Jak na dRPG przystało, w trakcie przemieszczania się po mapach, drużynę mogą zaatakować przeciwnicy. Walki odbywają się w systemie turowym, z inicjatywą kolejkową – wszystko to przypomina system znany z innych jRPG. Jednak w Mary Skelter: Nightmares główny protagonista bierze bardziej bierny udział w walce. To Blood Maidens (których możemy „wystawić” maksymalnie 5, w dwóch rzędach) atakują i otrzymują obrażenia, używają zdolności specjalnych itd. Rola Jacka jest jednak równie ważna – za pomocą jego pistoletu, chroni on swoje towarzyszki przed spaczeniem i opętaniem przez szał bitewny, w którym losowo atakują zarówno wrogów, jak i sprzymierzeńców.

Z tym wiąże się unikatowy system zastosowany w Mary Skelter. Otóż przeciwnicy ginąc i otrzymując obrażenia krytyczne oraz te, przeciw którym są wrażliwi – krwawią. Krew ta pada na bohaterki (jakimś trafem protagonistę zawsze omija) i kumuluje się do pewnego momentu. Przy jej średnim nagromadzeniu na danej postaci, inna z protagonistek może ją… zlizać i dzięki temu uzyskać pewne unikalne profity. Z drugiej strony pozwolenie na nagromadzenie tejże posoki do maksimum uwalnia dodatkowe siły i zdolności danej bohaterki. Blood Maidens ulegają jednak stopniowemu spaczeniu i tylko obryzganie własną krwią przez Jacka pozwala im się opamiętać. Cóż, może jestem przewrażliwiony, ale mechanikę tę uważam za nieco przesadzoną – gdzie główny bohater sterowany przez gracza oblewa wyglądające na nieletnie dziewczyny swoim płynem ustrojowym. Trąci tą dziwniejszą stroną Japonii.



Oprócz standardowych przeciwników, nietypowym rozwiązaniem są owiani nutą tajemnicy strażnicy i opiekunowie więzienia – tytułowe Nightmares. Są to nadzwyczaj silni i pozornie nieśmiertelni wrogowie, którzy patrolują sobie odpowiednie lokacje. Losowo w trakcie eksploracji nasza drużyna może napotkać te karykaturalne wynaturzenia – a rozpoznać to można przez klimatyczne przyciemnienie świateł. Gdy już te się pojawią, najlepszym wyjściem jest ucieczka – a może być to niełatwe, gdyż Koszmary poruszają się w czasie rzeczywistym (nie czekając na nasze ruchy) i cały czas w kierunku gracza, co przy ograniczonym świetle bardzo utrudnia ich zgubienie.

Bardzo dobrze oceniam oprawę dźwiękową produkcji. Muzykę przygrywającą w tle zakwalifikowałbym jako elektroniczno-smyczkową, idealnie wkomponowującą się w klimaty więzienia. Nawet mógłbym pokusić się o stwierdzenie, iż zahacza ona o psychodeliczne nuty. Podobnie pozytywnie oceniam efekty wizualne, na szczególne wyróżnienie zasługują bardzo szczegółowo narysowane postaci oraz bardzo intrygujące lokacje. Pamiętając, iż Mary Skelter jest konsolowym „portem” dodam, że gra działa płynnie, bez jakichkolwiek spadków ilości generowanych klatek na sekundę. Niestety niemiłą konsekwencją spadku po konsoli są nieistniejące opcje graficzne oraz tragiczne przypisanie klawiszy do funkcji – np. Escape nie służy do wyjścia/anulowania, lecz do zmiany trybu minimapy.



Reasumując, Mary Skelter: Nightmares to pozycja przeznaczona raczej dla fanów gatunku. W zasadzie jedynym pytaniem, jakie należy sobie zadać, to czy stylistyka produkcji jest odpowiadająca dla zainteresowanej osoby. Mechanicznie bowiem jest to naprawdę świetnie wykonany dungeon crawler, z interesującymi postaciami, historią i pomysłem na umiejscowienie akcji. Zachęcająca jest także cena, szczególnie biorąc pod uwagę długość gry – przejście całości zabiera około 50 godzin z życia.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/mary_skelter_nightmares

Grafika 75% Muzyka 85% Grywalność 90% Ocena końcowa 80%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY interesująca fabuła wyraziste postaci wymagająca walka mnogość opcji dostosowywania drużyny bardzo długa

MINUSY brak opcji graficznych bezsensowne przypisanie klawiszy oblewanie krwią i jej lizanie może wywołać niesmak

Procesor 2.13 GHz Intel Core2 Duo lub odpowiadający, 1 GB RAM, karta graficzna zgodna z DX11, 6 GB HDD