Terry Pratchett - Pociągnięcie pióra. Zagubione opowieści

Informacje o książce Tytuł : Pociągnięcie pióra. Zagubione opowieści (A Stroke of the Pen: The Lost Stories) Autor: Terry Pratchett Ilość stron: 288 Wydawnictwo: Prószyński Media Rok wydania: 2024 Cena: 52 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2024-02-29 Ocena: 65/100

Za każdym razem, gdy stykam się z wydaną pośmiertnie edycją książek Terry’ego Pratchetta odczuwam ogromny smutek i niemniejszy żal związany z faktem, iż tak szybko opuścił on ziemski padół, nie racząc nas swymi kolejnymi pomysłami i bardzo niezwykłym poczuciem humoru. Sięgając zaś po publikacje „odnalezione” po owej tragicznej dacie żywię skrytą nadzieję, że okażą się one nędzną ramotą, która pozwoli mi się wyzwolić z owej melancholii. Czy „Pociągnięcie pióra. Zagubione opowieści” uczynią zadość temu dość sadomasochistycznemu pragnieniu?

Osoby nawykłe do różnorakich antologii nie są zaskoczone faktem, że wiele spośród składających się nań tekstów potrafi sobie liczyć nawet nie dziesiątki, co trzycyfrowe liczby stron, predestynujące je do miana noweli, przynajmniej w sensie właściwym dla szkolnych lekcji języka polskiego. Ale omawiany zbiór do takowych się nie zalicza – zdecydowana większość składających się nań tekstów wymaga poświęcenia im raptem kilku minut. Nie dotyczy to jedynie ostatniego, ale i „zmagania” z nim to kwestia kwadransów.



Tego rodzaju konstrukcja tekstów sprawia, że nie można liczyć na wielkie uniwersa na wzór Świata Dysku czy Długiej Ziemi. Przeciwnie, autor niejako od razu „rzuca się” na temat, niewiele swobody pozostawiając wyobraźni czytelnika, stroniąc od niedomówień czy aluzji.

Inna rzecz, że czytelnik bez problemu rozpozna w serwowanych mu tekstach pióro Mistrza, choć wówczas niewątpliwie dopiero on wprawiał się w swoim rzemiośle. Niezwykła mieszanka „zwykłego” komizmu i zaskakującej przenikliwości praktycznie wyzbywa odbiorcę wątpliwości co do tożsamości osoby podpisanej jako Patrick Kearns.

„Pociągnięcie pióra. Zagubione opowieści” stanowiły dla mnie przyjemną – choć chwilową – odskocznię od lutowej codzienności. Nie jest to książka, za którą tęskniłem i ku której wzdychałem, nietrudno zrozumieć, dlaczego sam Brytyjczyk w momentach swej sławy nigdy ku danym tekstom nie wracał, ale wciąż jawi się ona jako kolejny dowód talentu, którym był obdarzony „dobrotliwy wujaszek”.