Robin, osierocony pół-Chińczyk, trafia do Anglii, gdzie ma tylko jedno zadanie: uczyć się. Zdobywać wiedzę, poznawać nowe języki a potem odpracować dług wobec Imperium w oksfordzkim instytucie Babel. Wszystko zmienia się w dniu, a właściwie w nocy, gdy Robin poznaje pewnego człowieka. Bliźniaczo podobnego fizycznie, ale żyjącego według całkowicie innych zasad.
Choć imperium brytyjskie przeminęło w sensie (geo)politycznym, to tak naprawdę wciąż ono trwa w niektórych sferach – a nade wszystko w kulturze. Prymat angielszczyzny – oczywiście wzmocniony poprzez wpływy kuzynów z Nowego Świata – nie podlega dyskusji, ale również wpływ kultury rodem z Wysp, np. w zakresie muzyki popularnej czy kinematografii, jest właściwie nieporównywalnie wysoki w niemal dowolnym zestawieniu. Na Dalekim Wschodzie jednak zdaje się wyrastać nowa potęga, bynajmniej nie już nieco przebrzmiała spod znaku wschodzącego słońca – co się stanie w razie ich zderzenia?
Bohaterem książki jest Chińczyk w Oksfordzie, czyli zestawienie egzotyki ze swego rodzaju jądrem angielskości (i brytyjskości). Tego rodzaju „zderzenie światów” nie stanowi rzecz jasna nowatorskiego posunięcia literackiego, widać chociażby wzorowanie się na dorobku
Dickensa, od którego zresztą autorka w najmniejszym stopniu się nie odżegnuje.
Dużym atutem omawianej pozycji jest otwarcie przed czytelnikiem „magii” pracy filologów, kryjącym się w słowach bogactwie znaczeń i treści, jakże bagatelizowanych w codziennej mowie, ale też i wspólnej historii, pewnego rodzaju uniwersalizmu ludzkości. Książka jest w swej wymowie całkiem humanistyczna, tym bardziej więc należy boleć nad faktem, iż autorka spłyca te zagadnienia, nie wydobywa rzeczywistego bogactwa, na ołtarzu strawności dla typowego czytelnika poświęcając potencjał na kolejne dzieło w stylu
„Peanatemy” Stephensona.
Z pewnością ponadczasowości omawianej pozycji nie służy również przewidywalność fabuły, jak też naiwna konstrukcja bohaterów i szeregu wątków. Oczywiście studenci nie muszą się cechować wyobraźnią i dalekowzrocznością właściwą dla mężów stanu czy korporacyjnych strategów, ale sugerowanie ślepoty właściwej dla nastolatków, tyleż im, co i praktycznie wszystkim pozostałym postaciom, jest obraźliwe nade wszystko dla samego czytelnika w epoce postmartinowskiej.
„Babel, czyli o konieczności przemocy” to książka mimo swych przywar zajmująca, bez wątpienia stanowiąca efekt doświadczeń autorki z jej życia prywatnego. Czasami jednak można odnieść wrażenie, iż jej osobista perspektywa staje się zanadto dominującą, z uszczerbkiem dla logiki czy wiarygodności.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
