Charlaine Harris - Klub martwych

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Klub martwych (Dead Club) Autor: Charlaine Harris Wydawca: Mag Rok wydania: 2010 Ilość stron: 386 Cena: 29,99 PLN

Ludzie dzielą się na tych, co „Zmierzch” uwaĹźają za arcydzieło i szczyt pisarskich umiejętności i tych, ktĂłrzy nim pogardzają. Najnowsza książka Charlaine Harris sprawia wraĹźenie, jakby na „Zmierzchu” była wzorowana. Zresztą, moĹźna by być tego prawie pewnym, gdyby nie to, Ĺźe pierwszy tom cyklu o Sookie Stackhouse ukazał się wcześniej niĹź „Zmierzch”.

Recepta na sukces jest dokładnie ta sama. Są istoty nadprzyrodzone? Są. Jest miłość przez duże M, zakazana, niebezpieczna, miedzy wampirem a człowiekiem? Jest. Nic dodać, nic ująć.

Główna bohaterka, Sookie, to piękna blondynka, zadbana i oczywiście zakochana. W „Klubie martwych”, bo taki tytuł nosi najnowsze dzieło Harris, pełno jest opisĂłw rozterek uczuciowych bohaterki, w momencie gdy patrzy w lustro i widzi rozczochrane włosy, gdy podziwia siebie w nowej sukience, albo gdy z jakiegoś, zapewne bardzo waĹźnego powodu, nie moĹźe nałoĹźyć sobie makijaĹźu. Czyni to z „Klubu martwych” powieść typowo kobiecą, a więc zamkniętą na męskie pół czytelnikĂłw.



W powieści jest tylko jedna bohaterka główna, a więc konstrukcja jest jednowątkowa, w dodatku w formie przemyśleń Sookie. Czytelnik przebywa z myślami bohaterki cały czas, zarzucany jest jej uczuciami, jej sposobem postrzegania świata. A co faktem jest, bohaterka nie została obdarzona zbytnim intelektem przez autorkę, choć może to mieć swoje dobre strony, jak na przykład klarowność akcji, prostota fabuły i łatwość czytania.

W książce zdecydowanie na minus przemawia fakt, Ĺźe bohaterka jest taka… bezpłciowa (i nie chodzi tu o jej kobiecość) i uniwersalna. Bezpłciowa, bo tak naprawdę nie zarysowano jej charakteru ani osobowości, przez co czytelnik nie moĹźe się z nią zidentyfikować, czy w nią wczuć, bo zwyczajnie za mało o niej wie. Skutkuje to tym, Ĺźe między czytelnikiem a książką nie powstanie swoista więź zaczytania i wciągnięcia w świat książki i ciężko tu mĂłwić o jakimkolwiek książkowym magnetyzmie. Napisałam rĂłwnieĹź, Ĺźe jest uniwersalna – spieszę wyjaśnić, Ĺźe chodziło o doprawdy niespotykane umiejętności Sookie – od telepatii, przez walkę bez broni, zdolności dyplomatyczne, przekradanie się, profesjonalne ukrywanie zwłok, na noszeniu drinkĂłw kończąc. Bardzo niekorzystne zestawienie, jak na książkę o tematyce miłosnej – przecieĹź ona ma ewidentne zdolności superbohaterki!

A co na plus? Przede wszystkim lekkość. W kilku aspektach – na pewno w samym przekazie – Ĺźadnych poetyckich metafor, porĂłwnań, opisĂłw przyrody, a co najwaĹźniejsze: autorka oszczędziła czytelnikom przemyśleń Sookie o jej chłopaku, Billu, tak więc w „Klubie martwych” nie znajdziemy „ochĂłw”, „achĂłw” i innych westchnień nad urodą i intelektem ukochanego. Jest w tym wszystkim pewna doza opisĂłw uczuć, lecz w ilości stonowanej i dającej się przełknąć „na raz”. Drugi aspekt lekkości, mianowicie fabuła - przystępna, zrozumiała i w swej prostocie nienudna. Pochwalić tu muszę autorkę, bo książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie – ot, książka nie angaĹźująca zbytnio szarych komĂłrek, dla ludzi pragnących chwilki wytchnienia po pracy/szkole.

„Klub martwych” to powieść bardzo podobna do hitu „Zmierzch”, nawet swoją obrazkową wersję teĹź ma. Ĺťadnych głębokich przemyśleń, tylko fabuła, uparcie krążąca wokół ukochanego i przy nim rĂłwnieĹź kulminująca się. Jak pewna mądrość głosi: punkt widzenia zaleĹźy do punktu siedzenia, tak ja nie podsumuję „Klubu martwych”. Zostawię to wam, a wy, w zaleĹźności czy siedzicie blisko „Zmierzchu”, ocenicie ją.