Artur Baniewicz - Smoczy Pazur

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Smoczy Pazur Autor: Artur Baniewicz Ilość stron: 328 Wydawnictwo: SuperNOWA Rok wydania: 2003 Cena: 29,90 PLN

Artur Baniewicz rozpoczął pracę nad sagą o czarokrążcy, jak sam przyznaje, po zakończeniu przez Sapkowskiego opowieści o wiedźminie. Rozżalenie zakończeniem cyklu, spowodowało chęć stworzenia powieści, nawiązującej do przygód Geralta z Rivii. Co z tego wyszło? Wbrew moim obawom, książka interesująca, zabawna, świetnie napisana, z bohaterem o niebo lepszym od znanego chyba wszystkim wiedźmina.

Debren z Dumayki, bohater „Smoczego Pazura” jest magunem. Co to znaczy? Maguna rozumieć moĹźna jako „wędrownego mistrza magii, czarodzieja z tytułem uniwersyteckim”; jak to zwykle bywa wśrĂłd ludzi parających się takową profesją, Debren ciągle wpada w tarapaty, a zapłata za wykonywane usługi, nie starczyłaby nawet na przysłowiowe „waciki”. Nasz bohater ciągle uwikłany jest w polityczne intrygi, walczy z potworami a takĹźe rozwiązuje zagadki rodem z powieści Agathy Christie. Co więc odróşnia go od Geralta? Otóş nie jest to napakowany rębajło, ktĂłrego najwaĹźniejszym celem jest rozpieprzanie kaĹźdej napotkanej kreatury (wybaczcie za lekkie uproszczenie), lecz człowiek obdarzony inteligencją, posiadający własne, bogate przemyślenia, myślący analitycznie a przy tym wszystkim lekko fajtłapowaty i obdarzony humorem. Podsumowując, Debren to postać niezwykle interesująca a opowieści o jego przygodach czyta się z niemałą przyjemnością.

Skoro postać głównego bohatera została juĹź troszkę przybliĹźona, warto teraz zająć się rzeczywistością w jakiej się znajduje. Świat przedstawiony przez Baniewicza nasuwa na myśl średniowiecze, wyprawy krzyĹźowe, wszystko to jest jednak w swoisty sposĂłb „wypaczone”: po pierwsze, od kiedy to w średniowieczu rycerze posługują się zaawansowanymi technologicznie maszyneriami, jak chociaĹźby samonaprowadzające się pociski? Druga rzecz, religia: wszystko jest zmodyfikowane - zamiast 10 przykazań mamy 11 wytycznych, symbol krzyĹźa zastąpiony został kołem (stąd rycerze kołowi i wyprawy kołomyjne do ziemi świętej). W książce znajdziemy jeszcze wiele analogii do naszej rzeczywistości, jednak poprzestanę na tych kilku, ktĂłre juĹź wymieniłam. Cały świat przedstawiony został w sposĂłb niezwykle szczegółowy, spĂłjny i logiczny co zapisuję na duĹźy plus, gdyĹź dokładność w tym względzie staje się ostatnio bardzo rzadka.



Kolejnym pozytywem książki jest kreacja bohaterów. Wreszcie porządnie zarysowane postaci, którym w żadnym razie nie można zarzucić jednowymiarowości. Są to dobrze rozbudowane charaktery, widać, iż autor z dbałością podszedł do stworzenia portretów psychologicznych najważniejszych postaci, dzięki czemu bez trudu można się z nimi utożsamić i zrozumieć ich postępowanie.

„Smoczy Pazur” podzielony został na 4 opowiadania, kaĹźde z nich lepsze od poprzedniego. Przygodę swą Debren rozpoczyna wkraczając w świat interesująco zmienionej bajki o Kopciuszku („Sprośny kapeć Kopciuszka”), dalej rzecz dzieje się w domu uciech gdzie staje przed koniecznością rozwiązanie iście kryminalnej zagadki („Grzywna i Groszy siedem”), później morska przygoda z krwioĹźerczym smokiem w roli głównej („Smoczy Pazur”), by w finale spotkać alternatywę dla Don Kichota. KaĹźde z tych opowiadań cechuje się interesującą akcją, dynamizmem i nieprzewidywalnością zakończenia.

Na koniec warto jeszcze wspomnieć o warsztacie Baniewicza - i tu ogromny plus: autor prowadzi świetne dialogi, które nijak się mają do pustych wypełniaczy, lecz przeciwnie, są inteligentnymi rozmowami wprowadzającymi nowe fakty, pozwalającymi poznać światopogląd bohaterów, a w dodatku dość często oprawionymi dawką humoru. Język jest splotem archaizmów i mowy współczesnej, co dzięki niezaprzeczalnym umiejętnością autora tworzy wspaniały efekt. Nie brakuje również wątków filozoficznych, jednak nie pojawiają się one w sposób nachalny, nie są przerysowane i w większości przypadków objawiają się jako własne przemyślenia poszczególnych postaci.

Po przeczytaniu „Smoczego Pazura” mogę z czystym sumieniem stwierdzić, iĹź Artur Baniewicz jest pisarzem niezwykle utalentowanym, ktĂłrego prozę czyta się z wielką przyjemnością i zainteresowaniem . Mam nadzieję, iĹź dalsze części sagi („Pogrzeb czarownicy” i „Gdzie księżniczek brak cnotliwych”) okażą się rĂłwnie interesującymi pozycjami.