Pod Grunwaldem ginie jeden z rycerzy zakonnych — syn polskiego króla. Umiera, ale żyć i ginąć będzie jeszcze wielokrotnie. Śmierć to dopiero początek Wiecznego Grunwaldu.
Wszystko zaczyna się od gwałtu króla Kazimierza na czternastoletniej córce norymberskiego kupca. Gdy królewski bękart przychodzi na świat, jego ojciec już nie żyje. Paszko zamieszkuje w domu publicznym, do którego trafia jego matka. Kiedy również ona umiera, chłopiec za cały majątek ma mały nóż, który już ubrudził krwią, i chustę z królewskim „K” — jedyny symbol swojego pochodzenia. Wyrusza w drogę, która zaprowadzi go na pola grunwaldzkie. A wszystko, by dowiedzieć się, kim jest: „bastertem królewskim” czy „kurwim synem”? Rycerzem czy mordercą? Polakiem czy Niemcem? Nieszczęsnym indywidualistą czy pospolitą zabawką w rękach historii?
Są książki, których lektura stanowi twardy orzech do zgryzienia, mimo że w żadnym razie nie można ich określić mianem banalnego grafomaństwa. Niekoniecznie muszą one jednak stanowić efekt jakichkolwiek eksperymentów w zakresie warsztatu literackiego, a ich fabuła może się jawić jako całkiem spójna i intrygująca. Niewątpliwie przykładem dzieł tego rodzaju jest
„Wieczny Grunwald”.
Pierwsze rozdziały przedmiotowej pozycji sugerują, iż czytelnik będzie miał do czynienia z książką historyczną, o języku mocno stylizowanym na epokę (jakkolwiek stanowiącym w tym zakresie pewne popuszczenie wodzów fantazji, czemu jednak trudno się dziwić, warto bowiem pamiętać, iż to samo cechuje mowę bohaterów Sienkiewiczowskich
„Krzyżaków”). Czytelnik jednakże szybko sobie uświadamia, że czeka go mniej banalna podróż przez czasy i dzieje, zaś archaizowany język nie stanowi dlań większej przeszkody.
Pewnego rodzaju zwornikiem całości jest przestrzeń, albo jeszcze bardziej umowna problematyka relacji polsko-niemieckich na przestrzeni dziejów. Jakkolwiek akcja książki potrafi się rozgrywać chociażby w wąwozach Kaukazu bądź we Francji, tym niemniej zawsze dotyczy ona bohaterów niemieckiej tudzież polskiej (najczęściej obu) proweniencji.
„Wieczny Grunwald” to jednak nade wszystko książka niestroniąca od brudu, błota, krwi i innych wydzielin ludzkiego ciała, której lektura nęci, lecz zarazem dostarcza czytelnikowi ulgi w chwili zaprzestania. Wątpliwe, by po jej lekturze można było stwierdzić, że jest się lepszym bądź mądrzejszym człowiekiem.
Przedmiotowa książka niewątpliwie stanowi dość osobiste dzieło, będąc projekcją napięć targających autorem. Problematyczne jest jednak, czy jej tematyka aby w oczach zdecydowanej większości czytelników spotka się ze zrozumieniem, czy też przeciwnie, ci skłonni będą ją posądzać o przebrzmiałość.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
