Wiera Szkolnikowa - Namiestniczka. Księga I

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Namiestniczka. Księga I (Выбор наместницы. Часть первая) Autorka: Wiera Szkolnikowa (Вера Михайловна Школьникова) Ilość stron: 824 Wydawnictwo: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2011 Cena: 44,00 PLN

W Imperium Anryjskim pozornie wciąż coś się zmienia, ale w sprawach najważniejszych czas stoi w miejscu od tysiąca lat. Wysokie rody toczą gierki o władzę, a zakony magów, które pociągają za większość sznurków, knują, ile wlezie. Jednak to już ostatnie lata stagnacji - cisza przed burzą. Dla namiestniczki Enrissy, kobiety twardej i wykształconej, oraz dla rządzonego przez nią magicznego świata Anry zbliża się chwila wypełnienia starożytnego proroctwa. Wszystko sprzysięgło się przeciw władczyni i bliska jest już zagłada podległych jej ziem. Czy Enrissie uda się uniknąć katastrofy? Czy wygra z podstępnymi wrogami?

Czy nie macie czasami wraĹźenia, drodzy Czytelnicy, iĹź świat literatury fantastycznej jest geograficznie dość ubogi, ogranicza się on bowiem tylko do kręgu anglosaskiego – i to z reguły wyłącznie Wielkiej Brytanii i StanĂłw Zjednoczonych – oraz krajowych „produktĂłw”? Czy naprawdę od czasĂłw Juliusza Verne Ĺźadnego Francuza o lekkim piĂłrze nie nawiedziła myśl „nie z tego świata”, a wszelkiej maści iberyści – jakĹźe płodni i uzdolnieni wśrĂłd innych gatunkĂłw – nagle stali się bezradni wobec takich niewinnych krasnoludĂłw czy teĹź bardziej stechnicyzowanego cyberpunku?

Oczywiście sobie pokpiwam, literatura tak science fiction, jak i fantasy jest jednym z popularniejszych „wytworĂłw” popkultury, a w konsekwencji powstania popytu kaĹźdy narĂłd moĹźe się poszczycić jakowymś swoim Sapkowskim czy Dukajem, całość zaś rozbija się tyleĹź o realia marketingu, co i barierę językową i brak uzdolnionych tłumaczy. Jako Ĺźe jednak mowa rosyjska jest w naszym kraju wciąż dość popularna, nie brak dzieł i dziełek ze Wschodu na naszym rynku. Jedną z nowości zaś jest cykl pt. „Namiestniczka” autorstwa Wiery Szkolnikowej.



JuĹź od pierwszych stron pierwszej księgi nietrudno spostrzec, Ĺźe owa młoda pisarka pozostaje pod silnym wpływem twĂłrczości George’a R.R. Martina i jego sagi rozgrywających się na kontynencie Westeros (i nie tylko) – świadczy o tym chociaĹźby chęć odejścia od sztampy przy kreacji postaci, ktĂłre bez wyjątkĂłw okazują się obarczone mniej czy bardziej licznymi wadami, zaś ich wzajemne relacje bynajmniej rĂłwnieĹź są zdecydowanie nietolkienowskie., ot, choćby kazirodztwo pomiędzy bliĹşniaczym rodzeństwem – prawda, Ĺźe brzmi znajomo?

Niestety Szkolnikowa w tym kopiowaniu amerykańskiego pisarza okazała się mało zdecydowana i pewne granice były dla niej nieprzekraczalne – dość powiedzieć, iĹź choć czytelnik dość często będzie miał do czynienia z róşnorakimi Ĺźołdakami – od zwykłych ciurĂłw po generałów – a i inne postaci niejednokrotnie będą wielce uraĹźone bądĹş wzburzone, to ani razu nie posłużą się one słowem, ktĂłremu zdarzało się juĹź wymsknąć z ust nawet marszałka polskiego Sejmu. O wciĂłrności!

Trochę udatniej rosyjskiej pisarce przyszło konstruować fabułę książki, obracającej się wokół co najmniej kilku intryg, wzajemnie niezaleĹźnych, acz nawzajem co i rusz się przeplatających. RĂłwnieĹź i tutaj moĹźna jednak odczuć niedosyt, gros z nich jest bowiem dość przewidywalnych, większość zaś dobiega kresu wraz z ostatnią stroną pierwszego tomu cyklu – współcześnie to wręcz się nie godzi, co zresztą przy pewnym nastawieniu psychicznym moĹźna uznać nawet i za zaletę.

Pierwsza księga „Namiestniczki” z pewnością nie dorĂłwnuje „Pieśni Lodu i Ognia” – stanowi na nią taką rosyjską odpowiedĹş, jak samochĂłd wołga na forda, a kwas chlebowy na coca-colę. Niby nawet potrafi wciągnąć, odbiorca wszakĹźe ani przez moment nie ma wątpliwości, Ĺźe ma do czynienia wyłącznie z substytutem.