Czasem pewne tytuły wpadają człowiekowi w ręce zupełnie przypadkiem i gdyby nie on, zapewne sam z siebie by się z nimi nie zapoznał. Takim człowiekiem byłem ja, tytułem zaś okazało się „Ciało obce” Rafała Ziemkiewicza. Autora, którego nazwisko kojarzyłem na tyle dobrze, że mogłem je bez większego problemu dopasować do zdjęcia brodatego faceta w okularach, które również gdzieś mi się obiło. Nic więcej, no może poza tym, że jest przedstawicielem niezbyt przeze mnie lubianej frakcji dziennikarzy (nie złość się Spiderlo, jesteś chlubnym wyjątkiem). Ale co pisał i jak to robił – pustka. Te szczątkowe informacje dały mi jednak impuls, by zagłębić się w lekturę, bo a nuż będzie ciekawie.
I pomimo chłodnego dystansu na początku, okazało się, iż ciekawość wyszła mi na dobre. Rozpocznę, zatem od samego początku.
Głównym bohaterem jest podchodzący pod czterdziestkę ekonomista, który na pozór powinien być szczęśliwy. Jest dobrze wykształconym człowiekiem i ma to szczęście, że owo wykształcenie doskonale pokrywa się z jego zarobkami. Ponadto posiada u boku kochającą żonę, z którą wychowuje jedyną córkę zgodnie z idealnym, katolickim modelem rodziny. I dokładnie to zdanie powinno się zamienić w jedno, krótkie i treściwe słowo – pozór.
W pelerynie niewidce zwanej relacjami małżeńskimi bezimiennego bohatera po wielu latach doskonałego kamuflażu, pojawiają się dziury na tyle wielkie, że tradycyjne wychowanie nie jest w stanie ich zaszyć. Obrazy wychodzące z owych dziur ekonomista próbuje zamazać kolejnymi zdradami i przypadkowym seksem na wyjazdach służbowych, w którym realizuje niespełnione podczas pożycia małżeńskiego, mniej lub bardziej sprośne fantazje. W opisie erotycznych zmagań bohatera autor nie krępuje się używać naturalistycznych szczegółów podszytych znaczną dawką wulgarności, co może niektórych czytelników zrazić, albo po prostu obrzydzić.
Niemniej sprowadzanie
„Ciała obcego” do roli pozbawionych poczucia smaku opisów aktu seksualnego byłoby ogromnym uproszczeniem. Jest to wątek dominujący, ale niepozbawiony drugiego dna. Powieść pokazuje załamanie się poczucia wyuczonych wartości przy zderzeniu się z rzeczywistością. Powieść ta również stawia pytanie, czy za takie postępowanie bohatera jest odpowiedzialny on sam, zbyt konserwatywne wychowanie, czy też zepsuta i śmierdząca rozkładem rzeczywistość? W książce nie znajdziemy odpowiedzi, co jest dobre, gdyż pozwala każdemu z osobna na opracowanie własnego osądu.
Bezimienny jednak nie tylko „zalicza” kolejne panienki, lecz również zostaje wplątany w intrygę o zabarwieniu kryminalnym, ocierając się o świat współczesnych „elit” naszego kraju w świecie biznesu i polityki. To jednak tylko smaczek do głównego wątku dotyczącego wyniszczającej go choroby duszy, której rozwiązanie znajdzie czytelnik na ostatniej stronie powieści.
Czy jest to książka warta polecenia? Gdybym jej nie przeczytał, to... niewiele bym stracił, takie historie znamy niejednokrotnie nawet z własnego podwórka. Ale tak wyraźny realizm, w którym każdy z nas bez problemu rozpozna obraz miejscowości, w której żyje, znajomych, może nawet i rodziny, jest bardzo dużym plusem dla autora.
|
| Autor: Regis
|
|
|
|
|
Tytuł :
