Mike Carey - Nazwanie bestii

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Nazwanie bestii (The Naming of the Beasts) Autor: Mike Carey Wydawca: MAG Rok wydania: 2011 Ilość stron: 480 Cena: 37,00 PLN

„Felix Castor umie sobie radzić z umarłymi. To Ĺźywi go wkurzają” - oto cytat przewodni piątej części sagi o Feliksie Castorze Mike’a Ashleya, „Nazwanie bestii”. Zachęcający? Porywający? Niezbyt.

Główny bohater zajmuje się ni mniej, ni więcej ale egzorcyzmami duchĂłw, zjaw, demonĂłw i innego tałatajstwa (dodajmy, Ĺźe narzędziem jego pracy jest flet – to fascynujące). I tak pracował przez cztery tomy, aĹź wreszcie przyszedł tom piąty i bohater zaliczył zawodowy kryzys. Przez niego ginie niewinna kobieta, cierpi jej cĂłrka, a w ciele najlepszego przyjaciela zagnieĹşdził się potężny demon i tłamsi duszę kumpla. Castor poddaje się dołkowi, wlewa w siebie hektolitry whisky i generalnie zamiast walczyć z demonem, walczy ze sobą. Dopiero w ¼ książki zaczyna robić coś więcej. Ale i tak niewiele i powoli.

Wszystko fajnie, tylko… nuda, okropna i przytłaczająca. Czytam, i łapię się na tym, Ĺźe patrzę ktĂłra to juĹź strona i czy daleko jeszcze do końca. Wychodzę z załoĹźenia, Ĺźe jak ktoś bierze się za kontynuację jakiegoś dzieła, to ma pomysł na to, co zrobić, Ĺźeby było ciekawie, innowacyjnie, porywająco i ogĂłlnie trzymająco w napięciu. O tym aspekcie chyba całkowicie zapomniano, bo odnoszę wyraĹşne wraĹźenie, Ĺźe piąty tom tej sagi bazuje juĹź tylko na poczytności poprzednich wydawnictw (a ponoć ma być siedem części, co to będzie potem?!).



Jedną z przyczyn mojego znudzenia była mało porywająca fabuła. Mało się dzieje, albo moĹźe nie mało, tylko nieciekawie. Fabuła jest bardzo przewidywalna, sztampowa i ani trochę nie odbiegająca od konwencji utworĂłw sobie podobnych. Poniekąd winę za mało wciągającą akcję ponosi teĹź słabiutka narracja. Dzieje się, biją, mordują, krew tryska, trupy padają, ważą się losy świata, a autor opisuje to wszystko tak samo porywająco, jak porywająco moĹźna opisać wyścig żółwi. No serce się kraje, jak moĹźna zmarnować tak fabułę. Dlatego właśnie „Nazwanie bestii” męczy, a nie wciąga. A bestię nazwać moĹźna spokojnie ciapkiem, albo innym miłym imieniem, a nie tytułować strasznym, przeraĹźającym mianem demona zdolnego zachwiać światem w posadach.

Wiele do Ĺźyczenia pozostawia teĹź styl i język. Przez to, jakichkolwiek zabiegĂłw fabularnych by autor nie zastosował, to i tak powieść jest płytka jak kwietniowa kałuĹźa. Język banalny, prosty, a nawet infantylny. Jak bohater idzie, to idzie, a jak coś jest czarne, to jest czarne, koniec. Myślę, Ĺźe moĹźna to nazwać językowym ascetyzmem. Styl? Ĺťaden. Bezpłciowość, brak charakteru, a przez całość przebija się kurczowa chęć niepowtarzania tego co było. Niestety, fabularne wakaty nie zostały zastąpione niczym kreatywnym. Obawiam się, Ĺźe szumne „Nazwanie…” to tylko tania sensacja, aspirująca do miana czegoś więcej, jeszcze bezczelnie mieszająca się w fantastykę.

Bardzo chciałam coś pozytywnego znaleźć w „Nazwaniu bestii”, starałam się, ale z pustego i Salomon nie naleje. Na czytanie jej mogą zdecydować się jedynie zagorzali fani Feliksa Castora i jego wcześniejszych perypetii. Nikomu innemu, nie śmiem nawet podsuwać tej książki, no chyba Ĺźe z premedytacją. Całość męczy, nudzi i zniechęca, niestety. Mam nadzieję, Ĺźe autor oszczędzi nam kolejnych tomĂłw.