Ach te Fik Mik Figle... Znowu atakują! Wraz z nimi zaś zima, której każdy nadwiślański miłośnik białego szaleństwa może pozazdrościć. A właściwie zimistrz...
„Wolni ciutludzie” i
„Kapelusz pełen nieba” (ten ostatni z kompletnie niezrozumiałych dla mnie przyczyn nieuwzględniany na rozpisce wewnątrz kolejnych książek przedstawiających Świat Dysku) teoretycznie są zupełnie odrębnymi książkami od szeregu „dorosłych” pozycji, których akcja umiejscowiona jest w nieprawdopodobnym uniwersum
Terry’ego Pratchetta. Ale to tylko teoria, być może chwyt marketingowy, bowiem właściwie niczym się one nie odróżniają od pozostałych cykli zawierających się w całej serii. Może z założenia nieco lżejszym piórem, skierowanym nieco ku gustom i upodobaniom młodszych czytelników, ale tylko nieco. A i bohaterowie wciąż ci sami, jeśli nie z imienia, to choćby z charakteru i „yntelektu”. Jedyną tak naprawdę zauważalną różnicą dla polskiego czytelnika jest inna, niż wcześniej, osoba tłumacza, którym jest
Piotr W. Cholewa, znany doskonale z przekładów „mainstreamowych” pozycji ze Świata Dysku.
„Zimistrz”, jak nietrudno policzyć, to trzecia część cyklu przedstawiającego losy jednego z klanów specyficznego ludku dziwacznych istot zwanych figlami. Ale już na wstępie pragnę zaznaczyć, że w niniejszej pozycji są oni bohat..., ekhm, postaciami co najwyżej drugoplanowymi, stanowią raczej dodatek do głównego wątku, nie zaś jego podmiot. Akcja recenzowanej pozycji obraca się bowiem wokół osoby Tiffany Obolałej (czyli Akwili Dokuczliwej we wcześniejszych przekładach...), nastoletniej początkującej czarownicy, choć już znacznie mniej nieopierzonej niźli to miało wcześniej. Czasami zdumiewa nas ona swą dojrzałością, z pewną szkodą dla realizmu, ale z korzyścią dla zabawy i zrozumienia kolejnych wydarzeń.
A jako że Tiffany jest czarownicą, nie mogło rzecz jasna zabraknąć i babci Weatherwax, niania Ogg także zresztą ma swoje pięć minut. Nie jestem jakimś specjalnym miłośnikiem serii „wiedźmowatej”, ale muszę przyznać, że akurat w
„Zimistrzu” obecność wspomnianych bohaterek zupełnie mi nie przeszkadzała, eufemistycznie mówiąc.
Jeśli zamysłem
Pratchetta było stworzenie cyklu dla młodszych czytelników, to lojalnie pragnę ostrzec rodziców, iż kolejne książki cyklu skierowane są do coraz starszych odbiorców. Niby tak naprawdę przez ani chwilę nie dzieje się nic naprawdę złego czy drastycznego, niemniej klimat towarzyszący poczynaniom głównej bohaterki czasami staje się na tyle mroczny, iż nie każdy dzieciak musi być nim zachwycony. Z drugiej wszakże strony książce tej jak mało której przynależnej Światowi Dysku towarzyszy przesłanie, rzekłbym iż wielce pedagogiczne.
Spośród „figlowych” pozycji
Terry’ego Pratchetta „Zimistrz” przypadł mi najbardziej do gustu, właściwie chyba najmniej udane w nim są same figle, bowiem niejako ich potencjał komiczny już sie wyczerpał. Niewykluczone wszakże, iż te moje zadowolenie wynika z faktu, iż jest to najbardziej „dorosła” z części cyklu, a przez to jest mi (niestety) najbliższa. To dobra lektura na zimowe wieczory.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Zimistrz
