The Outer Worlds

Informacje o grze Nazwa gry: The Outer Worlds Gatunek: cRPG Producent: Obsidian Entertainment Cena: 259,90 PLN Recenzent: Piotr „Klemens” Kociubiński Ocena: 70%

Marzenia o obcych światach tkwią nieodmiennie w ludzkiej naturze, na przestrzeni wieków przyjmując mniej czy bardziej zbliżone do znanej nam codzienności wyobrażenia, cechując się taką czy inną skalą odmienności. Rozwój technologii zaistniałych na przełomie XX i XXI wieku umożliwił jednak daleko posuniętą wizualizację związanych z tym koncepcji, skutkując istną eksplozją gatunku science fiction i różnorakich space oper. Owej fascynacji nie kryli zresztą twórcy The Outer Worlds, czemu dali wyraz już w samym tytule swego dzieła.

Nawet jest zorza

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotowa pozycja stosunkowo niewiele ma wspólnego z tzw. twardą fantastyką naukową (hard sci-fi), przeciwnie, czerpie całymi garściami z utensylium i instrumentarium właściwego raczej dla Gwiezdnych Wojen niż Star Treka. W konsekwencji kosmos nie kojarzy nam się z wszechobecną czarną pustką, lecz jest środowiskiem pełnym barw i zapierających dech w piersi widoków. Pewnie nie raz zetknęliście się z wizualizacjami w rodzaju „jak wyglądałby krajobraz ziemskiego horyzontu, gdyby miejsce Księżyca zajął Jowisz/ Saturn/inne ciało niebieskie” – cóż, nie da się ukryć, że autorzy niewątpliwie dali się uwieść tego rodzaju wizjom.

Historia opowiadana w The Outer Worlds nie jest specjalnie oryginalna – ot, zostajemy wybudzeni z komory hibernacyjnej i lądujemy na zagubionej gdzieś w kosmosie planetce, na której założona została kolonia o szumnej nazwie Arkadia. Sytuacja szybko jednak się dynamizuje, odkrywamy bowiem, że na miejsce dotarliśmy kilka dziesięcioleci później niż planowano i musimy ustalić przyczyny, dla których tak się stało, jak też dostosować się do zastałej sytuacji.

Ktoś tu naoglądał się zdjęć z Sokotry

Sama fabuła szczerze mówiąc nie jest specjalnie porywająca i odwołuje się do eksploatowanego już motywu walk korporacyjnych, w związku z czym będziemy musieli opowiadać się – chcąc nie chcąc – po tej czy innej stronie, balansowanie zaś w celu dogodzenia wszystkich będzie bardzo trudne, a wręcz niemożliwe (w związku z czym produkcja ta oferuje zasadniczo dwa różne zakończenia, wraz z kilkoma istotnymi wątkami pobocznymi, skutkującymi odmiennymi podsumowaniami na koniec na wzór gier z serii ,b>Fallout).

Szczerze mówiąc jednak skłonny byłem przymknąć na to oko, a to z uwagi na szereg dość interesujących zadań pobocznych, wskutek których skłonny byłem przez dłuższy czas ignorować wątek główny, w którym czyniłem postępy tylko w celu odblokowania dostępu do nowych lokacji. Z jednej strony czułem się dzięki temu nieco bardziej swobodny, z drugiej jednak niełatwo było wyzbyć się wrażenia sztuczności świata.

Odwiedzimy i wnętrza

Autorzy próbowali być miejscami mniej czy bardziej oryginalni, jednakże fundamentalne rozwiązania dla rozgrywki odwołują się do znanych już mechanik, w szczególności spotykanych w produkcjach Bethesdy - akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby, często musimy sięgać po oręż, tak dystansowy, jak i bardziej biały, jednakże częstokroć również będziemy mogli poszukać bardziej skradankowej bądź „intelektualnej” alternatywy. Nolens volens i tak znalezienie złotego środka będzie kluczowe dla ostatecznego sukcesu.

Produkcja ta jest utrzymana w mocno specyficznym humorystycznym klimacie, nasuwającym na myśl skojarzenia nawet nie z Falloutem (który na tle tej pozycji był istną oazą subtelności), co serią Borderlands - już na samym początku jesteśmy raczeni specyficznym czarnym humorem i co chwilę natykamy się na inne przejawy tego rodzaju komizmu. Osobiście nawet mi to odpowiadało, śmiem jednak twierdzić, iż u niejednego gracza wzbudzi to niemały dysonans, zwłaszcza w zderzeniu z całkiem poważnym – choć niepoważnie opowiedzianym – wątkiem głównym.

Niebo gwiaździste nade mną...

Przypadła mi do gustu retrofuturystyczna oprawa wizualna produkcji, acz na względzie należy mieć fakt, iż swą jakością nieco odbiega od współczesnym standardów. Po pierwszych minutach rozgrywki byłem przekonany, że gra ta automatycznie skalibrowała się do niższych ustawień sprzętowych, jednakże weryfikując te stwierdziłem ze zdziwieniem, iż wciąż są one skonfigurowane na poziomie najwyższym. Nie oznacza to, że oczy gracza czeka atak pikselozy, musi się on jednak nastawić na podróż w pewnym wehikule czasu – co tu kryć, taki Skyrim był piękniejszy, jakkolwiek zbliża się do pierwszej dekady.

Również muzyce brak pewnej nawet nie monumentalności, co bardziej ambientowego charakteru, zapadającego w pamięć. Z całej produkcji pamiętam nieco tylko motyw z menu głównego, a i jemu daleko do (którejkolwiek) z produkcji Bethesdy z ostatnich dwóch dekad.

Nie obędzie się bez wsparcia

„Retrofuturyzm” to koncept, który towarzyszył twórcom gry The Outer Worlds podczas jej kreacji – i nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że potraktowali oni to słowo autystycznie poważnie, decydując się na szereg dość już przestarzałych rozwiązań (jakkolwiek miejscami – choćby w zakresie niestandardowych relacji seksualnych – próbowali oni być bardzo „nowocześni”). Mimo wszystko daleki jestem od wzgardliwego krytycyzmu wobec tego tytułu, albowiem w odróżnieniu od wielu piękniejszych pozycji AAA nie sposób tej produkcji odmówić bycia efektem miłości swych autorów, nawet jeśli z takich czy innych względów limitowanych w zakresie dostępnych środków, w tym wyrazu.

Grafika 80% Muzyka 70% Grywalność 70% Ocena końcowa 70%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY specyficzne lokacje nietypowy humor niektóre zadania całkiem poważny (choć i nużący) wątek główny kinowa lokalizacja

MINUSY momentami nieco zanadto specyficzny humor w wielu sferach trąci myszką cena

Intel Core i7-7700K 4.2 GHz / AMD Ryzen 5 1600 3.2 GHz, 8 GB RAM, karta grafiki 6 GB GeForce GTX 1060 / 8 GB Radeon RX 470 lub lepsza, 40 GB HDD, Windows 10 64-bit