reaktywować Smoczy Mur – potężne narzędzie, ktĂłre oficjalnie miało być uĹźyte do osłabienia Burz Toreańskich – potężnych nawałnic, ktĂłre wyzwalają ponad pięćdziesięciometrowe fale na morzach i niszczą wszystkie statki. Prawdziwy cel jest jednak inny – ogromne złoĹźa energii eterycznej, ktĂłre zostaną uwolnione po reaktywacji Smoczego Muru, mogą zniszczyć kaĹźde miejsce na ziemi, a magowie uczestniczący w tym przedsięwzięciu mają zamiar stać się bogami. Fabuła jest bardzo wciągająca, pełna zwrotĂłw akcji, ktĂłre naprawdę potrafią zaskoczyć. Cała historia toczy się w innym świecie, a dokładniej „lunaświecie” – Verralu.



Tak naprawdę nie wiadomo, kto w tej książce jest bohaterem głównym. Czy Andry, pomocnik cieśli, włóczęga przemieniający się w Ĺźołnierza z zasadami, dbający o swoją „czystość”? Czy Wallas (a wcześniej Milvarios), przeciwieństwo Andry’ego, oskarĹźony o zamordowanie cesarza, mistrz cesarskiej muzyki przyjmujący toĹźsamość chłopa, ktĂłry przeszedł sto trzydzieści siedem stosunkĂłw? A moĹźe Terikel – prezbiterka metrologanek (zakonu zajmującego się pomiarami i pomocą pokrzywdzonym), ktĂłra stara się obalić Smoczy Mur?

Sean McMullen nie boi się zabijać swoich bohaterĂłw. Andry kilka razy zawita do świata umarłych. Ciekawy jest teĹź przykład maga Astentiala, najwaĹźniejszego z magĂłw Smoczego Muru: „Teraz Astential wypowiedział specjalne zaklęcie kontrolne, wtapiając w wirującą kulę nieco energii, a potem posyłając w niebo dwa strumienie energii. Do pochĂłwku zebrano z grubsza jedną trzecią Astentiala, a w promieniu pół kilometra nie było nikogo, kto by nie został ochlapany jego szczątkami.” Zdarzyło się to podczas zwykłej prĂłby Smoczego Muru – mało podniosłej chwili – i tak mnie zaskoczyło, Ĺźe przeczytałem ten fragment jeszcze trzy razy, aby się upewnić, Ĺźe dobrze zrozumiałem... To wszystko potęguje uczucie „dziwności”, ktĂłre nie daje nam spokoju przez całą podróş po Verralu.

Cała książka napisana jest w tonie humorystycznym. Są Ĺźarty na wyĹźszym i niĹźszym poziomie. Mnie osobiście spodobały się te Ĺźarciki. Przy końcu książki np. przyrodzenie Wallasa zostaje zmienione w małego smoka – Williego, co ciągnie za sobą mnĂłstwo zabawnych sytuacji (podczas walk ludzie są przeraĹźeni Willim, ktĂłry wyskakuje z rozporka i zionie na przeciwnikĂłw).

Tak jak napisałem na początku, „Szklane smoki” są książką niezwykłą, w ktĂłrej raz po raz następują zadziwiające zwroty akcji, a bohaterowie są godni podziwu, chociaĹź nie tak cudowni jak w wielu innych książkach fantasy – mają swoje wady. Sean McMullen zamknął w tej opowieści wszystko to, przez co dzisiaj cierpimy i pokazał, jak się z tego śmiać.