Na uwagę zasługuje wielka różnorodność zadań, oraz możliwość wyboru, z którą frakcją będziemy się najbardziej kumplować, a z którą będziemy się prać tuż po wejściu jej przedstawicieli w nasze pole widzenia. Szkoda tylko, że niezależnie od wybranej strony mamy tylko jedno zakończenie. Przydałoby się trochę różnorodności, nie powiem… Na szczęście koniec gry jest zaskakujący i może mocno zdziwić, więc to częściowo rekompensuje stratę. Niestety, mam złą wiadomość dla graczy, którzy lubują się w graniu postaciami okropnymi, brutalnymi, nieuprzejmymi, wulgarnymi itd. W grze naszym głównym wrogiem jest Imperium, jesteśmy więc skazani na większego, lub mniejszego (aż tak szlachetni to być nie musimy) rycerza w lśniącej zbroi i wybawiciela.

Tja, i to ma być cyberpunkowy klimat?

Na początku sterujemy tylko dwójką postaci – Lantanem i Cheris – ale w trakcie gry możemy dołączyć do drużyny jeszcze cztery postacie pochodzące z wyżej wspomnianych ras. Każda z nich ma swoje unikalne zdolności, które wraz z upływem czasu oraz nabierania doświadczenia mogą się zmieniać. Wszystkie postacie są opisane przez zróżnicowane cechy takie jak mądrość, siła, szczęście, żywotność, snajper, inteligencja, obrona, wola, wytrzymałość i adaptacja implantów. Zwłaszcza ta ostatnia jest bardzo ciekawa. Twórcy gry oddali nam do dyspozycji prawie 400 (!) rodzajów wszczepów. Znacząco wpływają na dalszy rozwój naszych bohaterów, poprawiają statystyki, a nawet dodają zdolności, których postać nie może się sama nauczyć. Autorzy umieścili w grze sporo ciekawego, futurystycznego ekwipunku: od spluw, po pancerze.

Płonie ognisko w lesie…

Walka w grze toczy się w turach. Osobiście wolę bardziej dynamiczne pojedynki z aktywną pauzą, dlatego miło jest dla mnie widziana możliwość wyłączenia turowych starć. Niestety – srodze się zawiodłem, albowiem tej opcji w grze nie ma. Moje lamenty i pomstowania nie trwały jednak zbyt długo, ponieważ okazało się, że system walki został wykonany w grze całkiem znośnie, niemal tak samo jak w Fallout Tactics. Mamy tu więc punkty ataku ( w skrócie AP), które w danej turze zużywamy na jakieś działanie, np. chodzenie, atak, lub zmianę obecnie używanej broni. Mimo, że pojedynki nie są zbyt efektowne i niekiedy trochę nudne, to walczyło się przyjemnie.

Bileciki proszę!

Co do oprawy graficznej, to programiści postanowili postawić na oldschool i stworzyli ogromny, mroczny, postapokaliptyczny i co ciekawe – dwuwymiarowy świat, co bynajmniej nie jest jego wadą! Odpowiednie dobrane kolory, pociemniałe wnętrza - to wszystko tworzy odpowiedni klimat gry. Otoczenie i modele postaci są wykonane naprawdę dobrze i szczegółowo. Jeśli już mam się nieco czepiać, to jedyną wadą wyglądu otoczenia jest to, że za mało w nim ruchomych elementów. Przydałyby się animacje liści na drzewach, ( co prawda nielicznie występujących, ale co tam) drobne dymki utworzone z piasków na pustyni… Te szczegóły nie znaczą zbyt wiele, ale mimo wszystko cieszą oko. Postacie z gry są świetnie wykonane, widać u nich najmniejsze detale (np. lekki zarost u kapitana Lanthana). Niestety, oprawa dźwiękowa nie jest już tak dobra jak cała reszta. Niemal cały czas z głośników wydobywają się te same dźwięki (w moich oczach, to nie zasługują nawet na miano utworu), które wywołują wrażenie jakby dźwiękowiec miał ciężką depresję i zażywał środki uspokajające na przemian z narkotykami. I popijał to chyba kwasem solnym. Dobrze, że chociaż głosy postaci (zwłaszcza Cheris) i odgłosy otoczenia są przyzwoite i brzmią w miarę realistycznie.

Tutenchamonie, jesteś tu?

Dobra, ponarzekałem na co miałem ponarzekać, ale dość już tego. Metalheart: Replicants Rampage jest niezłą pozycją, która może nieco skrócić wasz czas oczekiwań na Fallout 3. Polecam ją wszystkim fanom słynnej postapokaliptycznej serii. Na pewno będziecie się bawić równie dobrze, co ja, a w przypadkach maniaków turówek – dużo lepiej. No to sayonara, metalowe pikawki!

Oficjalna strona gry - www.metalheart.ru