Fala gier niezależnych, która od kilku lat zalewa domowe komputery (i konsole), przypomina mi trochę czasy, kiedy korporacje komputerowe dopiero raczkowały, a gros produktów jakie trafiały pod strzechy to były pozycje tworzone przez pasjonatów–samouków. Wiadomo, że poziom tego typu produkcji bywa różny – od Himalajów profesjonalizmu, skończywszy na okolicach Rowu Mariańskiego. Łuskając rynek produkcji „indie” znaleźć można jednak wiele koncepcji tak innowacyjnych i oryginalnych, że mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek opuściły linie montażowe jakiejś korporacji. Co powiecie na grę RPG w stylu rougelite osadzoną w realiach będących mieszanką klimatów Lovecraftowskich, japońskiego folkloru, komiksów Junji Ito, a na dodatek – wytworzoną w konwencji jedno/dwubitowych gier komputerowych? Zapnijcie pasy, czeka nas przejażdżka wprost do wrót szaleństwa!
World of Horror rzuca nas w „realia” pewnego miasteczka w Japonii, gdzieś w latach 80. XX wieku. Zależnie od wybranej formy rozgrywki wcielamy się wybranego z puli predefiniowanych bohaterów bądź generujemy własnego, nowego protagonistę. Nasze wirtualne alter ego, jako samozwańczy detektyw podejmuje się próby rozwiązania zagadki przelewającej się przez miasteczko fali dziwnych zjawisk. Jeśliby chcieć grę w jakiś sposób skategoryzować, to najtrafniej pasuje do niej określenie „RPG typu rougelite skrzyżowany z powieścią paragrafową w stylu japońskich symulacji życia, grą przygodową i jrpg”. We wczesnym dostępie mamy możliwość spróbowania swoich sił w rozwiązaniu pięciu zagadek, które niepokoją lokalną społeczność – począwszy od tajemniczej śmierci sąsiadki, poprzez potwora grasującego w pobliskiej szkole, a skończywszy na fali zaginięć. Rozwiązując zagadki przemieszczamy się pomiędzy kilkoma lokacjami, w jakich poddajemy się różnym losowo generowanym zdarzeniom i starciom. Przemieszczanie się pomiędzy lokacjami sprowadza się do klikania w określone okienka – gracz nie kontroluje wprost protagonisty. W ramach naszej pracy śledczej wchodzimy w dialogi z niepokojącymi tubylcami, zaopatrujemy się w nowy sprzęt, no i staramy się rozwiązać bieżącą zagadkę. Oprócz tego prowadzimy walkę z bytami, których określenie jako „niepokojące” jest równie adekwatne jak określenie nocnego spaceru po polu minowym bez detektora metalu jako „niosącego pewne zagrożenia dla zdrowia”. W tle walczymy również z poziomem „zagłady”, który rośnie na skutek różnych naszych działań. Gdy przekroczy punkt krytyczny, do akcji wejdzie wyjątkowo nieprzyjemny dżentelmen zbliżony do Lovecraftowskich Wielkich Przedwiecznych.
Poza różnymi wyborami fabularnymi (oraz testami naszych współczynników, na skutek rzeczonych wyborów) i rozwiązywaniem zagadek, rdzeń zabawy stanowi walka. Poza mniej lub bardziej improwizowaną bronią białą i palną do naszego asortymentu środków zaczepnych dołączają czary i rytuały, jakie możemy zgłębić w toku eksploracji świata gry. Obok kondycji fizycznej naszego protagonisty (oraz jego ewentualnych towarzyszy) należy dbać o zdrowie psychiczne naszej wesołej gromadki – które topnieje na skutek wglądu w rzeczy, jakie się nie śniły filozofom i fizjologom. Walka odbywa się w systemie turowym i oparta jest o współczynnik losowości, redukowany przez cechy naszej postaci oraz jej przedmiotów. Starcia są emocjonujące, wymagające skupienia, oraz – niekiedy – bardzo frustrujące. Grę zapisać można jedynie przy wyłączeniu rozgrywki, a ewentualna śmierć naszego antagonisty kończy grę. W samej grze wiele zależy od szczęścia – może się okazać, że dana postać szybko stanie się dość potężna, a przy odrobinie pecha – jej kariera będzie bardzo krótka. Pomimo znacznej liczby wydarzeń generowanych losowo, rdzeń poszczególnych misji jest taki sam – najtrudniejsze jest więc ich pierwsze przejście. Rozegranie „pełnej” kampanii z bijącym zegarem zagłady zawsze będzie sporym wyzwaniem.
Oprawa audiowizualna jest fenomenalna. I to nie jest żart! Mroczna, niepokojąca, dziwna... Styl graficzny dobrze naśladuje stare komputery, jeszcze sprzed ery C64. Jedyne zastrzeżenie, które bym mógł do niej mieć to to, że bywa nieczytelna. Samouczek nie daje zbyt wiele, a mnogość opcji i niezbyt czytelne ikonki nie ułatwiają poznawania mechaniki gry. Ale to wszystko jest do odrobienia. W tym miejscu należy zauważyć, że cała gra jest dziełem jednego człowieka – polskiego stomatologa, który robi ją hobbystycznie po godzinach. Czapki z głów!
Moje pierwsze wrażenia są jak najbardziej pozytywne. Gra ma olbrzymi potencjał. Wprowadza świeży powiew dla gatunku i jej losowo generowany charakter daje szerokie pole do ogrywania jej na nowo. Symboliczna oprawa graficzna w żaden sposób nie obniża jej klimatyczności. Twory, które widzimy na ekranie, potrafią zaniepokoić nawet weterana gatunku, więc gra kategorycznie nie nadaje się dla młodszych odbiorców.
Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu beta w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/world_of_horror
|
| Autor: Matis
|
|
|
|
|
Nazwa gry: World of Horror
