Dave Eggers - Dzikie Stwory

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Dzikie Stwory (The Wild Things) Autor: Dave Eggers Ilość stron: 276 Wydawnictwo: Zysk i S-Ka Rok wydania: 2010 Cena: 29,90 PLN

Czy moĹźna zjeść czyjąś głowę…?
Mały Max po kłótni z matką ucieka z domu, a uciec chce jak najdalej. Udaje mu się to - w niewiadomy sposĂłb dostaje się do świata dziwnych stworzeń. W tym miejscu, po paru rozdziałach, zaczyna się prawdziwa akcja „Dzikich StworĂłw” Dave’a Eggersa. Po przydługim wstępie, przywodzącym na myśl niezbyt ambitną powieść przygodową, wreszcie pojawiają się elementy fantastyczne. W samą porę, bo jeszcze kilka akapitĂłw bez nich, a kaĹźdy czytelnik miałby ochotę zamknąć książkę i jej więcej nie otwierać.

Świat przedstawiony został pobieĹźnie i stanowi dla czytelnika coś nieznanego i odległego – większość informacji o nim wynika tylko z kontekstu lub przesłań między wierszami. Pojawienie się bohatera w świecie dzikich stworĂłw rĂłwnieĹź nie jest specjalnie dobrze opisane, jakby autor skupił się tylko i wyłącznie na prowadzeniu fabuły, a zupełnie zapomniał o nawiązaniu kontaktu z czytelnikiem przez przybliĹźenie świata przez siebie stworzonego. Nie wiadomo, co to za miejsce do ktĂłrego trafił Max, nie wiadomo, kim lub czym są tak naprawdę stwory. Oczekiwałam jakiegoś głębszego wyjaśnienia, przypuszczając, Ĺźe trzymanie w niepewności czytelnika to tylko rodzaj środka artystycznego, jednak wspominanego wyjaśnienia nie doczekałam się wcale. Pod koniec powieści udało mi się wywnioskować, Ĺźe były one odzwierciedleniem emocji, potrzeb lub stanĂłw ducha Maxa. Fabułę oceniam negatywnie, z racji tego, Ĺźe jest płytka, choć ciekawa. Zabrakło ukrytych przesłań, nawiązań i znaczeń. Książka pozbawiona tego, stała się tylko zapychaczem czasu.



Szata językowa „Dzikich stworĂłw” prezentuje się całkiem dobrze. Fabuła została prosto i jasno przedstawiona. Język balansuje na granicy potocznego i pisanego, a efekt końcowy jest taki, Ĺźe wcale nie trzeba się wysilać, by dobrnąć do końca książki. Zrezygnowano z popisĂłw językowych, kwiecistych form i opisĂłw przyrody. Książkę moĹźna by polecić młodszym czytelnikom, gdyby nie pojawianie się dość brutalnych scen, jak odrywanie ręki lub groĹşby odgryzienia komuś głowy. Skąd w ogĂłle takie sceny książce przygodowo-fantastycznej skierowanej do dzieciakĂłw? Nie wiem, w jakim celu zostały zastosowane, ani co mają znaczyć.

„Dzikie stwory” stanowią mieszankę kilku stylĂłw i gatunkĂłw pisarskich. Z jednej strony jest to dość ciekawa innowacja, a z drugiej ocierająca się o grafomaństwo mieszanina. Nie wiadomo tak naprawdę, do kogo powieść jest skierowana. Mimo, Ĺźe książkę czytało się łatwo, to mam do niej sporo zastrzeĹźeń merytorycznych. Jednak jest w niej malutka iskierka czegoś magnetyzującego ale powtarzam, naprawdę malutka. „Dzikie stwory” mogę polecić jedynie czytelnikom lubiącym eksperymenty, bo nie odważę się polecać tego dzieciom.