Mike Carey - Krew nie woda

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Krew nie woda (Thicker Than Water) Autor: Mike Carey Wydawca: MAG Rok wydania: 2010 Ilość stron: 416 Cena: 35,00 PLN

Coś ciemnego zawisło nad miastem … Tytuł sugeruje Ĺźe to raczej krew nie woda, a skoro tak, to … o co właściwie chodzi? To nadchodzi Felix Castor z rodziną w kolejnej książce z serii traktującej o tym niezwykłym egzorcyście.

Felix Castor jest jednym z najlepszych w swoim fachu, a zajmuje się „usługami duchowymi”. Wszyscy ktĂłrzy czytali poprzednie książki z serii (a jest to juĹź czwarty tom) z pewnością wiedzą, Ĺźe mimo ogromnego talentu, Felix zwinął interes i zarabia na Ĺźycie przyjmując róşne nietypowe prace dorywcze. Przestał traktować egzorcyzmy jako ĹşrĂłdło łatwego i duĹźego zarobku, z powodu coraz większych wątpliwości czy aby na pewno nie wyrządza odsyłanym duszom krzywdy. Jego zawĂłd jest teĹź mocno skorelowany z Ĺźyciem prywatnym – pierwszy egzorcyzm Felix wykonał na duchu swojej własnej siostry, zaś największą wpadkę zaliczył przy prĂłbie wygonienia demona ze swego najlepszego przyjaciela. W tym świetle zmiana jaką przeszedł Castor jest więc w pełni zrozumiała. W poprzednich tomach powieści poznaliśmy głównego bohatera jako indywidualistę, wielbiciela zagadek ktĂłry niestrudzenie pakuje się w największe kłopoty. Jak dotąd udawało mu się lepiej lub gorzej rozwiązywać problemy jakie przed nim wyrastały. Czy tym razem Castor podoła zadaniu?

Akcja książki - trzeba to niestety przyznać – rozwija się dość niemrawo. DopĂłki nie przeczytałem powieści do końca, miałem powaĹźne obawy o serię – byłaby to druga z kolei słaba książka Mike’a Careya co z pewnością moĹźna by uznać za zły prognostyk.
Autor ostroĹźnie, bez fajerwerkĂłw, wprowadza w toku narracji kolejne elementy układanki. Przyznaję, takie potraktowanie sprawy nieco mnie zwiodło i pewnie moĹźe teĹź zniechęcić niektĂłrych czytelnikĂłw. Z jednej strony rozumiem zabieg autora – chęć przygotowania sceny finałowej. Z drugiej zaś strony mam za złe Careyowi, Ĺźe uczynił większość książki nudnawą. Lepsze jednak to niĹź chaos i odrealnienie jakie widzieliśmy w poprzedniej książce pt. „Przebierańcy”, gdzie Felix wydawał się mieć „god mode”.



To co nadaje sens całej powieści i spaja ze sobą dotychczas luĹşno związane ze sobą wątki to scena finałowa. W jej kontekście, cała książka nabiera sensu – od pierwszych linijek tekstu, przez nawet najbardziej usypiające fragmenty (ktĂłrych nie ma znowu tak duĹźo). Pod pewnymi względami przypomina kulminację „Błędnego Kręgu” – rĂłwnie wysoki poziom zaskoczenia, co naleĹźy zaliczyć naturalnie na plus. Autor wprowadza teĹź nowy element do swojej serii – wyraĹşny, jaskrawy Cliffhanger. JuĹź nie wszystko jest (pozornie) wyjaśnione, lecz jawnie zawieszone, czekające na rozwinięcie w kolejnej książce z serii. Jako Ĺźe idealnie komponuje się to z resztą powieści, książka Krew nie woda wywarła na mnie najsilniejsze wraĹźenie ze wszystkich tomĂłw powieści o Feliksie Castorze.

Po przeczytaniu ostatniego zdania uczyniłem to, co robi kaĹźdy czytelnik – zamknąłem książkę. MĂłj wzrok padł na tytuł. Uświadomiłem sobie, Ĺźe mimo zapoznania się z całą treścią powieści, wciąż nie rozumiem tytułu. Dlaczego „krew” to mogę się domyślić – jest jej w książce pełno. Ale „woda” i to jeszcze postawiona w opozycji do „krwi”? Szybka analiza anglojęzycznego tytułu przynosi wyjaśnienie. W wersji oryginalnej tytuł to „Thicker than Water” co jest częścią znanego przysłowia pochodzącego z Niemiec, a brzmiącego w oryginale „Blut ist dicker als Wasser”. Dosłownie znaczy to mniej więcej „krew jest gęstsza niĹź woda”, co naleĹźy rozumieć tak, Ĺźe więzy krwi z rodziną są silniejsze niĹź między niespokrewnionymi ludĹşmi.

Tytuł oryginalny idealnie komponuje się zarĂłwno z dosłowną akcją książki jak i jej przesłaniem. Teraz zapewne jego polski odpowiednik teĹź wydaje się zrozumiały, lecz powinien być jasny bez tych słownikowych zabiegĂłw. Jednak tak to juĹź jest z tytułami w tej serii, Ĺźe są bardzo trudne do tłumaczenia. Polski odpowiednik tego przysłowia mĂłwi o wodzie i kisielu (a na dodatek ma inny sens), co nijak nie pasuje do wymowy książki, stąd, jak podejrzewam, chęć tłumaczki do zawarcia kompromisu między dosłownością przekładu, a zachowaniem jego znaczenia przenośnego. Coś tu jednak nie zagrało tak jak trzeba … choć z drugiej strony dodało nowego smaczku. Znajomi ktĂłrzy widząc mnie pogrążonego w lekturze pytali co czytam, na widok tytułu dopytywali się czy to coś kościelnego, katolickiego. Patrząc z tej strony, lekka zmiana znaczenia tytułu wcale nie zuboĹźyła go, lecz zmieniła znaczenie przenośne.

Ostatecznie ocena trafności tytułu naleĹźy do Was – CzytelnikĂłw. Moje wywody na ten temat dowodzą jedynie, Ĺźe Krew nie woda nie jest książką obok ktĂłrej przechodzi się obojętnie. Z ulgą spieszę więc donieść, Ĺźe Mike Carey wydał bardzo dobrą książkę, nieschematyczną i rozbrajającą swoim zakończeniem. W ostatecznym rozrachunku zmuszony jestem teĹź przyznać autorowi rację co do przyjętej konwencji rozwoju akcji – bo nic tak nie niszczy powieści jak brak konsekwencji; na szczęście nie brakło jej Mike’owi Careyowi.