W niedalekiej przyszłości eksperymentalny nanonarkotyk Nexus może łączyć ludzi, umysł z umysłem. Są tacy, którzy chcą go ulepszyć. Są tacy, którzy chcą go zakazać. I są tacy, którzy chcą go tylko używać.
Młody naukowiec zostaje złapany na wprowadzaniu poprawek do struktury Nexusa, poprawek, które mogą zmienić oblicze ludzkości. Żeby ujść z życiem i ochronić przyjaciół, musi nagle stać się szpiegiem i stawić czoła śmiertelnemu niebezpieczeństwu daleko poza granicami swojego kraju. Stawka okazuje się o wiele wyższa, niż się początkowo zdawało.
Z akademickich sal prosto w kuluary władzy, z kwatery głównej elitarnej amerykańskiej agencji w Waszyngtonie do tajnego laboratorium pod uniwersytetem w Szanghaju, z podziemia San Francisco na czarny rynek biotechnologii w Bangkoku, z międzynarodowej konferencji na temat biotechnologii do dalekiego klasztoru w górach Tajlandii.
Neurobiologia i neurotechnologia nie są dyscyplinami wiedzy obcymi literatom science-fiction, lecz obecność tych wątków jest dość skromna, sprowadzając się głównie do tematu czytania w myślach, kontroli umysłów czy… wykorzystywania mózgów w postaci powiększonych dysków twardych. W konsekwencji niemałe nadzieje towarzyszyły mi gdy sięgałem po
„Nexusa”, czyli beletrystyczny debiut człowieka, który na co dzień zwykł się zajmować właśnie tą nauką.
Sama książka nie jest aż tak zaskakująca w zakresie poruszanej tematyki, jak oczekiwałem. W istocie czytelnik zetknie się w niej ze wspomnianymi wyżej zagadnieniami. Jej swoiste nowatorstwo polega na uświadomieniu, że osiągnięcie sugerowanych efektów wcale nie musi się wiązać z wykorzystaniem złożonej – i kosztownej – technologii, która w oczach autorach ma mieć więcej wspólnego z tym, co współcześnie zwykliśmy określać mianem oprogramowania.
Akcja
„Pieśni ziemi” rozgrywa się w okresie powojennym, gdy władzę nad Południem sprawowali – łatwo o tym zapomnieć – wojskowi. Jednakże samo społeczeństwo doświadczało wówczas licznych zmian, w tym światopoglądowych oraz kulturowych.
Ramez Naam nie zapatruje się bynajmniej idealistycznie na szanse i możliwości wiążące się z wiodącą w jego książce technologią – czytelnik zetknie się w niej z grą wywiadów, mordami politycznymi czy trendami zmierzającymi do elitaryzacji dostępu do danych rozwiązań. Przekonuje on jednak czytelnika, iż jedynym rozwiązaniem i panaceum wobec różnorakich potencjalnych zagrożeń jest pragmatyzm, przekonanie, że suma korzyści wielokrotnie przewyższy zbiór zagrożeń.
Podczas lektury momentami daje o sobie znać pewna niedoskonałość fabuły, niedostatki warsztatowe po stronie twórcy. Taka Sam jawi się bowiem jako iście niezniszczalny T-1000, niby już połamana, a jednak podnosząca się, niby wielokrotnie postrzelona, a nieodmiennie zdobywająca się na „jeszcze jeden wysiłek” – momentami osiąga to iście karykaturalne rozmiary.
„Nexus” to książka mimo swych wad niecodzienna, odsłania ona bowiem przed oczami czytelnika przyszłość, która zdaje się już pukać do drzwi teraźniejszości. Inna rzecz, czy jest to wizja napawająca radością. Zdaniem amerykańskiego pisarza trudno jednak jednoznacznie ten rozwój wydarzeń rozpatrywać tak w kategoriach utopii, jak i dystopii.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
