Julie Kagawa - Dusza miecza

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł :Dusza miecza (Soul of the sword) Autor: Julie Kagawa Ilość stron: 502 Wydawnictwo: Fabryka Słów Rok wydania: 2024 Cena: 69,90 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2024-09-06 Ocena: 40/100

„ZnajdĹş Świątynię Stalowego PiĂłra. Stań do walki z Hakaimono, zamknij go na powrĂłt w mieczu i zwróć wolność Tatsumiemu. PrzekaĹź swĂłj fragment zwoju czekającym na niego straĹźnikom. I to będzie koniec.”

Nic prostszego, prawda? Wyścig do bram Świątyni Stalowego Pióra trwa.

Yumeko, młodziutka zmiennokształtna kitsune, niesie do świątyni bezcenny fragment Zwoju Tysiąca Modlitw, by uchronić świat przed powrotem potężnego, niosącego zagładę smoka.

Demon Hakaimono pragnie zwoju, by uwolnić się po tysiącach lat niewoli i… siać zagładę. Zamknięty w ciele młodego Tatsumiego, nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swĂłj cel.

Gdy ścieżki Yumeko i opętanego Tatsumiego przetną się ponownie, w cesarstwie zapanuje chaos.

Niedawno miałem okazję na niniejszych łamach popastwić się nad dziełkiem piĂłra Julie Kagawy, bazującym na modnej, japońskiej egzotyce. Człowiek to jednak dziwna istota, nieraz bowiem choć się czymś brzydzi, to jednocześnie wzbudza to u niego fascynację. TakoĹź i niĹźej podpisanemu przyszło sięgnąć po drugą odsłonę cyklu zainicjowanego „Cieniem Kitsune”.

Mało odkrywczym spostrzeżeniem będzie konstatacja, iż rzadko się zdarza, by sequel jakością dorównywał pierwowzorowi. Historia zna jednak również przypadki, gdy dopiero przy kolejnych odsłonach serii autor autentycznie wypłynął na głębokie wody. Skoro jednak mogło to się przydarzyć takiej J.K. Rowling przy okazji jej opowieści o pewnym młodocianym czarodzieju, to może i podobnie rzecz się mogła przedstawiać w przypadku historii Yumeko i Tatsumiego? Otóż nie.



„Dusza miecza” powiela wszystkie uprzednie grzeszki - historia jest niemal kaĹźdorazowo przewidywalna, postacie zaś zostają odmalowane bardzo jednolitymi kolorami, stanowiącymi jakĹźe daleko posunięte uproszczenie ludzkiej złoĹźoności. Próşno szukać u nich jakichkolwiek oznak dojrzewania, podobnie jak obce są one piĂłru samej autorki.

Co gorsza jednak, tekst wzbogaca się o nowe przywary. Ot, choćby rozważania nieziemskiego, demonicznego bytu Hakaimono są tak żenująco ludzkie (by nie powiedzieć, iż dziecięce), że aż komiczne. Własnym oczom również nie wierzyłem, jak bardzo autorka starała się być nowocześnie prawomyślna, nagle zupełnie zapominając o dziedzictwie Nipponu, obecnym - czy to sensownie, czy to niekoniecznie z sensem - z pozostałych stron.

Lektura „Duszy miecza” była moją drugą szansą, ktĂłrą obdarzyłem autorkę, albowiem w przeszłości zdarzyło mi się wręcz haniebnie nie docenić niewątpliwego mistrzostwa (z zawstydzeniem wskazuję tu choćby na prozę Stanisława Lema). I wystarczy, trzeciej szansy nie będzie.