Ku zaskoczeniu Patrycjusza, lorda Vetinariego, w Ankh-Morpork pojawia się nowy wynalazek – wielka i hałaśliwa machina, wykorzystująca potęgę wszystkich czterech żywiołów: ziemi, powietrza, ognia i wody. A że to Ankh-Morpork, już wkrótce ściąga tłumy zachwyconych gapiów; niektórzy wcześniej dostrzegli ducha czasów i przybywają uzbrojeni w notesy i płaszcze przeciwdeszczowe.
Moist von Lipwig nie należy do miłośników ciężkiej pracy. Oczywiście, kierując Urzędem Pocztowym, Królewskim Bankiem i Mennicą wnosi swój wkład, ale polega on głównie na słowach. A słowa na szczęście nie są zbyt ciężkie i rzadko wymagają smarowania. Jednakże Moist bardzo lubi pozostawać przy życiu, co sprawia, że nowa oferta Vetinariego jest trudna do odrzucenia...
Para idzie w ruch nad światem Dysku, a jej poganiaczem jest pan Simnel, człowiek z kaszkietem i suwakiem logarytmicznym, mający ciekawy układ z sinusem i cosinusem. Jeśli Moist chce się utrzymać na torze, musi się zmierzyć z wiadrami smaru, człowiekiem, który niekiedy zrzuca pracowników ze schodów, i grupą mocno rozgniewanych krasnoludów...
Powyższe streszczenie mówi już bardzo wiele o fabule recenzowanej książki , podobnie zresztą jak niżej zamieszczona okładka – Świat Dysku odkrywa maszynę parową, choć byłoby to uproszczeniem, gdyż tak naprawdę rozchodzi się o lokomotywę parową, i przełom związany z pojawieniem się w Ankh-Morpork kolei.
Wynalazek ten pozwala czytelnikowi opuścić ulice Wielkiego Wahooniego i udać się - w końcu – chociażby do Quirmu. Może nie chodzi o stolicę, ale przynajmniej w końcu dane jest nam poznać kulturę tego kraju nieco bliżej (i oczywiście dostrzec pewne oczywiście nasuwające się skojarzenia ze znaną nam rzeczywistością). Ale to nie kres tych podróży.
Jakkolwiek główną postacią
„Pary w ruch” jest Moist von Lipwig, to tak naprawdę często dane nam będzie obcować chociażby ze znanym dotychczas z dość epizodycznych ról Harrym Królem, lecz tak naprawdę przedmiotowa pozycja jest eklektyczną we wręcz dotychczas niespotykanym stopniu – a to uświadczymy nieco więcej passusów poświęconych Patrycjuszowi i jego krzyżówkowym bojom (lagniappa! kwestuariusz!), a to Samowi Vimesowi (sr.), swoje otrzymają miłośnicy krasnoludów oraz innych ras, tak naprawdę do kompletu brakuje chyba wyłącznie kapitana Marchewy – dla każdego coś miłego!
Niestety, w książce brakuje solidnego szwarccharakteru, który by przerażał, a przynajmniej wzbudzał ciarki na plecach. Owszem, jest ktoś zły, ale nie Zły, ba, wręcz rozmemłany, to raczej łotrzyk niźli łotr. Nie mogłem się pozbyć wrażenia, że podczas gdy w naszym świecie narastają fundamentalizmy i ekstremizmy, brytyjski pisarz swej odmianie takowego wyrwał kły i pazury.
W ogóle książka jest pełna uproszczeń, zwłaszcza z perspektywy stałego czytelnika cyklu (a przestrzegam, że sięganie po nią przez „profanów” jest właściwie pozbawione sensu, choćby ze względu na całe mnóstwo odniesień do wątków z poprzedzających części) – właściwie każdy zakręt fabularny jest łatwy do przewidzenia, a zwykła gama szarości została zastąpiona przez biało-czarne zabarwienie. Ot, poznajemy choćby uroki anglosaskiego trainspottingu, ale problem luddyzmu autor zamyka w jednym zdaniu…
„Para w ruch” nie jest złą książką, jednak właściwie ani przez chwilę jej lektura nie porywa. Bardziej przynależna jest jej rola przekąski niźli zasadniczego dania. Choć dzięki wynalazkowi drogi żelaznej (czy też duktu permanentnego) jest to przynajmniej smakołyk świeży.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
