XXVII wiek. Przyszłość ludzkości w tej galaktyce wydaje się niemal nieograniczona…
Są w niej setki milionów czerwonych karłów, które powstały miliardy lat temu, które posiadają planety nadające się do zamieszkania przez ludzi. Taki właśnie jest świat Proxima Centauri. Może oznaczać dla ludzkości nadzieję na przetrwanie, bo toczące nieustanne wojny między sobą przeludnione kolonie na Marsie i Merkurym z pewnością tego nie gwarantują.
Ale najpierw nowy świat musi zostać skolonizowany, a brakuje chętnych, by zostać osadnikiem. Wyprawa na tę surową planetę nie zapewni splendoru ani żadnych gratyfikacji, oferuje tylko trud, samotność, pustkę… Yuri Eden wraz z tysiącem innych przymusowych kolonistów niebawem dowie się, jak to jest żyć w nieprzyjaznym pustynnym świecie, którego połowa skrywa się w wiecznej ciemności.
Pozycje science fiction – te prawdziwie zasługujące na te miano – można właściwie podzielić na dwa rodzaje: prezentujące ludzkość dopiero nieśmiało odrywającą się od Niebieskiej Kropki swego pochodzenia, ruszając w stronę najbliższego sąsiedztwa w postaci Księżyca, Marsa czy innych obiektów Układu Słonecznego, bądź też już znacznie bardziej zaawansowaną, mającą za sobą tysiąclecia kosmicznych eskapad. W ten oto sposób powstaje luka etapu „pomiędzy”, którą częściowo wypełnia
„Proxima”.
Akcja powieści prezentuje początki penetracji innych układów, i to na ich jednym z najwcześniejszych etapów, to jest gdy uwaga ludzkości z natury rzeczy jest skierowana na najbliższe gwiazdy, a więc i tytułową Proximę z gwiazdozbioru Centaura. Ktoś kiedyś musiał postawić pierwszy krok, zasiać bądź posadzić pierwsze rośliny, w końcu nawiązać pierwszy kontakt z obcym życiem – i właśnie tym chwilom poświęcona jest akcja rzeczonej powieści.
Autor nie omieszkał jednak wprząc w akcję większej liczby tajemnic, nie zapominając zresztą o mateczniku. Doskonałym tego przejawem jest snucie fabuły niejako wokół trzech różnych wątków, w przypadku których jest oczywiste, że muszą w jakiś sposób na siebie wpłynąć, acz początkowo natura tego związku pozostaje nieodgadniona – a przez to frapująca.
Brytyjski pisarz jest jednak twórcą świadomym, tyleż dorobku nauki i płynących z niej wniosków o ograniczeniach, jak też i dorobku gatunku i powstałych na tym tle konwencji. Trzeba przyznać, że wcale zręcznie unika on różnorakich mielizn powtarzalności, zaskakując tam, gdzie czytelnik byłby skłonny założyć, iż domyśla się dalszego biegu wydarzeń.
„Proxima” to książka satysfakcjonująca i wciągająca. Pisarz nie upiera się przy swych tezach, pozwala sobie na dość daleko posuniętą swobodę, tak by jego powieści nie można było opatrzyć mianem „hard sci-fi”, z drugiej strony jednak odnosi się z szacunkiem wobec nauki jako takiej, traktując ją w kategoriach fascynującej samej w sobie a nie zbioru rekwizytów do swobodnego przemodelowania.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
