Gdy już ogarnia nas szał, z miejsca przybieramy właśnie wspomnianą wilczo-ludzką formę zwaną Crinos. I tu możemy walczyć stylem szybkim stojąc na dwóch łapach albo silnym stojąc na czterech. Mają one różne specjalne manewry i atuty. Szybki jest dobry do walki z wieloma słabymi celami, a silny to powolny, acz posiadający dewastujące ataki - w sam raz na większych przeciwników. Oba mogą używać wskaźnika szału do leczenia ran i korzystania z manewrów. Poza tym napełnia nam się jeszcze jedna forma szału, która pozwala wejść w tryb berserkera przyśpieszając ataki i czyniąc je potężnymi. Walka jest średnio trudna i zupełnie nie zniuansowana. Najkorzystniej jest doskakiwać do słabeuszy, łapać ich i robić egzekucje, aby naładować sobie tryb. Wystarczy pilnować stanu zdrowia i nie atakować bezmyślnie gdy nas otoczą, a poradzimy sobie z większością starć. Bossowie wymagają więcej finezji i trudu.



Ekwipunek niemal nie istnieje. Ot, mamy bełty i flaszki z whisky, które wyzwalają w nas szał. Bo wiecie, Fianna to Irlandczycy czyli pijusy. Nie możemy podnosić broni przeciwnika i jej używać. Hm, może jednak Cahal nie był żołnierzem? A przynajmniej nieszczególnie zdolnym.

Rozwój postaci odbywa się poprzez gromadzenie duchowości - czy to za postęp w fabule, zadania poboczne czy też za szukanie duchów naszym umbralnym wzrokiem, dają sporo! Tak, Wilkołak: Apokalipsa miał mocno rozbudowaną wizję światów duchowych, a tu możemy wchodzić w interakcję z duchami przyrody czy za pomocą wzroku dostrzegać istoty żywe (nawet przez przeszkody) czy przepływ zasilania urządzeń. Nie ma za to możliwości dobrowolnego wejścia do świata duchowego...



Scenariusz jest właściwie mocno wydmuszkowy. Większość wydarzeń ma nas rzucać w wir eksterminacji zastępów Endronu złożonych z ludzkich i potwornych przeciwników. Postacie są sztampowe i wykreowane mocno powierzchownie. Możemy wybierać różne opcje dialogowe, ale są one bez znaczenia dla przebiegu fabuły czy relacji z innymi. Właściwie nie zdołałem nikogo ze spotkanych polubić czy znienawidzić, bo wszyscy są jednowymiarowi. Są tam jakieś mało zaskakujące zwroty akcji, ale takie mierne dość. Mamy też kilka zadań pobocznych, równie mocno angażujących i skomplikowanych jak fabuła czy kreacje postaci. Gra ma aż dwa zakończenia i niestety zależą one od wyboru pod koniec gry. A z racji automatycznego zapisu poznanie obu wymaga dwukrotnego jej ukończenia.

Strona muzyczna i dźwiękowa daje radę. Trochę ciężkich gitar i lekkiego folku.

Osiągnięcia zawierają śladowe ilości skażenia Żmijem. Jeżeli zależy nam na ukończeniu misji bez zabicia postronnych, to zróbmy to w pierwszych misjach, bo później coś się psuje i choć jeden cywil na naszym sumieniu nie pozwoli nam zdobyć tego osiągnięcia. Raz morderca zawsze mordercą? Nie pomaga nawet nowa gra z innego slotu czy wykasowanie całego zapisu gry! Konieczność dwukrotnego ukończenia już wspomniałem. Za to miłe było zaskoczenie, gdy przy drugim podejściu zaliczyło mi odnalezienie duszków, bo musiałem tylko znaleźć te, co przegapiłem za pierwszym. Dziękuję...?



Jest to tytuł dość przeciętny. Trudno aby coś solidnie psuło zabawę, ale też jakoś wybitny fabularnie czy z racji mechaniki rozgrywki nie jest. Powiedziałbym, że fani Wilkołaka będą rozczarowani, a osoby nieznające systemu nie poczują „tego czegoś”.

Osoby, które grałyby w tę grę:

David Kessler

Will Randall

Ted Kaczyński

Osoby, które nie grałyby w tę grę:

Dewey Martin

Phil "Spoon" Witherspoon

Robert Flexon

Metryczka

Grafika 75% Muzyka 65% Grywalność 65% Ocena końcowa 65%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

+ / -

PLUSY czuć potęgę w boju czasem zaskoczy nas fabuła muzyka

MINUSY płytka fabuła nieciekawe postacie proste skradanie i walki średniawka

Wymagania systemowe

Intel Core i7-8700 3.2 GHz / AMD Ryzen 5 3600X 3.8 GHz, 8 GB RAM, karta grafiki 3 GB GeForce GTX 780 / 4 GB Radeon R9 290 lub lepsza, Windows 10

---

„Ksiądz Malkavian”
E-mail autora: marcinkrzyskow(at)gmail.com

---